[Συνέχεια από εδώ]
Το ασανσέρ σταμάτησε σε κάποιον υπόγειο όροφο. Εκεί ο τραυματιοφορέας που με συνόδευε τόση ώρα με άφησε στην ευθύνη κάποιου άλλου. Εκείνος μου έδωσε να φορέσω ένα σκουφάκι στο κεφάλι και την ώρα που το έβαζα είδε το τατουάζ στον αυχένα μου. Μου είπε ότι κι η κόρη του είχε ένα και μου έδειξε τον πήχη του χεριού του για να προσδιορίσει το σημείο.
Από 'κει που βρισκόμουν (ακόμα πάνω στο φορείο) έβλεπα ένα γκισέ σαν ρεσεψιόν, όπου ακουμπούσαν γιατροί και νοσοκόμες. Μου θύμισε τόσο πολύ το Grey's Anatomy όλη αυτή η φάση, ειδικά όταν είδα ότι κάποιοι απ' αυτούς φορούσαν τα δικά τους πολύχρωμα σκουφάκια κι όχι τα απλά του νοσοκομείου. Ο υπεύθυνός μου με πήγε στο χειρουργείο μου και "κόλλησε" το φορείο δίπλα στο χειρουργικό τραπέζι, ώστε να συρθώ με ευκολία πάνω του. Μου έδωσε ένα πράσινο χάρτινο σεντόνι, απ' αυτά που σκεπάζεται ο ασθενής στο χειρουργείο, και το ίδιο έπρεπε να κάνω κι εγώ- η ασθενής εκείνου του χειρουργείου για την επόμενη μία ώρα. Μετά έβγαλα την ρόμπα μου κι έμεινα με το Victoria Secret και το πράσινο σεντόνι. Είχε δει το στήθος μου τόσος κόσμος εκείνη τη μέρα, που πραγματικά καθόλου δεν μ' ένοιαξε να σκεπαστώ καλά... Αφού ξάπλωσα, ο υπεύθυνος με ρώτησε σε ποιο στήθος θα έκανα την επέμβαση και επιπλέον ζήτησε να του δείξω και με το χέρι μου, γιατί -λέει- καμιά φορά μπορεί να γίνει λάθος! Έπειτα σταθεροποίησε το αριστερό μου χέρι σε ορθή γωνία με το σώμα μου, δένοντάς το σε κάτι σαν προέκταση του τραπεζιού. Αυτό έγινε για να μπορεί να έχει ελευθερία κινήσεων η χειρουργός, καθώς το αριστερό μου στήθος ήταν εκείνο στο οποίο θα γινόταν η επέμβαση. Τέλος, έφτιαξε και τη λάμπα, ώστε να φωτίζει το επίμαχο σημείο και μου είπε "από μένα είσαι έτοιμη" κι έφυγε.
Μπορεί με την απλοϊκή μου περιγραφή αυτός ο άνθρωπος να φαίνεται απρόσιτος και αδιάφορος, όπως κι όλοι οι υπόλοιποι, όμως ήταν όλοι τους πολύ ευγενικοί και έδειχναν συμπάθεια. Θα μου πεις, ήμουν σε ιδιωτικό νοσοκομείο, έπρεπε να είναι καλοί κι ευγενικοί. Το ξέρω αυτό, δεν τρέφω αυταπάτες ότι όλοι με αγάπησαν μόλις με είδαν στα μάτια τους. Από την άλλη, όμως, είναι τόσο ωραίο όταν συμβαίνει! Σκέφτηκα ότι ίσως να ήταν έτσι γλυκούληδες γιατί είμαι και μικρή κοπέλα και φαίνομαι ακόμα μικρότερη, και μπορεί να ψιλο-λυπήθηκαν που με έβλεπαν να μπαίνω χειρουργείο...
Όταν έφυγε ο κυριούλης αυτός, ήρθε η επέλαση των νοσοκόμων! Αν θυμάμαι καλά ήταν τρεις, όλες νέες και με σκουφάκι. Ετοίμαζαν τα πράγματα, μπαινόβγαιναν απ' τις τρεις πόρτες του χειρουργείου, μιλούσαν κλπ. Με χαιρέτησαν, κάποια με ρώτησε τι σπουδάζω και πού μένω... Μια άλλη μου τρύπησε το δεξί χέρι για να μου βάλει τον ορό. Η αλήθεια είναι ότι με ξέκανε, δεν τρυπούσε καθόλου ανώδυνα, αλλά έδειξα πυγμή και προσπάθησα να αδιαφορήσω. Έτσι κι αλλιώς ήταν κάτι στιγμιαίο. Η νοσοκόμα που με ρώτησε πού μένω μού είπε μετά ότι μπορώ να ρωτήσω ό,τι θέλω, κι έτσι την ρώτησα αν θα μίκραινε το στήθος μου από την επέμβαση, μιας και θα αφαιρούταν κάτι, γιατί ήταν ήδη μικρότερο απ' το άλλο. Τα κοίταξε και μου είπε ότι θα είναι μια χαρά.
Μέσα σε όλη την προετοιμασία μου είχαν βάλει κι ένα πραγματάκι σαν δαχτυλήθρα στον δείκτη του αριστερού χεριού, για να δείχνει στο μόνιτορ τους χτύπους της καρδιάς μου. Αυτό στην αρχή είχε πολλή πλάκα, γιατί και πάλι μου θύμισε το Grey's Anatomy! Αλλά ταυτόχρονα είναι και τόσο αγχωτικό, γιατί εκθέτει τους παλμούς σου σε όλους, κι έτσι ο καθένας μπορεί να καταλάβει αν έχεις άγχος κλπ. Ένιωσα ότι μπορούσαν να δουν τι γινόταν μέσα μου κι αυτό με έκανε να νιώσω άβολα. Από την άλλη, σε μια έξαρση καφρίλας, ήθελα να βγάλω αυτή τη "δαχτυλήθρα" από το δάχτυλό μου, για ν' ακούσω το μόνιτορ να κάνει το συνεχόμενο "μπιιιιιιιιιπ" που ακούω στις ταινίες όταν κάποιος πεθαίνει!! Αλλά λογικεύτηκα κι έκατσα ήσυχη!
Μετά από όλα αυτά τα καινούρια πράγματα κι αφού τα συνήθισα άρχισα να σκέφτομαι σοβαρά. Και τι εννοώ σοβαρά; Μα φυσικά άρχισα να σκέφτομαι τι θα γίνει τώρα, πώς θα ξυπνήσω, πώς θα κοιμηθώ, τι θα γίνει αν δεν πιάσει η νάρκωση και νιώθω τα πάντα, όπως στην ταινία Awake, και τέτοια. Και μπορεί τώρα να φαίνονται τελείως ασόβαρα και χαζά όλα, αλλά τότε είχα αρχίσει πραγματικά να τρομοκρατούμαι. Σκέψου μόνο ότι για 45 λεπτά κοιμάσαι και κάποιοι από πάνω σου σού κάνουν διάφορα πράγματα που δεν μπορείς να ελέγξεις. Θα μπορούσε εκείνο το χειρουργείο να ήταν το τελευταίο που έβλεπα και να μην το ήξερα! Θα μπορούσε να γίνει το οτιδήποτε- ποιος ξέρει;!
Κι εκεί ήταν που συνέβη το δεύτερο κινηματογραφικό της ημέρας! Πάνω στην ώρα που τα μάτια μου είχαν αρχίσει σιγά σιγά να βουρκώνουν, μπήκε μες στο χειρουργείο με χαρούμενη ορμή η γιατρός μου! "Λέλα μου, τι κάνεις; Πώς σε έχουν έτσι δεμένη κι απ' τις δυο μεριές;!" [Χάδι στο μάγουλο] Ήξερε ακριβώς τι να κάνει για να νιώσει καλύτερα ο ασθενής της! Ήταν όλο χαμόγελα και χαρές! Έφερε πάλι μέσα τον υπεύθυνο που με είχε φέρει στο χειρουργείο και του έκανε πλάκα, όπως κι εκείνος με τη σειρά του σ' εκείνη! Της είπαμε ότι την περίμενα τόση ώρα σαν τον Χριστό στο σταυρό κι εκείνη είχε αργήσει! Τελικά μου αποδέσμευσε το αριστερό χέρι μέχρι να αρχίσουμε. Μου γνώρισε και την αναισθησιολόγο, η οποία παρατήρησε ότι στο σημείο που η βελόνα του ορού έμπαινε στη φλέβα μου η νοσοκόμα την είχε σταθεροποιήσει με ένα χανζαπλάστ με αρκουδάκια! Τόση ώρα δεν το είχα δει! Μου σταθεροποίησαν το κεφάλι σε ένα περίεργο μαξιλάρι και μετά από λίγο η αναισθησιολόγος μου χορήγησε τη νάρκωση. Κι εκεί συνέβη κάτι που ακόμα δεν έχω εξηγήσει: με έπιασε ένας ξαφνικός ξερός βήχας που με έπνιγε. Ήταν σαν τον αλλεργικό βήχα που πάθαινα μικρή και δεν μπορούσα να τον σταματήσω με τίποτα. Ήταν τόσο έντονος που ανασηκώθηκα και δεν μπορούσα ούτε ν' απαντήσω στην καθιερωμένη ερώτηση που σου κάνει ο αναισθησιολόγος λίγο πριν σε πάρει ο ύπνος και μένει αναπάντητη εις τους αιώνας των αιώνων. Αυτή τη στιγμή δεν θυμάμαι καν τι με είχε ρωτήσει, αλλά σαν μέσα από όνειρο, θυμάμαι ότι κάτι με είχε ρωτήσει, ναι, αλλά ήμουν πολύ απασχολημένη με τον βήχα μου για να επικεντρωθώ. Ακόμα θυμάμαι ότι δεν φάνηκε ν' ανησυχεί γι' αυτό το ξέσπασμα η αναισθησιολόγος. Και τέλος θυμάμαι ότι η ώρα ήταν 12:00, απ' το μεγάλο ρολόι τοίχου στα δεξιά μου.
Μάλλον με πήρε ο ύπνος με το κεφάλι όρθιο! Και λογικά το αριστερό χέρι μου το σταθεροποίησαν αφότου ταβλιάστηκα στον ύπνο. Πάντως ξύπνησα 12:45 και το μόνο που αποδείκνυε ότι η εγχείριση είχε γίνει ήταν ο επίδεσμος που ένιωθα γύρω από τον κορμό μου. Ήταν πολύ σφιχτός. Και πραγματικά, στην αρχή ήταν δύσκολο να προσδιορίσω αν η επέμβαση είχε γίνει ή όχι!
Η γιατρός ήρθε από πάνω μου και με ρώτησε αν θέλω να στείλει το ογκίδιο για ταχεία βιοψία, για να μην ανησυχεί η μαμά.
"Είναι και εκατό παραπάνω", μου είπε.
"Εκατό τι;", ρώτησα εγώ, ακόμα αγουροξυπνημένη προφανώς...
"Ευρουλάκια, Λέλα", απάντησε εκείνη, με ύφος "ρε Λέλα, τι θα μπορούσε να είναι!"
Σκέφτηκα τα 100€ και μετά σκέφτηκα τη μαμά μου.
"Ναι, στείλτε το. Εγώ δεν ανησυχώ αλλά για τη μαμά μου!" Και πραγματικά δεν ανησυχούσα για το τι θα μπορούσε να είναι το ογκίδιο, αλλά ήμουν σίγουρη ότι η μαμά μου θα ήθελε να ξέρει όσο το δυνατόν συντομότερα και δε θα λογάριαζε πεντάρα, απ' τη στιγμή που μας περίσσευαν 100€ για κάτι τέτοιο. Και μ' αυτό δεν τονίζω την αγάπη της, που θα έδινε όλα τα λεφτά του κόσμου για μένα κι ότι είναι λάρτζ, αλλά λέω μόνο ότι αφού είχαμε το ποσό θα ήθελε να το χρησιμοποιήσουμε έτσι.
Αφού κανονίστηκε κι αυτό με πήγαν σε έναν χώρο σαν διάδρομο, κι έτσι κατάλαβα ότι όσο κοιμόμουν με είχαν ήδη μεταφέρει σε φορείο. Σ' αυτόν τον θάλαμο-διάδρομο βρίσκονταν κι άλλες γυναίκες που μόλις είχαν βγει από κάποιο μικρό χειρουργείο. Ήμασταν όλες τοποθετημένες σε δυο σειρές περιμετρικά των τοίχων, όπως τ' αμάξια στα πάρκινγκ. Και είχαμε όλες τα μόνιτόρ μας, να προδίδουν τους χτύπους των καρδιών μας. Κάποιος είχε αφήσει το διάγραμμά μου πάνω στην κουβέρτα κι εγώ το πήρα και το διάβασα. Για την ακρίβεια, έψαχνα να βρω κάποιο ενδιαφέρον στοιχείο που να μπορούσα να καταλάβω σχετικά με την επέμβαση, αλλά κάτι τέτοιο δεν υπήρχε κι έτσι το παράτησα στο τέλος. Διάβαζα με το ένα μάτι ανοιχτό κι ένας (μάλλον) γιατρός μου έκανε πλάκα γι' αυτό! Μια γυναίκα απέναντι χρειάστηκε οξυγόνο, αλλά οι περισσότερες ήμασταν μια χαρούλα! Μετά από κάμποση ώρα ήρθε ο τραυματιοφορέας που με είχε κατεβάσει από το δωμάτιό μου και με πήρε να φύγουμε. Πηγαίνοντας προς το ασανσέρ κάπου κολλήσαμε, δεν θυμάμαι γιατί, κι έτσι έμεινα για λίγο μες στη μέση, σαν τον Ελληνάρα οδηγό που παρατάει το αμάξι του όπου βρει! Ο τραυματιοφορέας μου μού είπε να βγάλω το σκουφάκι γιατί δε μου πάει! Ούτε που ήξερα ότι το φορούσα ακόμη! Τελικά μπήκαμε στο ασανσέρ και πήγαμε στο δωμάτιό μου.
Στο δωμάτιο φυσικά με περίμενε παρέα. Προσεκτικά-προσεκτικά μεταπήδησα στο κρεβάτι μου και κουκουλώθηκα με σεντόνια και κουβέρτες. Όσο περνούσαν τα λεπτά ένιωθα να κρυώνω όλο και πιο πολύ και ζήτησα κουβέρτα, η οποία δεν ήρθε ποτέ, μάλλον γιατί ήξεραν ότι αυτή η κρυάδα ήταν αποτέλεσμα της νάρκωσης. Η φίλη μου η Μ. έπρεπε να φύγει γιατί είναι γραμμένη σε φοιτητική παράταξη και -όπως αργότερα μου είπε η Ε.- την είχαν πρήξει στα τηλέφωνα για να πάει να ψηφίσει στις φοιτητικές εκλογές! Φυσικά ένιωθα πολύ ευγνώμων που είχε έρθει σε όλο αυτό!
Η κυρία που είχε πάει για την επέμβασή της πριν από μένα επέστρεψε και μαζί της ήταν κι ο άντρας της. Φαινόταν κι αυτή ταλαιπωρημένη και λιγάκι αδύναμη. Μας είπαν οι νοσοκόμες ότι θα μπορούμε να φύγουμε αφού πάμε πρώτα τουαλέτα κι όταν μας έρθει η ανάγκη να καλέσουμε κάποια για να μας συνοδεύσει. Είχαμε κι οι δυο τους ορούς μας, δέσμιες στον μεταλλικό στύλο μας! Η απέναντι κυρία μετά από λίγη ώρα φώναξε την νοσοκόμα και πήγε τουαλέτα. Μας είπε μετά ότι για να μπορέσει να ουρήσει η νοσοκόμα της άνοιξε τη βρύση. Δεν ξέρω αν ήταν έτοιμη να φύγει ή αν ήθελε να επιστρέψει στα παιδιά της. Γιατί ο άντρας της δεν φάνηκε να την υποστηρίζει και πολύ. Καθόταν σαν τον Βούδα στην καρέκλα κι έλεγε ότι οι γυναίκες δεν έχουν ανάγκη, και τέτοια. Όλες οι υπόλοιπες προσπαθούσαμε να κρατηθούμε και να μην του απαντήσουμε, όλες με το ύφος της υπομονής. Κάτι πήγα να πω, ότι είμαστε σε γυναικολογική κλινική και προφανώς έχουμε ανάγκη, αλλά δεν ξέρω αν με άκουσε. Μόλις έφυγαν, πάντως, βγάλαμε φτυάρια, μαζί και η γυναίκα από το διπλανό κρεβάτι, και τον θάψαμε κανονικότατα! Είχε κι αυτό το πονηρό γαλάζιο μάτι, σκουλαρίκι στο αφτί...
Μετά από λίγη ώρα ένιωσα κι εγώ την ανάγκη για τουαλέτα. Όταν μπήκα στο μπάνιο η νοσοκόμα δεν έφυγε αλλά έμεινε στο κατώφλι της ανοιχτής πόρτας, οπότε ουσιαστικά με είδε. Ψιλο-ζαλιζόμουν και μου είπε να τ' αφήσω όλα όπως ήταν και να πάμε πίσω στο κρεβάτι. Τι ντροπή! Αλλά φυσικά δεν ήθελα να γίνει τίποτα και να σωριαστώ, οπότε την άκουσα.
Έμεινα λίγο ακόμα στο κρεβάτι, αφού ζαλιζόμουν, μου έβαλαν και καινούριο ορό και περιμέναμε μέχρι να είμαι εντελώς καλά. Όταν έγινε κι αυτό, με έντυσαν η θεία και η μαμά μου, βοηθώντας και η Ε. και αφού κανονίστηκαν τα σχετικά με την πληρωμή φύγαμε. Ανταλλάξαμε κάθε πιθανή ευχή με την Αφροδίτη του διπλανού κρεβατιού και μου είπε την επόμενη φορά να έρθω για γέννα! Τόση ώρα που συζητούσαμε όλες μαζί είχαμε μάθει κάθε πονεμένη ιστορία της και από όσα μας έλεγε φάνηκε μυαλωμένη γυναίκα.
Όταν βγήκαμε έξω, περιμένοντας να' ρθει ο μπαμπάς μου με τ' αυτοκίνητο, η Ε. με τύλιξε με το κασκόλ της γιατί φυσούσε! Ήταν τόσο γλυκό! Φτάσαμε γρήγορα στο σπίτι κι εγώ πεινούσα πάρα πολύ, καθώς όλη μέρα ήμουν νηστική. Η μαμά μου έφτιαξε λίγο ρύζι για να μην ταλαιπωρήσω το στομάχι μου και κεράσαμε την Ε. αγκινάρες! Τα είπαμε λίγο και μετά έφυγε κι αυτή. Μου είπε για πράγματα που έγιναν καθώς περίμεναν, ότι έπαιρναν συνεχώς τηλέφωνο την Μ. για να πάει να ψηφίσει, ότι η γιατρός είπε ότι ήμουν πολύ συνεργάσιμη και καλή, ότι έτρωγαν στην αίθουσα αναμονής και τέλος ότι είμαι πολύ γενναία! Πέρασε κι ο ξάδερφός μου να μου πει τα περαστικά! Ήμουν γενικά καλά. Έβαλα τα άνετα ρούχα "του σπιτιού", έβγαλα και το Victoria's Secret και ξεκουράστηκα.
Την επόμενη μέρα πήγα στο ιατρείο της γιατρού για να μου βγάλει τις γάζες. Η μαμά μου μου έβαζε μπεταντίν κάθε μέρα για περίπου μια βδομάδα και για το ίδιο διάστημα φορούσα συνεχώς και αδιαλείπτως ένα καλό αθλητικό σουτιέν. Δεν επιτρεπόταν να βρέξω την πληγή για 10 μέρες. Μέχρι σήμερα δεν φοράω σουτιέν με ενίσχυση και μπανέλες, όχι γιατί μου το απαγόρευσε η γιατρός μου αλλά γιατί όταν το προσπάθησα πριν κανένα μήνα συνειδητοποίησα ότι δεν με βολεύουν. Τώρα που καλοκαίριασε θα κάνω άλλη μια απόπειρα! Και για την ιστορία, η ουλή που μέχρι τώρα υπάρχει είναι πάρα πολύ μικρή και νομίζω πως δεν φαίνεται σχεδόν καθόλου. Απλώς νομίζω ότι το στήθος μου έχει μικρύνει λίγο!
Ξέρω ότι όλα αυτά που περιγράφω δεν είναι τίποτα μπροστά σε άλλα, σοβαρότερα περιστατικά που αντιμετωπίζουν άνθρωποι συνεχώς και καθημερινά. Ήταν κάτι που έπαθα εγώ, κάτι μικρό μεν αλλά το πρώτο που έπαθα και θέλω να το θυμάμαι και να μπορώ να ανατρέξω στις ψηφιακά αποτυπωμένες αναμνήσεις μου όποτε έχω την ανάγκη. Δεν εικάζω ότι ήταν κάτι πολύ σοβαρό ή κινδύνεψα, είναι απλώς η περιγραφή της πρώτης μου επέμβασης, είναι κάτι που έλαβε μεγάλη σημασία στη ζωή μου και με φόβισε. Αυτό μου συνέβη στις 17/4/2013 κι ελπίζω να είναι το μοναδικό, για πολύ καιρό ακόμα, και όλα να συνεχιστούν καλώς!
Το ασανσέρ σταμάτησε σε κάποιον υπόγειο όροφο. Εκεί ο τραυματιοφορέας που με συνόδευε τόση ώρα με άφησε στην ευθύνη κάποιου άλλου. Εκείνος μου έδωσε να φορέσω ένα σκουφάκι στο κεφάλι και την ώρα που το έβαζα είδε το τατουάζ στον αυχένα μου. Μου είπε ότι κι η κόρη του είχε ένα και μου έδειξε τον πήχη του χεριού του για να προσδιορίσει το σημείο.
Από 'κει που βρισκόμουν (ακόμα πάνω στο φορείο) έβλεπα ένα γκισέ σαν ρεσεψιόν, όπου ακουμπούσαν γιατροί και νοσοκόμες. Μου θύμισε τόσο πολύ το Grey's Anatomy όλη αυτή η φάση, ειδικά όταν είδα ότι κάποιοι απ' αυτούς φορούσαν τα δικά τους πολύχρωμα σκουφάκια κι όχι τα απλά του νοσοκομείου. Ο υπεύθυνός μου με πήγε στο χειρουργείο μου και "κόλλησε" το φορείο δίπλα στο χειρουργικό τραπέζι, ώστε να συρθώ με ευκολία πάνω του. Μου έδωσε ένα πράσινο χάρτινο σεντόνι, απ' αυτά που σκεπάζεται ο ασθενής στο χειρουργείο, και το ίδιο έπρεπε να κάνω κι εγώ- η ασθενής εκείνου του χειρουργείου για την επόμενη μία ώρα. Μετά έβγαλα την ρόμπα μου κι έμεινα με το Victoria Secret και το πράσινο σεντόνι. Είχε δει το στήθος μου τόσος κόσμος εκείνη τη μέρα, που πραγματικά καθόλου δεν μ' ένοιαξε να σκεπαστώ καλά... Αφού ξάπλωσα, ο υπεύθυνος με ρώτησε σε ποιο στήθος θα έκανα την επέμβαση και επιπλέον ζήτησε να του δείξω και με το χέρι μου, γιατί -λέει- καμιά φορά μπορεί να γίνει λάθος! Έπειτα σταθεροποίησε το αριστερό μου χέρι σε ορθή γωνία με το σώμα μου, δένοντάς το σε κάτι σαν προέκταση του τραπεζιού. Αυτό έγινε για να μπορεί να έχει ελευθερία κινήσεων η χειρουργός, καθώς το αριστερό μου στήθος ήταν εκείνο στο οποίο θα γινόταν η επέμβαση. Τέλος, έφτιαξε και τη λάμπα, ώστε να φωτίζει το επίμαχο σημείο και μου είπε "από μένα είσαι έτοιμη" κι έφυγε.
Μπορεί με την απλοϊκή μου περιγραφή αυτός ο άνθρωπος να φαίνεται απρόσιτος και αδιάφορος, όπως κι όλοι οι υπόλοιποι, όμως ήταν όλοι τους πολύ ευγενικοί και έδειχναν συμπάθεια. Θα μου πεις, ήμουν σε ιδιωτικό νοσοκομείο, έπρεπε να είναι καλοί κι ευγενικοί. Το ξέρω αυτό, δεν τρέφω αυταπάτες ότι όλοι με αγάπησαν μόλις με είδαν στα μάτια τους. Από την άλλη, όμως, είναι τόσο ωραίο όταν συμβαίνει! Σκέφτηκα ότι ίσως να ήταν έτσι γλυκούληδες γιατί είμαι και μικρή κοπέλα και φαίνομαι ακόμα μικρότερη, και μπορεί να ψιλο-λυπήθηκαν που με έβλεπαν να μπαίνω χειρουργείο...
Όταν έφυγε ο κυριούλης αυτός, ήρθε η επέλαση των νοσοκόμων! Αν θυμάμαι καλά ήταν τρεις, όλες νέες και με σκουφάκι. Ετοίμαζαν τα πράγματα, μπαινόβγαιναν απ' τις τρεις πόρτες του χειρουργείου, μιλούσαν κλπ. Με χαιρέτησαν, κάποια με ρώτησε τι σπουδάζω και πού μένω... Μια άλλη μου τρύπησε το δεξί χέρι για να μου βάλει τον ορό. Η αλήθεια είναι ότι με ξέκανε, δεν τρυπούσε καθόλου ανώδυνα, αλλά έδειξα πυγμή και προσπάθησα να αδιαφορήσω. Έτσι κι αλλιώς ήταν κάτι στιγμιαίο. Η νοσοκόμα που με ρώτησε πού μένω μού είπε μετά ότι μπορώ να ρωτήσω ό,τι θέλω, κι έτσι την ρώτησα αν θα μίκραινε το στήθος μου από την επέμβαση, μιας και θα αφαιρούταν κάτι, γιατί ήταν ήδη μικρότερο απ' το άλλο. Τα κοίταξε και μου είπε ότι θα είναι μια χαρά.
Μέσα σε όλη την προετοιμασία μου είχαν βάλει κι ένα πραγματάκι σαν δαχτυλήθρα στον δείκτη του αριστερού χεριού, για να δείχνει στο μόνιτορ τους χτύπους της καρδιάς μου. Αυτό στην αρχή είχε πολλή πλάκα, γιατί και πάλι μου θύμισε το Grey's Anatomy! Αλλά ταυτόχρονα είναι και τόσο αγχωτικό, γιατί εκθέτει τους παλμούς σου σε όλους, κι έτσι ο καθένας μπορεί να καταλάβει αν έχεις άγχος κλπ. Ένιωσα ότι μπορούσαν να δουν τι γινόταν μέσα μου κι αυτό με έκανε να νιώσω άβολα. Από την άλλη, σε μια έξαρση καφρίλας, ήθελα να βγάλω αυτή τη "δαχτυλήθρα" από το δάχτυλό μου, για ν' ακούσω το μόνιτορ να κάνει το συνεχόμενο "μπιιιιιιιιιπ" που ακούω στις ταινίες όταν κάποιος πεθαίνει!! Αλλά λογικεύτηκα κι έκατσα ήσυχη!
Μετά από όλα αυτά τα καινούρια πράγματα κι αφού τα συνήθισα άρχισα να σκέφτομαι σοβαρά. Και τι εννοώ σοβαρά; Μα φυσικά άρχισα να σκέφτομαι τι θα γίνει τώρα, πώς θα ξυπνήσω, πώς θα κοιμηθώ, τι θα γίνει αν δεν πιάσει η νάρκωση και νιώθω τα πάντα, όπως στην ταινία Awake, και τέτοια. Και μπορεί τώρα να φαίνονται τελείως ασόβαρα και χαζά όλα, αλλά τότε είχα αρχίσει πραγματικά να τρομοκρατούμαι. Σκέψου μόνο ότι για 45 λεπτά κοιμάσαι και κάποιοι από πάνω σου σού κάνουν διάφορα πράγματα που δεν μπορείς να ελέγξεις. Θα μπορούσε εκείνο το χειρουργείο να ήταν το τελευταίο που έβλεπα και να μην το ήξερα! Θα μπορούσε να γίνει το οτιδήποτε- ποιος ξέρει;!
Κι εκεί ήταν που συνέβη το δεύτερο κινηματογραφικό της ημέρας! Πάνω στην ώρα που τα μάτια μου είχαν αρχίσει σιγά σιγά να βουρκώνουν, μπήκε μες στο χειρουργείο με χαρούμενη ορμή η γιατρός μου! "Λέλα μου, τι κάνεις; Πώς σε έχουν έτσι δεμένη κι απ' τις δυο μεριές;!" [Χάδι στο μάγουλο] Ήξερε ακριβώς τι να κάνει για να νιώσει καλύτερα ο ασθενής της! Ήταν όλο χαμόγελα και χαρές! Έφερε πάλι μέσα τον υπεύθυνο που με είχε φέρει στο χειρουργείο και του έκανε πλάκα, όπως κι εκείνος με τη σειρά του σ' εκείνη! Της είπαμε ότι την περίμενα τόση ώρα σαν τον Χριστό στο σταυρό κι εκείνη είχε αργήσει! Τελικά μου αποδέσμευσε το αριστερό χέρι μέχρι να αρχίσουμε. Μου γνώρισε και την αναισθησιολόγο, η οποία παρατήρησε ότι στο σημείο που η βελόνα του ορού έμπαινε στη φλέβα μου η νοσοκόμα την είχε σταθεροποιήσει με ένα χανζαπλάστ με αρκουδάκια! Τόση ώρα δεν το είχα δει! Μου σταθεροποίησαν το κεφάλι σε ένα περίεργο μαξιλάρι και μετά από λίγο η αναισθησιολόγος μου χορήγησε τη νάρκωση. Κι εκεί συνέβη κάτι που ακόμα δεν έχω εξηγήσει: με έπιασε ένας ξαφνικός ξερός βήχας που με έπνιγε. Ήταν σαν τον αλλεργικό βήχα που πάθαινα μικρή και δεν μπορούσα να τον σταματήσω με τίποτα. Ήταν τόσο έντονος που ανασηκώθηκα και δεν μπορούσα ούτε ν' απαντήσω στην καθιερωμένη ερώτηση που σου κάνει ο αναισθησιολόγος λίγο πριν σε πάρει ο ύπνος και μένει αναπάντητη εις τους αιώνας των αιώνων. Αυτή τη στιγμή δεν θυμάμαι καν τι με είχε ρωτήσει, αλλά σαν μέσα από όνειρο, θυμάμαι ότι κάτι με είχε ρωτήσει, ναι, αλλά ήμουν πολύ απασχολημένη με τον βήχα μου για να επικεντρωθώ. Ακόμα θυμάμαι ότι δεν φάνηκε ν' ανησυχεί γι' αυτό το ξέσπασμα η αναισθησιολόγος. Και τέλος θυμάμαι ότι η ώρα ήταν 12:00, απ' το μεγάλο ρολόι τοίχου στα δεξιά μου.
Μάλλον με πήρε ο ύπνος με το κεφάλι όρθιο! Και λογικά το αριστερό χέρι μου το σταθεροποίησαν αφότου ταβλιάστηκα στον ύπνο. Πάντως ξύπνησα 12:45 και το μόνο που αποδείκνυε ότι η εγχείριση είχε γίνει ήταν ο επίδεσμος που ένιωθα γύρω από τον κορμό μου. Ήταν πολύ σφιχτός. Και πραγματικά, στην αρχή ήταν δύσκολο να προσδιορίσω αν η επέμβαση είχε γίνει ή όχι!
Η γιατρός ήρθε από πάνω μου και με ρώτησε αν θέλω να στείλει το ογκίδιο για ταχεία βιοψία, για να μην ανησυχεί η μαμά.
"Είναι και εκατό παραπάνω", μου είπε.
"Εκατό τι;", ρώτησα εγώ, ακόμα αγουροξυπνημένη προφανώς...
"Ευρουλάκια, Λέλα", απάντησε εκείνη, με ύφος "ρε Λέλα, τι θα μπορούσε να είναι!"
Σκέφτηκα τα 100€ και μετά σκέφτηκα τη μαμά μου.
"Ναι, στείλτε το. Εγώ δεν ανησυχώ αλλά για τη μαμά μου!" Και πραγματικά δεν ανησυχούσα για το τι θα μπορούσε να είναι το ογκίδιο, αλλά ήμουν σίγουρη ότι η μαμά μου θα ήθελε να ξέρει όσο το δυνατόν συντομότερα και δε θα λογάριαζε πεντάρα, απ' τη στιγμή που μας περίσσευαν 100€ για κάτι τέτοιο. Και μ' αυτό δεν τονίζω την αγάπη της, που θα έδινε όλα τα λεφτά του κόσμου για μένα κι ότι είναι λάρτζ, αλλά λέω μόνο ότι αφού είχαμε το ποσό θα ήθελε να το χρησιμοποιήσουμε έτσι.
Αφού κανονίστηκε κι αυτό με πήγαν σε έναν χώρο σαν διάδρομο, κι έτσι κατάλαβα ότι όσο κοιμόμουν με είχαν ήδη μεταφέρει σε φορείο. Σ' αυτόν τον θάλαμο-διάδρομο βρίσκονταν κι άλλες γυναίκες που μόλις είχαν βγει από κάποιο μικρό χειρουργείο. Ήμασταν όλες τοποθετημένες σε δυο σειρές περιμετρικά των τοίχων, όπως τ' αμάξια στα πάρκινγκ. Και είχαμε όλες τα μόνιτόρ μας, να προδίδουν τους χτύπους των καρδιών μας. Κάποιος είχε αφήσει το διάγραμμά μου πάνω στην κουβέρτα κι εγώ το πήρα και το διάβασα. Για την ακρίβεια, έψαχνα να βρω κάποιο ενδιαφέρον στοιχείο που να μπορούσα να καταλάβω σχετικά με την επέμβαση, αλλά κάτι τέτοιο δεν υπήρχε κι έτσι το παράτησα στο τέλος. Διάβαζα με το ένα μάτι ανοιχτό κι ένας (μάλλον) γιατρός μου έκανε πλάκα γι' αυτό! Μια γυναίκα απέναντι χρειάστηκε οξυγόνο, αλλά οι περισσότερες ήμασταν μια χαρούλα! Μετά από κάμποση ώρα ήρθε ο τραυματιοφορέας που με είχε κατεβάσει από το δωμάτιό μου και με πήρε να φύγουμε. Πηγαίνοντας προς το ασανσέρ κάπου κολλήσαμε, δεν θυμάμαι γιατί, κι έτσι έμεινα για λίγο μες στη μέση, σαν τον Ελληνάρα οδηγό που παρατάει το αμάξι του όπου βρει! Ο τραυματιοφορέας μου μού είπε να βγάλω το σκουφάκι γιατί δε μου πάει! Ούτε που ήξερα ότι το φορούσα ακόμη! Τελικά μπήκαμε στο ασανσέρ και πήγαμε στο δωμάτιό μου.
Στο δωμάτιο φυσικά με περίμενε παρέα. Προσεκτικά-προσεκτικά μεταπήδησα στο κρεβάτι μου και κουκουλώθηκα με σεντόνια και κουβέρτες. Όσο περνούσαν τα λεπτά ένιωθα να κρυώνω όλο και πιο πολύ και ζήτησα κουβέρτα, η οποία δεν ήρθε ποτέ, μάλλον γιατί ήξεραν ότι αυτή η κρυάδα ήταν αποτέλεσμα της νάρκωσης. Η φίλη μου η Μ. έπρεπε να φύγει γιατί είναι γραμμένη σε φοιτητική παράταξη και -όπως αργότερα μου είπε η Ε.- την είχαν πρήξει στα τηλέφωνα για να πάει να ψηφίσει στις φοιτητικές εκλογές! Φυσικά ένιωθα πολύ ευγνώμων που είχε έρθει σε όλο αυτό!
Η κυρία που είχε πάει για την επέμβασή της πριν από μένα επέστρεψε και μαζί της ήταν κι ο άντρας της. Φαινόταν κι αυτή ταλαιπωρημένη και λιγάκι αδύναμη. Μας είπαν οι νοσοκόμες ότι θα μπορούμε να φύγουμε αφού πάμε πρώτα τουαλέτα κι όταν μας έρθει η ανάγκη να καλέσουμε κάποια για να μας συνοδεύσει. Είχαμε κι οι δυο τους ορούς μας, δέσμιες στον μεταλλικό στύλο μας! Η απέναντι κυρία μετά από λίγη ώρα φώναξε την νοσοκόμα και πήγε τουαλέτα. Μας είπε μετά ότι για να μπορέσει να ουρήσει η νοσοκόμα της άνοιξε τη βρύση. Δεν ξέρω αν ήταν έτοιμη να φύγει ή αν ήθελε να επιστρέψει στα παιδιά της. Γιατί ο άντρας της δεν φάνηκε να την υποστηρίζει και πολύ. Καθόταν σαν τον Βούδα στην καρέκλα κι έλεγε ότι οι γυναίκες δεν έχουν ανάγκη, και τέτοια. Όλες οι υπόλοιπες προσπαθούσαμε να κρατηθούμε και να μην του απαντήσουμε, όλες με το ύφος της υπομονής. Κάτι πήγα να πω, ότι είμαστε σε γυναικολογική κλινική και προφανώς έχουμε ανάγκη, αλλά δεν ξέρω αν με άκουσε. Μόλις έφυγαν, πάντως, βγάλαμε φτυάρια, μαζί και η γυναίκα από το διπλανό κρεβάτι, και τον θάψαμε κανονικότατα! Είχε κι αυτό το πονηρό γαλάζιο μάτι, σκουλαρίκι στο αφτί...
Μετά από λίγη ώρα ένιωσα κι εγώ την ανάγκη για τουαλέτα. Όταν μπήκα στο μπάνιο η νοσοκόμα δεν έφυγε αλλά έμεινε στο κατώφλι της ανοιχτής πόρτας, οπότε ουσιαστικά με είδε. Ψιλο-ζαλιζόμουν και μου είπε να τ' αφήσω όλα όπως ήταν και να πάμε πίσω στο κρεβάτι. Τι ντροπή! Αλλά φυσικά δεν ήθελα να γίνει τίποτα και να σωριαστώ, οπότε την άκουσα.
Έμεινα λίγο ακόμα στο κρεβάτι, αφού ζαλιζόμουν, μου έβαλαν και καινούριο ορό και περιμέναμε μέχρι να είμαι εντελώς καλά. Όταν έγινε κι αυτό, με έντυσαν η θεία και η μαμά μου, βοηθώντας και η Ε. και αφού κανονίστηκαν τα σχετικά με την πληρωμή φύγαμε. Ανταλλάξαμε κάθε πιθανή ευχή με την Αφροδίτη του διπλανού κρεβατιού και μου είπε την επόμενη φορά να έρθω για γέννα! Τόση ώρα που συζητούσαμε όλες μαζί είχαμε μάθει κάθε πονεμένη ιστορία της και από όσα μας έλεγε φάνηκε μυαλωμένη γυναίκα.
Όταν βγήκαμε έξω, περιμένοντας να' ρθει ο μπαμπάς μου με τ' αυτοκίνητο, η Ε. με τύλιξε με το κασκόλ της γιατί φυσούσε! Ήταν τόσο γλυκό! Φτάσαμε γρήγορα στο σπίτι κι εγώ πεινούσα πάρα πολύ, καθώς όλη μέρα ήμουν νηστική. Η μαμά μου έφτιαξε λίγο ρύζι για να μην ταλαιπωρήσω το στομάχι μου και κεράσαμε την Ε. αγκινάρες! Τα είπαμε λίγο και μετά έφυγε κι αυτή. Μου είπε για πράγματα που έγιναν καθώς περίμεναν, ότι έπαιρναν συνεχώς τηλέφωνο την Μ. για να πάει να ψηφίσει, ότι η γιατρός είπε ότι ήμουν πολύ συνεργάσιμη και καλή, ότι έτρωγαν στην αίθουσα αναμονής και τέλος ότι είμαι πολύ γενναία! Πέρασε κι ο ξάδερφός μου να μου πει τα περαστικά! Ήμουν γενικά καλά. Έβαλα τα άνετα ρούχα "του σπιτιού", έβγαλα και το Victoria's Secret και ξεκουράστηκα.
Την επόμενη μέρα πήγα στο ιατρείο της γιατρού για να μου βγάλει τις γάζες. Η μαμά μου μου έβαζε μπεταντίν κάθε μέρα για περίπου μια βδομάδα και για το ίδιο διάστημα φορούσα συνεχώς και αδιαλείπτως ένα καλό αθλητικό σουτιέν. Δεν επιτρεπόταν να βρέξω την πληγή για 10 μέρες. Μέχρι σήμερα δεν φοράω σουτιέν με ενίσχυση και μπανέλες, όχι γιατί μου το απαγόρευσε η γιατρός μου αλλά γιατί όταν το προσπάθησα πριν κανένα μήνα συνειδητοποίησα ότι δεν με βολεύουν. Τώρα που καλοκαίριασε θα κάνω άλλη μια απόπειρα! Και για την ιστορία, η ουλή που μέχρι τώρα υπάρχει είναι πάρα πολύ μικρή και νομίζω πως δεν φαίνεται σχεδόν καθόλου. Απλώς νομίζω ότι το στήθος μου έχει μικρύνει λίγο!
Ξέρω ότι όλα αυτά που περιγράφω δεν είναι τίποτα μπροστά σε άλλα, σοβαρότερα περιστατικά που αντιμετωπίζουν άνθρωποι συνεχώς και καθημερινά. Ήταν κάτι που έπαθα εγώ, κάτι μικρό μεν αλλά το πρώτο που έπαθα και θέλω να το θυμάμαι και να μπορώ να ανατρέξω στις ψηφιακά αποτυπωμένες αναμνήσεις μου όποτε έχω την ανάγκη. Δεν εικάζω ότι ήταν κάτι πολύ σοβαρό ή κινδύνεψα, είναι απλώς η περιγραφή της πρώτης μου επέμβασης, είναι κάτι που έλαβε μεγάλη σημασία στη ζωή μου και με φόβισε. Αυτό μου συνέβη στις 17/4/2013 κι ελπίζω να είναι το μοναδικό, για πολύ καιρό ακόμα, και όλα να συνεχιστούν καλώς!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου