Τετάρτη 2 Ιουλίου 2014

Φοβάμαι...

Φοβάμαι...

Είμαι μόνη, χωρίς σχέση, για αρκετό καιρό -κλείνουν 7 μήνες την ερχόμενη βδομάδα από τότε που χώρισα. Είχα πιστέψει πραγματικά ότι τίποτα καινούριο δεν θα εμφανιζόταν, τουλάχιστον όχι άμεσα, τουλάχιστον όχι μέχρι το επόμενο ακαδημαϊκό έτος. Να, όμως, που έκανε την εμφάνιση του κάποιος νέος συνάδελφος στη χορωδία κι από ΄κει που δεν το περίμενα άρχισε να μ' αρέσει και -ω, θαύμα!- έδειξε κι αυτός κάποιο ενδιαφέρον! Αλλά είμαι μπούφος σ' αυτά τα πράγματα! Ποτέ δεν ξέρω αν κάποιος μου την πέφτει, τον ενδιαφέρω ως γυναίκα ή απλώς θέλει να κάνει παρέα μαζί μου και να γίνουμε φίλοι. Οι φίλοι μου λένε ότι μάλλον θέλει να με προσεγγίσει ερωτικά κι ότι οι πράξεις του αυτό δείχνουν, αλλά εγώ εξακολουθώ να μην έχω πειστεί. Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει: δεν πιστεύω ότι μπορώ να τον ελκύω ως γυναίκα, μου φαίνεται δύσκολο το flirting μετά από μια μεγάλη περίοδο αποχής -αν στους 7 μήνες συμπεριλάβω και τα 2 χρόνια που ήμουν σε σχέση και άρα δεν γνώριζα νέους άντρες- ή απλώς δεν είμαι έτοιμη ακόμη για το επόμενο βήμα μετά τον χωρισμό; Εγώ νομίζω πως ό,τι κι αν είναι, κατά βάθος φοβάμαι πολύ να ξεκινήσω κάτι νέο. Και δεν μιλάω απαραιτήτως για σχέση διαρκείας, όπως οι τελευταίες που είχα. Με κούρασαν αυτά τα μεγάλα και σοβαρά από τόσο νωρίς στη ζωή μου, θέλω πίσω την ανεμελιά που μου αντιστοιχεί.

Ο φόβος γενικώς με κυριεύει σ' αυτήν την φάση της ζωής μου. Την ερχόμενη Πέμπτη αρχίζω την πρακτική μου άσκηση και θα είναι η πρώτη φορά που θα δουλέψω στη ζωή μου! Φυσικά έχω απεριόριστο άγχος και σ' αυτό συμβάλλει το γεγονός ότι ακόμα δεν έχω ενημερωθεί καθόλου για τη δουλειά... Ακόμη, το πτυχίο στη σχολή έχει καθυστερήσει τραγικά, καθώς μετά τις εκδηλώσεις στις οποίες εμφανίστηκα με την χορωδία δεν είχα καθόλου μυαλό κι ενδιαφέρον για να διαβάσω για την εξεταστική μου. Σε κάθε εκδήλωση του ωδείου βλέπω όλο και περισσότερους μαθητές που είναι περίπου στην ηλικία μου και παραδειγματίζομαι απ' αυτούς, θυμάμαι πόσο μ' αρέσει η μουσική κι αυτό έχει ως αποτέλεσμα να αναζωπυρώνεται το πάθος μου γι' αυτήν. Ειδικότερα, όμως, στις τελευταίες εκδηλώσεις που έλαβαν χώρα στις 20 και 21 Ιουνίου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, το Νομισματικό Μουσείο Αθηνών και το Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών, ήρθα πιο κοντά και με τα νέα και αρσενικά μέλη της χορωδίας, πράγμα που μου πήρε τα μυαλά ακόμα περισσότερο απ' το συνηθισμένο!

Και πάμε πίσω στον φόβο του μπλεξίματος με τον νέο συνάδελφο. Τρομοκρατούμαι στην ιδέα ότι αν θέλω να βγούμε θα πρέπει να προτείνω κάποιο ωραίο μέρος και να ξέρω να τον πάω. Γιατί δεν υπάρχει κανένα τέτοιο μέρος, αφού ολημερίς κι ολονυχτίς σαπίζω μες στο σπίτι! Φοβάμαι ότι αν προχωρήσει το πράγμα θα έχω πάλι τα ίδια προβλήματα με τις προηγούμενες σχέσεις μου και τα οποία δεν γνωρίζω τον τρόπο να αντιμετωπίσω. Τρέμω στην ιδέα της γνωριμίας με φίλους, γιατί αν δεν υπάρξει συμπάθεια τι θα κάνω; Κι αν με χωρίσει ενώ εγώ τον θέλω ακόμα; Ξέρω ότι οι σκέψεις μου προτρέχουν, αλλά πρέπει πάντα να τα σκέφτομαι όλα από την αρχή και να προγραμματίζω, να κάνω σχέδια τα οποία όμως σχεδόν ποτέ δεν ακολουθώ. Ο φόβος, όμως, παραμένει και με φρενάρει απροκάλυπτα. Ίσως γιατί ακριβώς το σκέφτομαι πολύ και υπερ-αναλύω τις καταστάσεις. Ενώ στο τέλος πάντα κλείνω τα μάτια, παίρνω το ρίσκο και βουτάω χωρίς να το πολυ-σκεφτώ. Όπως τώρα. Έκλεισα ραντεβού για την Παρασκευή, κι ό,τι γίνει! Ακόμα φοβάμαι, βέβαια, αλλά σκέφτομαι την ευχάριστη παρέα του και την καλοκαιρινή μου διάθεση που με κάνει να θέλω να ερωτευτώ έστω και στιγμιαία και προσπαθώ έτσι να παραμερίζω τα μπλόκα που μου στήνει ο εαυτός μου. Κρύβω τα αρνητικά συναισθήματα κάτω απ' το χαλί και προσπαθώ να ζήσω. Τελικά, αυτό δεν κάνουν όλοι;

Δευτέρα 28 Απριλίου 2014

Μια καινούρια συνήθεια!

Άρχισα να παρακολουθώ βίντεο σχετικά με beauty stuff πριν από περίπου ενάμιση χρόνο και να διαβάζω beauty blogs πριν από δύο ή δυόμιση χρόνια. Φυσικά όλα στα ελληνικά, καθώς αρκετά αγγλικά υπομένω στη σχολή, δεν αντέχω άλλα! Για όσους με ξέρουν, αυτό το χόμπι μου είναι αλλοπρόσαλλο, καθώς σχεδόν ποτέ δε βάφομαι και δεν είμαι από τις κοπέλες που ασχολούνται πολύ με την εμφάνισή τους και προσέχουν πώς θα βγουν απ' το σπίτι. Φυσικά αυτό δεν το λέω ως κριτική για όσες έχουν τέτοιες συνήθειες, αλλά ως γεγονός που σχετίζεται μ' εμένα.

Η παθητική ενασχόλησή μου με το beauty blogging ξεκίνησε με κάπως ασυνήθιστο τρόπο, καθώς αγόρι ήταν αυτό που με παρακίνησε ν' αρχίσω να διαβάζω τέτοιου είδους άρθρα! Μια συμφοιτήτρια και φίλη του τότε αγοριού μου είχε πρωτο-δημιουργήσει το μπλογκ της και αναζητούσε αναγνωστικό κοινό. Οπότε, είχε απευθύνει έκκληση στους ανθρώπους του κύκλου της να προωθήσουν τα μαντάτα για το εγχείρημα της κι έτσι κι έγινε. Δε θα πω ψέματα -αρχικώς την χλεύασα από μέσα μου γιατί μου φάνηκε υπερβολικά ψωνίστικο και γυναικουλίστικο το να γράφει κανείς για μακιγιάζ σε προσωπικό ιστολόγιο. Όπως είναι πασιφανές, δεν είχα ιδέα για το όλο... κίνημα του beauty blogging!

Εκείνο το καλοκαίρι του 2011 χώρισα από το προαναφερθέν αγόρι και ξαφνικά απέκτησα πολύ ελεύθερο χρόνο! Η σχέση μου με το διαδίκτυο έγινε στενότερη και κάπου μέσα από τα βάθη των σελιδοδεικτών μου ανέσυρα το λινκ του ξεχασμένου μπλογκ. Είπα "τι έχω να χάσω;" και του έδωσα μια ευκαιρία. Κι έτσι χωρίς πολλά πολλά, με τον ίδιο τρόπο δηλαδή που αναδύθηκε στο μυαλό μου το ψευδόνυμό μου και το όνομα του δικού μου μπλογκ, έγινα τακτική αναγνώστρια, για να μην πω καλύτερα ιντερνετική θαμώνας! Μέσα από τα σχόλια βρήκα κι ένα δεύτερο ενδιαφέρον ιστολόγιο σχετικό με ομορφιά και το διάβασα σχεδόν όλο σ' ένα βράδυ -ήταν νέο δημιούργημα! Και κάπως έτσι το απόμακρο ενδιαφέρον μου για το beauty blogging εξελίχθηκε και κατάφερα να δω τον άνθρωπο πίσω από το μακιγιάζ, τις κρέμες και το girl-talk. Συνειδητοποίησα ότι όλο αυτό δεν είναι μια έξαρση εγωπάθειας αλλά μια υγιής ενασχόληση με κάποια άλλη μορφή τέχνης -το μακιγιάζ- αλλά και μια ιδιαίτερη και διαφορετική φροντίδα του εαυτού μας. Είναι ένα χόμπι με κύριο αποδέκτη τη φάτσα μας, βρε αδερφέ, αλλά και τη μύτη μας, που δέχεται όλες τις οσφρητικές απολαύσεις που παρέχουν τα beauty stuff, όπως και τα μάτια μας, που βάλλονται από καταιγισμό χρωμάτων και σχηματικών μοτίβων που κοσμούν τις διάφορες συσκευασίες. Νομίζω πως αυτή η μικρή μανία δεν συνίσταται μόνο και μόνο στο να βλέπουμε κάποιο εκθαμβωτικό είδωλο στον καθρέφτη, αλλά κυρίως στο να ερχόμαστε γενικώς σε επαφή μέσω όλων μας των αισθήσεων με όμορφα και λαχταριστά πραγματάκια. Και κάπου εδώ καταλήγω και αποφασίζω ότι δεν είναι κακό να μας αρέσει το ωραίο. Δεν είναι κακό να σε ενδιαφέρει η εικόνα σου -είναι κι αυτή ένα μέρος τους εαυτού σου- αρκεί να αναγνωρίζεις ότι δεν είναι περισσότερο σημαντική από όλα τα άλλα χαρακτηριστικά σου που μαζί συνθέτουν το παζλ που σε απαρτίζει. Παν μέτρον άριστον, δηλαδή!

Τελειώνοντας ένα ακόμα μακροσκελές άρθρο που δεν είμαι σίγουρη ότι έχει κάτι να πει σε τελική ανάλυση, πρέπει να αναφέρω ότι το όνομα του πρώτου μπλογκ δεν θα το αποκαλύψω γιατί συνδέεται με τη ζωή μου και ανθρώπους που γνωρίζω και με γνωρίζουν και δε θα ήθελα να γίνουν οποιεσδήποτε αποκαλύψεις. Για να είμαι δίκαιη δεν θα φανερώσω ούτε ποιο είναι το δεύτερο μπλογκ, παρ' ότι είχα σκοπό να το κάνω καθώς εκτιμώ πολύ τη δουλειά της αρθρογράφου του και αισθάνομαι κάπως συνδεδεμένη μαζί της!

Αγαπώ το καλό beauty blogging και είναι βασικό μέρος της καθημερινότητάς μου. Αυτός είναι και ο λόγος που αφιερώνω όλο το κείμενο σ' αυτό. Αλλά και γιατί μάλλον θα ασχοληθώ και με τέτοιου είδους αναρτήσεις στο μέλλον. Προς το παρόν συνεχίζω να γράφω τις μικρές μου ιστορίες κι ελπίζω κάπως έτσι να βρω κι εγώ το δρόμο μου στην blog-όσφαιρα!



Κυριακή 13 Απριλίου 2014

Γιατί, μαμά, εγώ δεν έχω χειλάκι πετροκέρασο??



Η σημερινή ανάρτηση δεν είναι από αυτές που κάθομαι και σκέφτομαι για το τί να γράψω και αντιπροσωπεύουν την "ανάρτηση του μήνα". Απλώς, μετά από τόσο διάβασμα ιστολογίων ομορφιάς και συγκεκριμένα της ανάρτησης που θα παραθέσω στο τέλος, είπα κι εγώ να πω το κατιτίς μου.

Τα τελευταία περίπου δύο χρόνια διαβάζω μπλογκ σχετικά με την περιποίηση και ομορφιά της γυναίκας, και την προϊστορία πίσω από αυτή τη συνήθεια θα την αναλύσω σε κάποιο άλλο άρθρο. Είναι αλήθεια πως στην κανονική μου ζωή μπορεί να φαίνομαι απεριποίητη και αδιάφορη για την εξωτερική μου εμφάνιση, όμως ανέκαθεν με απασχολούσε η εικόνα μου, ακόμα κι όταν ήμουν παιδί! Έτσι, διαβάζοντας αυτό το άρθρο θυμήθηκα πόσο με ενοχλεί που δεν είμαι όπως θα ήθελα... Έχω τόσο έντονα χαρακτηριστικά σε όλο το πρόσωπο, αλλά τα χείλη μου υστερούν αναλογικά κι αυτό με εκνευρίζει! Μικρό το στόμα μου και τα χείλη μου δεν είναι καθόλου σαρκώδη αλλά ούτε και λεπτά ή ανύπαρκτα. Η κατάσταση, δηλαδή, δεν είναι τόσο τραγική, όμως το κυρίως πρόβλημα είναι στον εγκέφαλο!  Έχω μια μικρή εμμονή με την ομοιομορφία -πράγμα που προσπαθώ να μη με δεσμεύει τόσο πολύ, χωρίς να το καταφέρνω πάντα- και με ενοχλεί που η εμφάνισή μου δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες μου. Πώς αντιμετωπίζω αυτή την ενόχληση; Πιο παιδιάστικα απ' τον καθένα: απλώς αδιαφορώ και δεν το σκέφτομαι! Το ίδιο που κάνω και για την εμφάνισή μου, όπου μ' ενδιαφέρει μεν, δεν ασχολούμαι για να την βελτιώσω δε. Ίσως είναι καλή αυτή η αντιμετώπιση για την ψυχική μου ηρεμία, όμως στην πραγματικότητα δε λύνει το όποιο πρόβλημα, και είναι κάτι που κάνω συχνά και για πολλά θέματα. Αυτό το όμορφο αρθράκι δίνει κάποιες λύσεις που μπορούν να καλύψουν αυτό που εγώ θεωρώ για τον εαυτό μου "μειονέκτημα". Πραγματικά, όμως, δεν ξέρω αν θα κάτσω ποτέ να ασχοληθώ! Μάλλον και πάλι θα το αφήσω στη μοίρα του, όπως κάνω πάντα...

"Θέλεις σαρκώδη χείλη; Αυτά είναι τα must tips μακιγιάζ που πρέπει να γνωρίζεις!"

http://fashnpassion.blogspot.gr/2014/04/must-tips.html

Κυριακή 2 Μαρτίου 2014

Το πρώτο μου tag: Too much information (TMI tag)!

Καιρό τώρα ήθελα να κάνω κάποιο tag απ' αυτά που οι ερωτήσεις είναι πιο προσωπικές, ώστε να πω και καμιά πληροφορία για 'μένα, γιατί πολύ μυστήρια έχω γίνει! Η αλήθεια είναι πως και στην κανονική μου ζωή φαίνομαι λίγο... απόμακρη και "μυστηριώδης" (με την αντικοινωνική έννοια του όρου!) όμως δεν είμαι καθόλου έτσι στην πραγματικότητα και μόλις νιώσω άνετα με κάποιον τον κατακλύζω από λεπτομέρειες για 'μένα. Σ' αυτόν τον τομέα δεν έχω την αίσθηση του μέτρου, γι' αυτό και η λύση του tag είναι ό,τι πρέπει!
Αυτό το tag το είδα από την Lucy που γράφει στο "The Beauty Victim" και αυτές είναι οι δικές της απαντήσεις. Διάβασα και 2-3 αναρτήσεις ακόμη και συνειδητοποίησα ότι οι ερωτήσεις δεν είναι παντού ίδιες, όπως είχε αναφέρει και η Lucy. Οπότε εγώ επιλέγω να απαντήσω σε αυτές που διάβασα αρχικώς.


1) Τι φοράς τώρα;
     Φοράω τα "ρούχα σπιτιού", δηλαδή άνετα ρούχα που δε θέλω ή δε μπορώ να φοράω έξω λόγω του ότι είναι παλιομοδίτικα ή έχουν κάποιον λεκέ που δεν καθαρίζεται ή είναι φθαρμένα αλλά δε θέλω να τα ξεφορτωθώ. Σήμερα, από όλη τη συλλογή μου από "ρούχα σπιτιού", φοράω ένα ανοιχτό μπλε κοτλέ παντελόνι και μια ροζ μπλούζα από την κλασική απλή σειρά της Benetton.

2) Ήσουν ποτέ ερωτευμένη;
     Νομίζω πως ναι...

3) Είχες ποτέ κανέναν απαίσιο χωρισμό;
     Όλοι οι χωρισμοί μου ήταν σχετικά άσχημοι, όχι επειδή τσακώνομαι ή πάντα με χωρίζουν οι άλλοι, αλλά γιατί απλώς με δυσκολεύουν οι χωρισμοί, ακόμα κι όταν τους επιλέγω εγώ. Ο χειρότερος νομίζω ήταν ο τελευταίος, όπου μού είχε κοπεί η όρεξη για φαγητό για 2-3 μέρες και δεν μπορούσα να σηκωθώ απ' το κρεβάτι ούτε για να πάω στο ωδείο!

4) Πόσο ύψος έχεις;
     Πρέπει να είναι περίπου 1.68

5) Πόσα κιλά είσαι;
     Ζυγίστηκα πριν λίγο και είμαι περίπου 47 κιλά.

6) Έχεις τατουάζ;
     Ναι, έχω ένα στον αυχένα που καταλήγει στο πάνω μέρος της πλάτης.

7) Έχεις piercing;
     Έχω μόνο στα αφτιά, 1 στο δεξί και 2 στο αριστερό. Θα ήθελα να κάνω 1-2 ακόμα σε κάθε αφτί αλλά δεν μου περισσεύουν χρήματα αυτή την εποχή... :(

8) Αγαπημένη σειρά;
     Λατρεύω το Downton Abbey, το Grey's Anatomy και φυσικά το Sex & The City! Μ' αρέσουν κι άλλες, αλλά αυτή η τριάδα είναι... αγία!

9) Κάτι που σου λείπει;
     Δε θα πω ψέματα, μού λείπει το τελευταίο μου αγόρι με το οποίο τώρα έχουμε χωρίσει και γενικώς μού λείπει να είμαι με κάποιον... Επίσης, μού λείπει το πιάνο, που το έχω σταματήσει προσωρινώς για να τελειώσω τη σχολή.

10) Αγαπημένα συγκροτήματα;
      Δεν νομίζω να έχω κάποιο... Μ' αρέσουν οι Scorpions, Kamelot, Iced Earth, Nightwish, Iron Maiden, Metallica κ.α. αλλά δεν ακούω πολλή μουσική και δεν είμαι πολύ δεμένη με κανένα από όλα αυτά.

11) Αγαπημένο τραγούδι;
      Μάλλον αδύνατον να το απαντήσω αυτό! Δεν είναι μόνο ένα, οπότε προτιμώ να "κλέψω" και να γράψω πολλά τραγούδια, παρά να μην γράψω κανένα. Προσπάθησα να διαλέξω από ένα για κάθε μπάντα ή τραγουδιστή, κάτι αντιπροσωπευτικό:

Kamelot: Karma, Forever
Rainbow: I surrender
Iron Maiden: Wasting love
Blind Guardian: Into the storm
Iced Earth: Wolf, Anthem
Nightwish: Nemo, Amaranth
Kamelot feat. Simone Simons: The haunting
Epica: Never enough (μόνο και μόνο για την πολύ δυνατή μουσική του)
Serj Tankian: Sky is over
Evanescence: My last breath
Ben Moody feat. Anastasia: Everything burns
Celine Dion: A new day has come
Delta Goodrem: Lost without you
Chris Daughtry: Life after you
Da Buzz (?): Wonder where you are
Από ελληνικά, όλο το άλμπουμ του Χατζηγιάννη "Κρυφό φιλί", που μου θυμίζει και τα παιδικά-εφηβικά μου χρόνια.
Τέλος, θα ήθελα να προσθέσω και 2 τραγούδια που έμαθα τελευταία αλλά είναι υπέροχα και μου προκαλούν εξίσου έντονα συναισθήματα όταν τα ακούω:
Indila: Derniere danse
Caro Emerald: Back it up


12) Πόσων χρόνων είσαι;
      Έκλεισα τα 23 πριν λίγο καιρό.

13) Τι ζώδιο είσαι;
      Υδροχόος.

14)Τι τύπο αναζητάς στο αντίθετο φύλο;
      Θέλω να είναι έξυπνος, με χιούμορ και όσον αφορά την εμφάνιση προτιμώ να είναι κανονικού βάρους και με γλυκό πρόσωπο! Αν φοράει και γυαλιά είναι bonus!

15) Αγαπημένος ηθοποιός;
      Εδώ πραγματικά δεν μπορώ να κάτσω να σκεφτώ κάποιον/α συγκεκριμένο/η. Είναι πολλοί που εκτιμώ τη δουλειά τους, αλλά δεν ασχολούμαι περαιτέρω.

16) Αγαπημένο χρώμα;
      Το γαλάζιο! Είναι all time αγαπημένο, όσο κι αν μεγαλώσω!

17) ΟΤΡ (ποιους δύο ανθρώπους θέλω να είναι μαζί)
      Επειδή οι περισσότεροι δεν ήξεραν τι ακριβώς εννοεί αυτή η ερώτηση και απάντησαν σύμφωνα με ό,τι κατάλαβαν, έτσι θα κάνω κι εγώ! Αυτό που μου ήρθε πρώτο στο μυαλό είναι ποιοι 2 άνθρωποι θέλω να είναι ζευγάρι, και η απάντησή μου είναι η Ε.Κ. και ο Γ.Θ. (σαφέστατη απάντηση, αλλά νομίζω πως δεν θα ήθελαν να αναφέρω δημοσίως τα ονόματά τους...)

18) Δυνατή ή απαλή μουσική;
      Όσον αφορά την ένταση θέλω σχετικά χαμηλή, όσον αφορά το είδος, νομίζω φάνηκε απ' τα τραγούδια που μ' αρέσουν ότι προτιμώ ζωηρά κομμάτια!

19) Πού πηγαίνεις όταν είσαι λυπημένη;
      Όταν είμαι λυπημένη δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου, οπότε το πολύ να σηκωθώ απ' το κρεβάτι και να πάω ως τον καναπέ.

20) Πόση ώρα σού παίρνει να κάνεις μπάνιο;
      Περίπου μισή ώρα.

21) Πόση ώρα σού παίρνει να ετοιμαστείς το πρωί;
      Αν δεν βαφτώ και δεν κάνω μπάνιο (που σχεδόν πάντα αυτό γίνεται) περίπου ένα τέταρτο.

22) Έχεις μπει ποτέ σε καβγά;
      Ως μεγάλη σίγουρα όχι, αλλά ως παιδάκι όλο και θα 'χα ρίξει/φάει καμιά!

23) Ο λόγος που ξεκίνησες το blogging;
      Όπως έχω ήδη γράψει, άρχισα το μπλόγκινγκ για να μπορέσω να εκφραστώ αλλά και να εκτεθώ σε κοινό. Το πρόβλημα έκφρασης είναι γενικό σε όλους τους τομείς της ζωής μου, οπότε προσπαθώ να το αντιμετωπίσω έτσι. Το μπλογκ μου είναι και μια μικρή ψυχανάλυση, όπου προσπαθώ να βγάλω από μέσα μου όλα όσα με απασχολούν και σκέφτομαι, με στόχο πάντα να γνωρίσω τον εαυτό μου και μέσω αυτού να αντιμετωπίσω διάφορα προβλήματά μου, πέρα από αυτό του φόβου της έκθεσης. Επίσης, συνειδητοποίησα ότι μ' αρέσει να γράφω γενικώς, και ο ευκολότερος τρόπος είναι να το κάνω εδώ. Θα με ενδιέφερε να γράφω κάπου ως μια άλλη Carrie Bradshaw και το μπλογκ είναι μια καλή προπόνηση για να μάθω και να βελτιωθώ!

24) Ποιοι είναι οι φόβοι σου;
      Νομίζω πως δεν έχω κάποιον συγκεκριμένο φόβο. Σίγουρα έχω τον "φόβο του κοινού" αλλά εντάξει, νομίζω ότι η ερώτηση αφορά κάτι περισσότερο απ' αυτό και κάτι τέτοιο δεν νομίζω ότι με διακατέχει. Ίσως τα φίδια...

25) Το τελευταίο πράγμα που σε έκανε να κλάψεις;
      Κλαίω πάρα πολύ εύκολα και για κάθε πιθανή αφορμή. Ωστόσο δεν βάζω τα κλάματα τόσο συχνά όσο βουρκώνω, και σήμερα που είναι η πρώτη μέρα του εμμηνορρυσιακού μου κύκλου και είμαι ακόμα πιο ευαίσθητη, βούρκωσα βλέποντας την ταινία "Fried Green Tomatoes".

26) Τελευταία φορά που είπες σε κάποιον ότι τον αγαπάς;
      Αυτό είναι κάτι που λέω πάρα πολύ σπάνια, οπότε υποθέτω ότι ο τελευταίος ζωντανός οργανισμός που του είπα "σ' αγαπώ" ήταν η γάτα μας πριν πολύ καιρό, γιατί πλέον δεν μένει μαζί μας και δεν την βλέπω καθόλου συχνά.

27) Ποια η σημασία του ψευδώνυμου που έχεις στο blogger;
      Το ψευδώνυμό μου είναι Λέλα Λίλου. Όπως γράφω και εδώ, είναι κάτι που μου ήρθε χωρίς σκέψη και το εμπνεύστηκα από το όνομα ενός τρελού στο χωριό μου.

28) Τελευταίο βιβλίο που διάβασες;
      Τα Ανεμοδαρμένα Ύψη (Wuthering Heights).

29) Τελευταία σειρά που είδες;
      Γενικώς δεν βλέπω σειρές στο διαδίκτυο γιατί δεν είμαι καθόλου συνεπής και τις παρατάω. Οπότε μένει ό,τι βλέπω στην τηλεόραση, που έχει στάνταρ πρόγραμμα και -τρόπον τινά- με αναγκάζει να παρακολουθήσω συγκεκριμένες ώρες. Σήμερα το απόγευμα είδα "Hart of Dixie" στο Star και "A gifted man" στο ΣΚΑΪ.

30) Τελευταίο άτομο που μίλησες;
      Τελευταίο άτομο που μίλησα γενικά είναι μάλλον ο αδερφός μου και τελευταίο άτομο που μίλησα στο τηλέφωνο είναι η συμφοιτήτριά μου η Ζωή -όχι αυτή εδώ.

31) Αγαπημένο φαγητό;
      Υπάρχουν αρκετά που μ' αρέσουν πολύ, όπως μουσακάς, φιλέτο κοτόπουλο α λα κρεμ, κρέπες με σπανάκι κ.α.

32) Μέρος που θες να επισκεφτείς;
      Δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο, θα ήθελα να δω όλες τις ομορφιές της χώρας μας που είναι απεριόριστες και θα ήθελα να μπορούσα να πάω σε κάποιο εξωτικό μέρος με διάφανα νερά και χρυσές παραλίες, αλλά ακόμα κι αν είχα τα χρήματα για ένα τέτοιο ταξίδι φοβάμαι ότι αυτά τα μέρη είναι επικίνδυνα, με καρχαρίες και απαίσια ερπετά...

33) Πού ήσουν πριν;
      Τώρα είμαι στο σπίτι μου, αρκετές ώρες πριν βρισκόμουν στο ωδείο και έκανα πρόβα με τη χορωδία.

34) Σού αρέσει κάποιος;
      Μου ψιλο-αρέσει κάποιος από τη σχολή αλλά τίποτα το σοβαρό.

35) Τελευταία φορά που σε προσέβαλαν;
      Νομίζω ότι ήταν πριν μια βδομάδα ακριβώς, το περασμένο Σάββατο, όταν βρισκόμουν σε μια παρέα και ένας τύπος απ' αυτούς, που είχαμε απλώς συστηθεί εκείνη τη μέρα και δεν γνωριζόμασταν καν, μου είπε στην ψύχρα να βάλω κιλά.

36) Αγαπημένη γλυκιά γεύση;
     Μ' αρέσουν τα γλυκά με καφέ και η πραλίνα!

37) Παίζεις κάποιο μουσικό όργανο;
      Ναι, παίζω πιάνο εδώ και 15 χρόνια.

38) Τελευταίο άθλημα που έκανες;
      Νομίζω πως δεν έχω κάνει ποτέ κάποιο άθλημα. Πριν 2 χρόνια πήγαινα γυμναστήριο -αυτό μόνο.

39) Αγαπημένο κόσμημα;
      Γενικώς μ' αρέσουν τα κολιέ και τα αγαπημένα μου είναι μάλλον ένα γιαννιώτικο περιδέραιο και ένα επίσης γιαννιώτικο δαχτυλίδι, το πρώτο ήταν της μαμάς μου και το δεύτερο μού το έφερε η θεία μου από ένα ταξίδι της στα Γιάννενα.

40) Τελευταία φορά που βγήκες έξω με κάποιον;
      Το προηγούμενο Σάββατο με τη Σταυρούλα, τη Ματίνα, τη Σταυρούλα και την παρέα απ' την ερώτηση 35.


Αυτές ήταν οι απαντήσεις μου! Ήταν σίγουρα κάτι το διαφορετικό αυτό το tag, καθώς συνηθίζω να γράφω άλλου είδους άρθρα, όμως μ' άρεσε και το βρήκα ενδιαφέρον. Μού θύμισε τα λευκώματα που γράφαμε όταν πηγαίναμε σχολείο!!
Για κλείσιμο, αφήνω το βίντεο μιας άλλης Lucy που απάντησε κι αυτή στις ερωτήσεις του tag. Είναι αυτό εδώ.

Σάββατο 8 Φεβρουαρίου 2014

Γενέθλια...

Σήμερα ήταν τα γένεθλιά μου! Και όχι, δεν χάρηκα, δεν βγήκα, δεν είδα φίλους ούτε είχα κάποιο καυτό ραντεβού! Και για να τελειώσω οριστικά το θέμα "γενέθλια" γιατί δεν θέλω για αυτό να μιλήσω απόψε, αυτά είναι τα μόνα που θα πω για την συγκεκριμένη ιδιαιτερότητα τούτης της μέρας που πέρασε. Άλλο ήταν το εναρκτήριο έναυσμα για ν' ανοίξω το λάπτοπ και να πω: "Λέλα, ήρθε η ώρα να σπάσεις τη σιωπή σου και να υποδεχθείς λίγο αργοπορημένα το νέο έτος και στο μπλογκ σου!".

Ένας καλός φίλος μού έστειλε μήνυμα στο κινητό για τα χρόνια πολλά και μέσα σ' όλα μου είπε "και με λιγότερο φουμπου". Είπα "ωχ, μας πιάσανε!" και ζήτησα εξηγήσεις! Τι εννοείς, αγαπημένε μου φίλε? Η απάντηση ήταν καταπληκτική: "Όταν σε ρωτάει τι σκέφτεσαι, μην απαντάς πάντα!". Πολλοί θα σκεφτούν ότι ο φίλος ξεπέρασε τα όρια και τι είναι αυτά που λέει! Δεν έχω το δικαίωμα να κάνω ό,τι θέλω και να γράφω ό,τι μου αρέσει στην προσωπική μου σελίδα; Όμως με αυτόν τον άνθρωπο έχουμε δικούς μας κώδικες επικοινωνίας και κάθε άλλο παρά παρεξηγήσιμη ήταν η δήλωσή του. Με έκανε να καταλάβω αυτό που εμμέσως μού είχαν πει κι άλλοι αλλά εγώ αντιμετώπιζα χιουμοριστικά και "χαχα, τι ωραία που τα λέω". Η σελίδα μου στο facebook δεν είναι το ημερολόγιό μου, είτε μού αρέσει είτε όχι. Και οι φίλοι μου δεν είναι υποχρεωμένοι να βλέπουν τις κραυγές τσαντίλας μου όταν αποφασίζω να εκραγώ γραπτώς. Φυσικά δεν γράφω αποκλειστικώς προσωπικές μου σκέψεις και επίσης φυσικά οι άνθρωποι που είναι φίλοι μου στο facebook θέλουν να μαθαίνουν νέα μου και να κρατούν επαφή μαζί μου (γιατί δέχομαι και κάνω αιτήματα φιλίας μόνο από και σε άτομα που γνωρίζω τουλάχιστον φατσικά από κάπου), οπότε δεν επιθυμούν να κάνουν τις αντίστοιχες ρυθμίσεις ώστε να μην λαμβάνουν ενημερώσεις για την αφεντιά μου. Αποτέλεσμα; Κάθε τρεις και λίγο το διαδικτυακό μου κράξιμο σκάει σαν βόμβα στο timeline τους! Θα μου πεις "Κι εσένα τι σε νοιάζει; Πρόβλημά τους!". Κι όμως, με νοιάζει, γιατί κατά πρώτον με ενδιαφέρει πάρα πολύ η γνώμη των άλλων και με πληγώνει να μην είμαι αποδεκτή (δε λέω ότι αυτό είναι καλό ή κακό, απλώς ισχύει για 'μένα) και κατά δεύτερον, όπως είπα, οι άνθρωποι αυτοί είναι σχεδόν όλοι φίλοι μου και άτομα που βλέπω συχνά και τους περισσότερους τους εκτιμώ, συνεπώς με ενδιαφέρει τα μάλα η άποψή τους.

Δεν είμαι ο τύπος που θα πει τον πόνο του στο facebook ή θα κάνει αμένσιωτη δήλωση επ' αυτού και προς κάποιον που τον πλήγωσε, απλώς και μόνο για να την δει αυτός ο κάποιος. Έχει συμβεί κι αυτό αλλά ήταν 1-2 μεμονωμένα περιστατικά, όχι ο κανόνας. Δεν ανεβάζω τραγούδια που υμνούν τον καημό μου ούτε στέλνω μουσικά μηνύματα γενικά σε όλους τους κατακαημένους αυτής της πλάσης. Αυτό που κάνω κι ενοχλεί είναι η εκτόξευση χολής! Βγάζω την ατέρμονη κακία μου, κράζω τον ενοχλητικό συμφοιτητή, σταυρώνω γραπτώς τα άτομα που στη ζωή μου με εκνευρίζουν. Αυτό είναι το έγκλημά μου! Πες το "δειλία", γιατί δεν αντιμετωπίζω στα ίσα αυτούς που με ενοχλούν, πες το "βλακεία" για προφανείς λόγους, πες το απλώς "κακία", είναι αυτό που με εκτονώνει! Το ερώτημα τίθεται στο εξής: πρέπει να βλέπουν και οι άλλοι αυτόν τον οχετό;

Εγώ νομίζω ότι το κάνω γιατί ξέρω πως θα υπάρξει αλληλεπίδραση, γράφω δημοσίως και κάποιος θα τα δει. Νιώθω ότι κάπου τα είπα και ξεφόρτωσα, ίσως νομίζω κιόλας ότι σε κάποιους αρέσει αυτό το απότομο και έξω-απ'τα-δόντια στυλάκι -και πιθανόν ν' αρέσει- και ίσως με συμπαθήσουν γι' αυτό μου το χαρακτηριστικό. Τελικώς, όμως, κάποιοι ενοχλούνται. Ίσως λίγο, ώστε απλώς να αγνοήσουν το status, ίσως πολύ, ώστε να φτάσουν στο σημείο να κάνουν λόγο για το πόσο καυστική, άμεση και ενδεχομένως σκληρή είμαι. Μού έχουν πει ακόμα και ότι προκαλώ. Επανέρχομαι στο ερώτημα και συμπληρώνω: πρέπει να κάνω κάτι για όλα αυτά; Πρέπει πραγματικά να με νοιάξει, τόσο ώστε να προχωρήσω σε αλλαγή στρατηγικής; Κι αν δεν ξεθυμαίνω στο facebook, που είναι άμεση πηγή εκτόνωσης και πάντα διαθέσιμο, πού θα το κάνω; Μάλλον ο κλήρος πέφτει στο μπλογκ ή στο τουίτερ. Στο τουίτερ, όμως, κανείς δεν μου δίνει σημασία! Οπότε μήπως είμαι μια attention whore;

Τελικώς δεν ξέρω τι θα κάνω για όλα αυτά. Νιώθω, μάλιστα, ότι τόση ώρα φλυαρώ γραπτώς χωρίς να λέω ουσιαστικά τίποτα! Κι έτσι το ερώτημα γενικεύεται: αποφασίζω να αποδεχτώ αυτά που η κοινωνία ορίζει ή συνεχίζω να βαδίζω στον παράδρομο, δίνοντας δίκιο μόνο στον εαυτό μου;

Είναι δύσκολο να βάλεις όρια στις αντιδράσεις σου και στον χαρακτήρα σου και να ξεκαθαρίσεις τι ορίζει μια κοινωνικά αποδεκτή συμπεριφορά και τι μια συμπεριφορά  τύπου "μπαίνω στο καλούπι", τι σε κάνει να είσαι ένας απ' τη μάζα αλλά και τι σε βάζει στην ομάδα των επαναστατών χωρίς αιτία. Σίγουρα αντιλαμβάνομαι ότι ως μέλος μιας κοινωνίας δεν μπορώ να κάνω ό,τι μου καπνίσει και να περιμένω να με αποδέχονται όλοι με μια αγάπη και κατανόηση παρόμοια με αυτή των γονιών μου. Από την άλλη, υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν θέλω να θυσιάσω στο βωμό της κοινωνικοποίησης και της αποδοχής. Είναι αλήθεια ότι μ' αρέσει να διατηρώ μια εκκεντρική μοναδικότητα στον χαρακτήρα, να ξεχωρίζω με τον δικό μου ιδιόρρυθμο τρόπο από τις άλλες κοπέλες και με αυτά να κάνω τον κόσμο να με θυμάται, αν με θυμάται. Όμως τελικώς στα 20+ μου κατάλαβα ότι ψιλο-μπλέκω με την επιμονή μου να είμαι ή να παριστάνω την διαφορετική και μάλλον σε κάποιους τομείς χρειάζεται να δεχτώ να μεγαλώσω και να επωμιστώ αυτό το βάρος. Τα όρια στο τι είναι υπερβολικό και τι όχι, ποια είναι η ελευθερία που δικαιούμαι και τι συντελεί κατάχρηση αυτής είναι λίγο δυσδιάκριτα ακόμη, όμως τώρα ξέρω ότι είναι αναγκαίο να τεθούν. Σαν ενήλικη μαθαίνω να ορίζω τον δρόμο μου, να δέχομαι ένα χαλινάρι γιατί ο κόσμος δεν μου ανήκει. Γιατί μπορεί εγώ να λέω αυτά που θέλω, όμως ο άλλος δεν είναι υποχρεωμένος να μπορεί να καταλαβαίνει τι θέλω να πω. Δεν ξέρω αν κανείς μαθαίνει ποτέ ποια πρέπει να είναι τα όρια της συμπεριφοράς του, όμως έστω μια σκιαγράφηση είναι απαραίτητη. Διότι είμεθα είδος κοινωνικόν, βεβαίως βεβαίως, και επιδιώκομεν την αποδοχήν των ομοίων μας!

[Από μέσα μου γελάω αυτοσαρκαστικά, γιατί υποτίθεται ότι αυτή η ανάρτηση θα ήταν πολύ μικρή!]