Τρίτη 19 Ιουλίου 2016

'Εξι μήνες μετά

Θα μπω κατευθείαν στο θέμα: σήμερα μίλησα πρώτη φορά στον πρώην μου μετά από έξι μήνες. Και ήταν όσο περίεργο και άβολο περίμενα ότι θα είναι, για να μην πω ακόμα περισσότερο.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπα μετά τον χωρισμό. Επειδή πηγαίνουμε στο ίδιο ωδείο, από όπου και γνωριστήκαμε, αναγκαστικά είχαμε συναντηθεί, αλλά αποφεύγαμε να μιλήσουμε ο ένας στον άλλο. Το Σάββατο, κιόλας, βρεθήκαμε στην ίδια πρόβα, όπου εγώ είμαι στη χορωδία κι εκείνος είχε προσκληθεί από τον δάσκαλο για να μας συνοδεύσει με την τρομπέτα σε κάποια τραγούδια. Είχα ήδη αποφασίσει να του μιλήσω σ' εκείνη την πρόβα, αλλά έφυγε πολύ βιαστικά και στάθηκε αδύνατον. Σήμερα το απόγευμα πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση για την οποία προβάραμε το Σάββατο κι έτσι ξαναβρεθήκαμε.
Ο πρώην μου είναι όμορφος και παίζει ωραία τρομπέτα. Όμως, σήμερα ήταν ακόμα ομορφότερος και έπαιζε ακόμα καλύτερα, γεγονότα που το κάνουν ακόμα πιο δύσκολο να είμαι άνετη, να σταματήσει να με νοιάζει και γενικώς να τον αφήσω πίσω στο παρελθόν. Όταν του μίλησα ήταν τόσο περίεργο. Με χαιρέτησε με τον τυπικό τρόπο που χαιρετάμε κάποιον που δεν μας ενδιαφέρει, μια τυπικούρα. Έκατσα για λίγο δίπλα του πριν αρχίσει η εκδήλωση, είπαμε τα νέα μας και ήταν τόσο δύσκολο για 'μένα όλο αυτό που ένιωσα άρρωστη. Η ψυχολογία μου έπεσε κατακόρυφα, γιατί είναι τόσο άσχημο να βλέπεις την παντελή αδιαφορία στο πρόσωπο κάποιου που υποτίθεται ότι μοιραστήκατε τόσες προσωπικές στιγμές. Επί ένα χρόνο ήταν το πρώτο άτομο που θα έστελνα μήνυμα όταν γινόταν κάτι, ενώ σήμερα καθόμασταν αμήχανοι, χωρίς να ξέρουμε τι να πούμε, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων.
Εύλογα θα ρωτούσε κανείς "και τι θέλεις, να σε κυνηγάει μια ζωή; Αφού σε χώρισε, προφανώς και δεν τον ενδιαφέρεις". Ναι, σίγουρα, απλώς δεν παύει να με πληγώνει κάτι τέτοιο. Γιατί το σημερινό ήταν ένα πλήγμα, ήταν κάτι που με έκανε να νιώσω άσχημα. Σκέφτομαι τις άλλες γυναίκες που μπορεί να υπάρχουν στη ζωή του και θέλω να κλάψω για όσα έχασα και να χωθώ ακόμα πιο βαθιά στο καβούκι μου. Η λογική μου μού λέει ότι πάντα όλα αυτά περνάνε και ξεχνάς, μετά από καιρό απλώς δεν σε νοιάζει και τόσο και φτάνεις στο σημείο να γνωρίζεις την καινούρια του γκόμενα και να είσαι ένα πολιτισμένο πλάσμα που εκπλήσσει τους πάντες. Στην περίπτωσή μου αυτό ξέρω ότι θα αργήσει, γιατί η ζωή μου είναι ένα ρημαδιό και δυσκολεύομαι να αντλήσω χαρά από κάπου ώστε να μού δώσει δύναμη για όλες αυτές τις βλακειούλες που μού τρώνε την ενέργεια. Όπως μού είπε και η ψυχολόγος μου, ο ερωτικός και ο ακαδημαϊκός τομέας είναι οι πιο προβληματικοί στη ζωή μου και οι πιο δύσκολοι στο να επιτύχω αλλαγή, ακριβώς γιατί είναι αυτοί στους οποίους έχω υποστεί μεγάλες και συνεχείς απογοητεύσεις.Και κάπου εδώ θα ταίριαζε ένα εμψυχωτικό γνωμικό για κλείσιμο, αλλά δυστυχώς δεν έχω κάτι τέτοιο! Δεν ξέρω καν τι σκατά θα κάνω για όλα αυτά... Fuck!

Τρίτη 14 Ιουνίου 2016

Τελευταίο μάθημα της εξεταστικής.

Η ψυχολόγος μου μού ζήτησε να κάνω μια "εργασία για το σπίτι". Είναι κάτι που είχα κάνει προφορικά στην συνάντησή μας αλλά τώρα το έκανα και γραπτά. Και τί είναι αυτό; Η φανταστική περιγραφή της τελευταίας εξέτασης μαθήματος στην εξεταστική μου. Τί (θα) νιώθω εκείνη την ώρα! Και ιδού το αποτέλεσμα!

Τελευταίο μάθημα της εξεταστικής.
Είναι Παρασκευή 22 Ιουλίου το μεσημέρι και βρίσκομαι στο Πα.Πει. στην αίθουσα 101 για να γράψω Χρηματοοικονομική Οικονομετρία Ι. Είμαι πολύ αγχωμένη γιατί πρέπει να το περάσω οπωσδήποτε αυτό το μάθημα, καθώς είχα κάποιες αποτυχίες σε μερικά από τα προηγούμενα και έχω μείνει πίσω ως προς το πλάνο μου. Προσπαθεί να κυριαρχήσει η λογική μου και να σκεφτώ ότι είμαι στην εμβόλιμη εξεταστική, όπου τα θέματα είναι πιο εύκολα για να μας βοηθήσουν να τελειώσουμε μια ώρα αρχίτερα κι επιπλέον ο καθηγητής αυτού του μαθήματος είναι στον κόσμο του και κατά πάσα πιθανότητα θα μας βάλει τα ίδια θέματα με τον Ιανουάριο. Σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να είχα διαβάσει περισσότερο και καλύτερα αλλά δεν είχα καθόλου όρεξη και στο τέλος κάπως τα «πασάλειψα». Ξέρω καλά, όμως, τα sos κι αυτό μού δίνει κουράγιο, γιατί είμαι πεπεισμένη ότι αυτά θα πέσουν σίγουρα. Κοιτάω τους υπόλοιπους συμφοιτητές μου, που κολλάνε αυτοκόλλητα σκονάκια στα θρανία και τις καρέκλες τους και μετανιώνω που δεν έκανα κι εγώ. Έχω ένα μικρό στην τσέπη μου με μια εξίσωση που ήταν αδύνατον να θυμηθώ και το γράφω με μολύβι στο θρανίο, ώστε αν χρειαστεί να ανατρέξω εκεί. Προσπαθώ να θυμηθώ τί διάβασα αλλά μού είναι αδύνατον! Ευελπιστώ ότι την ώρα της πραγματικής πίεσης το μυαλό μου θα με βγάλει ασπροπρόσωπη και θα θυμηθώ μόλις χρειαστεί να ανασύρω τις γνώσεις μέσα απ’ τον εγκέφαλο. Νιώθω ένα κενό μέσα μου, υπάρχει η αμφιβολία ότι δεν θα τα καταφέρω κι όλοι οι άλλοι θα γράφουν με φρενήρεις ρυθμούς ενώ εγώ θα κοιτάω την λευκή μου κόλλα, δήθεν σκεπτική, αλλά στην πραγματικότητα απλά θα περιμένω τον χρόνο να περάσει ώστε να μπορέσω να αποχωρήσω από την εξέταση.
Μια κρυώνω και μια ζεσταίνομαι κι αυτό με οδηγεί στο να βάζω και να βγάζω νευρικά το πουκάμισό μου. Το μυαλό μου ξεφεύγει και θυμάμαι άλλες καταστάσεις έντονου άγχους, όπως τότε στην πρακτική άσκηση, για την οποία είχα αγοράσει αυτό το πουκάμισο. Σκέφτομαι επίσης όλους τους συμφοιτητές μου που τελείωσαν ή τώρα τελειώνουν τη σχολή και λέω στον εαυτό μου πως είμαι η τελευταία που ξέμεινε εκεί πέρα μετά από τόσα και τόσα χρόνια! Κι όμως, αυτή η σκέψη μού δίνει κουράγιο και με παρακινεί να το παλέψω!
Ο καθηγητής κι ο επιτηρητής μπαίνουν μέσα στην αίθουσα. Κρατάνε στα χέρια τους «το μέλλον μου», δηλαδή τα θέματα και τις κόλλες. Μιλάνε μεταξύ τους για κάποιο άσχετο με την εξέταση θέμα κι αυτό στιγμιαία με κάνει να σκεφτώ ότι αυτό που κάνω εγώ εκεί εκείνη τη στιγμή δεν είναι και τόσο σημαντικό σε σχέση με όσα συμβαίνουν στον κόσμο, στις ζωές των δύο αυτών ανθρώπων αλλά και γενικότερα. Πόσο αφελής και χαζή θα φαίνομαι σε κάποιους σαν αυτούς εγώ, που αγχώνομαι για κάτι τόσο μικρό όσο δυο ερωτήσεις πάνω σε ένα χαρτί, για δύο ώρες από τη ζωή μου που θα γράφω μέσα σε μια μικρή τάξη, ενώ έξω συμβαίνουν τέρατα! Πολλαπλασιάζω το «εγώ» που μόλις σκέφτηκα επί χιλιάδες και φαντάζομαι ότι είμαστε πολλοί εμείς οι φοιτητές που αγωνιούμε για όλα αυτά τα δίωρα τρεις φορές το χρόνο, στις εξεταστικές μας. Προσπαθώ να επικεντρωθώ στο ότι αυτή είναι η ζωή μου και για εμένα συγκεκριμένα αλλά κι άλλους πολλούς αυτά τα δίωρα είναι ζήτημα σημαντικό, ζωής και θανάτου ίσως! Θυμάμαι το βλέμμα συμπόνοιας στα μάτια όσων λέω ότι έχω εξεταστική και πόσο αφοσιωμένοι είναι άλλοι γνωστοί και φίλοι μου με τις δικές τους εξεταστικές και λέω στον εαυτό μου να σοβαρευτεί και να καταλάβει ότι εδώ κάνουμε κάτι σημαντικό που έχει αξία και μετράει, και πρέπει να βάλω τα δυνατά μου κι όχι να σκέφτομαι «άσ’ το, δεν πειράζει, θα το δώσεις στην επόμενη».
Μας μοιράζουν τα θέματα κι η καρδιά μου χτυπάει δυνατά ενώ το χέρι μου τρέμει τη στιγμή που πιάνω την δική μου κόλλα. Από την ταραχή δεν μπορώ καν να καταλάβω τί διαβάζω! Παίρνω μια καλή ανάσα, προσπαθώ όσο γίνεται να καθαρίσω το μυαλό μου και να κάνω focus και διαβάζω τις προτάσεις που θα καθορίσουν τη μοίρα μου! Στην αρχή δεν καταλαβαίνω τίποτα κι αρχίζω να αγχώνομαι ακόμα περισσότερο και να αμφιβάλλω. Τι κάνω εγώ εκεί; Διαβάζω ξανά και ξανά, μέχρι να αποκτήσουν νόημα, και τότε τραβάω τις αναμνήσεις από τις προηγούμενες μέρες μελέτης μέσα από τις μουχλιασμένες σπηλιές του μυαλού μου. Τελικά δεν είναι κινέζικα, κάτι φαίνεται να ξέρω. Αρχίζω να ελπίζω και μια άγρια χαρά και έξαψη φουντώνει μέσα μου, όπως σε κάθε εξέταση που βιάζομαι να γράψω πριν ξεχάσω αυτά που θυμήθηκα. Συνδυάζω τις ερωτήσεις με αυτά που διάβασα και φτιάχνω ένα μείγμα που μπορώ πλέον να γράψω στο χαρτί μου. Κάτι μού διαφεύγει, για κάτι άλλο δεν είμαι σίγουρη, όμως κάνω ό,τι μπορώ για να γεμίσω τη σελίδα και να καμουφλάρω τα σημεία για τα οποία δεν είμαι σίγουρη ποια είναι η απάντηση. Αφήνω πάντα ένα μεγάλο κενό στο γραπτό μου μεταξύ πρώτης και δεύτερης απάντησης, ώστε αν θυμηθώ κάτι αργότερα να έχω χώρο να το προσθέσω. Αντιμετωπίζω το επόμενο τέρας, την ερώτηση 2, ενώ ξέρω ήδη τί περίπου ζητάει, καθώς της είχα ρίξει μια ματιά στην πρώτη ανάγνωση των θεμάτων. Όσο ασχολούμαι μαζί της δεν έχω βγάλει από το μυαλό μου την προηγούμενη ερώτηση και τα κενά που άφησα, παρ’ ότι ξέρω ότι αυτό που κάνω δεν είναι σωστό και πρέπει να δώσω όλη μου την προσοχή σ’ αυτό που γράφω τώρα. Η προσοχή μου κλονίζεται και για λίγη ώρα σκέφτομαι άσχετα πράγματα. Επιστρέφω και συνεχίζω με όσα μπορώ να γράψω.
Τελικά δεν είμαι και πολύ ευχαριστημένη. Το 8 που ήθελα να πάρω φαίνεται μάλλον άπιαστο αλλά τουλάχιστον φαίνεται πως μάλλον θα περάσω το μάθημα και αρχίζω να υπολογίζω τι βαθμό θα πετύχω τελικά! Ξαναδιαβάζω τις ερωτήσεις, μήπως ζητάνε κάτι που δεν παρατήρησα προηγουμένως, και γράφω μερικές διευκρινιστικές λέξεις ή φράσεις όπου κρίνω ότι δεν ήμουν αρκετά σαφής ή αναλυτική. Επιθεωρώ ξανά και ξανά το γραπτό μου και κάθε φορά που το κάνω είναι σαν να περιμένω ότι θα εμφανιστεί και κάτι ακόμα για να διαβάσω. Ελπίζω ότι όσο ασχολούμαι θα μού έρθει καμιά καινούρια ιδέα για να γεμίσει αυτά που δεν έγραψα αλλά τελικά αποδέχομαι ότι κάποια πράγματα θα μείνουν αναπάντητα...
Έχω πια βαρεθεί να διαβάζω και να διαβάζω κι αποφασίζω ότι δεν έχω κάτι περισσότερο να γράψω και σηκώνομαι να παραδώσω το τετρασέλιδό μου. Μόλις το δίνω είναι σαν να  ξεφορτώνομαι ένα μεγάλο βάρος! Πλέον είναι στη δικαιοδοσία κάποιου άλλου, εγώ τελείωσα μαζί του κι ας ασχοληθεί ο επόμενος! Βγαίνω έξω λίγο ντροπιασμένη γιατί σκέφτομαι ότι ο επιτηρητής μπορεί να διαβάσει τις βλακείες που έγραψα και παίρνω τον κατήφορο για τη στάση. Νιώθω πραγματικά ανάλαφρη γιατί μέσα μου ξέρω ότι το πέρασα, κι ας είναι και  με χαμηλότερο βαθμό! Τώρα που τελείωσε η εξεταστική θέλω να πάω σπίτι και να πέσω με τα μούτρα στο διάβασμα για την επόμενη. Δεν θέλω να κάνω και μ’ εκείνη τα ίδια λάθη που έκανα σ’ αυτή.
Πιάνω τον εαυτό μου να προχωράει με χορευτικό και πηδηχτό βηματισμό και δε με νοιάζει καθόλου, γιατί είμαι ακόμα σε χώρο πανεπιστημίου, εδώ είμαι ακόμα «μικρή» και μπορώ να φέρομαι αναλόγως! Αρχίζω να αναρωτιέμαι πώς θα είναι όταν τελειώσω με τα μαθήματα και πάρω το πτυχίο και νιώθω ξαφνικά μια αίσθηση κενού. Μέχρι τώρα είχα ένα σκοπό, μετά τί; Σχεδόν αυτόματα προστάζω τον εαυτό μου να αφήσει κατά μέρους τις φαντασίες και να θυμηθεί ότι ακόμα έχω τόσα μαθήματα να περάσω και το πτυχίο αργεί πολύ! Παρ’ όλα αυτά, είμαι πολύ χαρούμενη που τελείωσα για τώρα και έκανα κάποια πρόοδο όσον αφορά τα χρωστούμενα μαθήματα, οπότε για να με επιβραβεύσω στέλνω μήνυμα στη φίλη μου για να πάμε καμιά βόλτα.

Μπαίνω στο λεωφορείο, το οποίο περίμενα αρκετή ώρα –το κακό τού να έχεις εξεταστική μες στον Ιούλιο- κάθομαι και βλέπω τον Πειραιά να απομακρύνεται σιγά σιγά. Στην πραγματικότητα είμαι εγώ αυτή που απομακρύνεται και νιώθω πιο ανάλαφρη από ποτέ! Ξεχνάω την όρεξη που είχα μόλις προ ολίγου για διάβασμα και νιώθω την επιθυμία να τα αφήσω όλα πίσω μου και να κάνω κάτι άλλο, να ξεκουραστώ και να περάσω λίγο καλά. Αυτή η ώρα της ημέρας είναι η αγαπημένη μου, το μεσημέρι που γίνεται απόγευμα, και χαίρομαι που είμαι έξω και την ζω.

Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2016

Και τώρα χωρίζουμε!

Μάλλον επηρεάστηκα από το εφηβικό κλίμα της ταινίας "Easy A" που είδα στο Mega, ίσως πάλι και να μην απέβαλα ποτέ τον έφηβο εαυτό μου από μέσα μου, πάντως το αποτέλεσμα είναι ότι αυτή τη στιγμή νιώθω το ίδιο ανασφαλής όπως και εκείνα τα χρόνια στο σχολείο. Ήδη από το Δημοτικό ήθελα απλώς να έχω έναν αόρατο μανδύα, όπως ο Χάρι Πότερ, και να κυκλοφορώ μ' αυτόν, να μη με βλέπει κανένας. Ποτέ δεν με θεωρούσα όμορφη, αλλά αυτό το no boobs δεν μπορούσα με τίποτα να το χωνέψω και ντρεπόμουν! Η πεδιάδα που απλωνόταν στην έκταση του στέρνου μου είχε ρίξει την αυτοπεποίθησή μου στο μηδέν και μαζί με τις υπόλοιπες βλακείες της εφηβείας πέρασα αρκετά χρόνια μες στη σύγκριση, τη ζήλια για τα άλλα κορίτσια που κάποια στιγμή όλες απέκτησαν τις πολυπόθητες καμπύλες, την κοροϊδία, το κόμπλεξ και την ανασφάλεια. Φυσικά η εμφάνισή μου "έπασχε" και σε άλλους τομείς, όμως η απουσία στήθους ήταν το πρώτο και -κατά την άποψή μου- το πιο σημαντικό εμφανισιακό μου ελάττωμα. Πέρασε λίγος καιρός μέχρι να αρχίσουν να με απασχολούν και τα υπόλοιπα. Το αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν να μην με κοιτάει ούτε αρσενικό κουνούπι στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο. Ειδικά στο Λύκειο. Καλά, εντάξει, με είχαν κοιτάξει κάνα δυο, αλλά ήταν όλοι τύπου Καραγκιόζης και Κολλητήρι. Έτσι λοιπόν, πίστευα ότι ποτέ δεν θα έβρισκα κάποιον να ταιριάξουμε και εν τέλει να τα βρούμε...

Μπορεί αυτά τα χρόνια να έχουν περάσει, μπορεί να πέταξα από πάνω μου την ασχήμια και την αγριάδα της εφηβείας κι ίσως ακόμα να θεωρούμαι κι εμφανίσιμη, αλλά την ανασφάλεια αυτή την κουβαλάω καλά γαντζωμένη μέσα μου. Και τώρα που χώρισα νιώθω ακριβώς όπως και τότε. Βέβαια, τώρα έχω και μια προϊστορία να με βαραίνει. Κι αυτή η προϊστορία είναι ο ένας χρόνος που έμεινα μόνη πριν βρω το τελευταίο μου αγόρι, που τώρα έχει γίνει κι αυτός πρώην μου. Φαίνεται πως κάθε φορά που χωρίζω γίνεται όλο και δυσκολότερο να ξαναβρώ κάποιον. Πιθανόν γιατί στην πορεία κάποιοι φεύγουν απ' την "αγορά", πιθανόν γιατί όσο πάει κι εγώ φεύγω απ' την ηλικιακή ζώνη της επιπολαιότητας και του χαβαλεδιάρικου πεσίματος -δεν είναι πια το ίδιο. Ο σκοπός σίγουρα δεν είναι ο γάμος αλλά μια επιτυχημένη σχέση, όμως ούτε καν αυτό δεν μπορώ να καταφέρω και κάθε φορά καταλήγω πληγωμένη, φοβισμένη για το μέλλον και μακροχρόνια μόνη. Όλα τα λάθη, όλα τα προσωπικά ψεγάδια είναι εκεί μπροστά μου και δημιουργούν ένα φράγμα που με δυσκολεύει να δω θετικά τη ζωή και την όποια επόμενη σχέση. Μα για ποια επόμενη σχέση μιλάω;! Κάτι τέτοιο φαντάζει αδύνατο για 'μένα τώρα...  Στην τηλεόραση, στις ταινίες, πάντα υπάρχει το μετά. Πάντα κάποιος βρίσκεται που θα δει πέρα απ' τα αρνητικά της πρωταγωνίστριας και θα θέλει να είναι μαζί της, να την αγαπήσει και να μοιραστούν μέρες, μήνες, χρόνια... Μα κοίτα πώς ακούγομαι, σαν τις γυναίκες που εξαρτώνται ολοκληρωτικά από έναν άντρα για να ευημερήσουν, που περιμένουν σαν εμπόρευμα να τις διαλέξει κάποιος. Ε λοιπόν ναι, αυτή την εποχή νιώθω ακριβώς έτσι, ότι δηλαδή δεν έχω τρόπο να ορίσω τη ζωή μου και περιμένω από τους άλλους να με διαλέξουν. Αισθάνομαι ότι δεν έχω τη δύναμη αλλά ούτε και την αξία ως άνθρωπος για να διεκδικήσω την αγάπη και το ενδιαφέρον κάποιου, είτε είναι φίλος είτε γκόμενος. Θεωρώ ότι δεν αξίζω να πλασαριστώ σ' αυτόν τον κόσμο, με βλέπω ως κάλπικη κι ανίκανη για το οτιδήποτε...

Ίσως αυτά να είναι τα φυσικά συναισθηματικά επακόλουθα ενός χωρισμού και συν τω χρόνω να μου περάσουν. Όμως, κρίνοντας από το τελευταίο διάστημα, πολύ αμφιβάλλω ότι φταίει μόνο ο χωρισμός. Καιρό τώρα νιώθω έτσι, πριν ακόμα με χωρίσει ο πρώην μου, κι ας προσπαθεί η ψυχολόγος μου να με κάνει να πιστέψω ότι αξίζω κι είναι κρίμα να χαραμίζω τη ζωή μου. Απλώς δεν έχω τη δύναμη ή ακόμα και τη διάθεση να βγω εκεί έξω και να έχω μια ανθρώπινη και υγιή συμπεριφορά που θα με οδηγήσει στο να ζω τη ζωή μου. Μού φαίνεται αδύνατο να τελειώσω τη σχολή μου, μού φαίνεται αδύνατο να μιλήσω σε κάποιο καινούριο άτομο και να κάνω γνωριμίες, μού φαίνεται αδύνατο να πω στο αγόρι μου ότι όχι, κάνεις λάθος και μπορούμε να έχουμε ένα μέλλον μπροστά μας, γιατί το μέλλον δεν είναι ποτέ όπως το φανταζόμαστε, έρχεται μαζί με ένα σορό νέα πράγματα, απορρέει από συγκυρίες που ποτέ δεν είχαμε σκεφτεί και φέρνει εκπλήξεις. Αλλά το κυριότερο, το μέλλον μας το διαλέγουμε εμείς οι ίδιοι και έχουμε λόγο σ' αυτό, γιατί όσες πόρτες κι αν ανοιχτούν μπροστά μας, εμείς είμαστε αυτοί που αποφασίζουμε ποιες θα κρατήσουμε ανοιχτές και ποιες θα κλείσουμε. Όμως δεν έχω τη δύναμη να υπερασπιστώ ούτε τη σχέση μου αλλά ούτε και τον  εαυτό μου. Μοιάζει σαν να περνάω μια ακόμα εφηβεία, όπου προσπαθώ να βρω τη θέση μου στον κόσμο και να καταλάβω ποια είμαι και τί θέλω να κάνω. Προστατευμένη στο αρρωστημένο οικογενειακό μου περιβάλλον, νόμιζα τόσα χρόνια ότι έχω το δικαίωμα να μένω άπραγη και να βάζω τη ζωή μου στο pause, όμως αποδείχθηκε ότι η ζωή είναι ένα τρένο που τρέχει και σταματημό δεν έχει και τόσο καιρό έχω χάσει πολλή απ' τη διαδρομή επειδή κοιμάμαι ζαλισμένη στο κουπέ μου. Γνωρίζω ότι αν θέλω να κάνω κάτι πάνω σ' αυτό το τρένο και να χαρώ το ταξίδι πρέπει να σηκωθώ απ' το κρεβάτι μου, να παλέψω με τη ναυτία μου και όντας πια στα πόδια μου ν' αρχίσω να κινούμαι και να είμαι παραγωγική. Πλέον έμαθα ότι η ζωή δεν είναι οι μικροκινήσεις που κάνω ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου, μέσα στο βαγόνι μου. Όλα αυτά είναι απλώς ένα υποκατάστατο, μια δικαιολογία, ίσα ίσα για να λέω ότι κάτι κάνω. Ζωή είναι να σηκωθείς και να προσπαθείς συνεχώς να μένεις όρθιος. Πώς, όμως, σηκώνεσαι; Πώς ξεκινάς, όταν ήδη έχεις χάσει τόσα πολλά; Από πού να αντλήσω αυτή τη δύναμη, όταν τα πόδια μου έχουν μουδιάσει τόσα χρόνια; Όταν το αγόρι μου με χωρίζει κι οι φίλοι μου φεύγουν ο ένας μετά τον άλλο στο εξωτερικό; Μόνο ο εαυτός μου μού μένει και μόνο απ' αυτόν φαίνεται να μπορώ να πάρω δύναμη. Μα για ποια δύναμη μιλάω; Αφού ούτε καν στα πόδια μου δεν μπορώ να στηριχτώ...