Μάλλον επηρεάστηκα από το εφηβικό κλίμα της ταινίας "Easy A" που είδα στο Mega, ίσως πάλι και να μην απέβαλα ποτέ τον έφηβο εαυτό μου από μέσα μου, πάντως το αποτέλεσμα είναι ότι αυτή τη στιγμή νιώθω το ίδιο ανασφαλής όπως και εκείνα τα χρόνια στο σχολείο. Ήδη από το Δημοτικό ήθελα απλώς να έχω έναν αόρατο μανδύα, όπως ο Χάρι Πότερ, και να κυκλοφορώ μ' αυτόν, να μη με βλέπει κανένας. Ποτέ δεν με θεωρούσα όμορφη, αλλά αυτό το no boobs δεν μπορούσα με τίποτα να το χωνέψω και ντρεπόμουν! Η πεδιάδα που απλωνόταν στην έκταση του στέρνου μου είχε ρίξει την αυτοπεποίθησή μου στο μηδέν και μαζί με τις υπόλοιπες βλακείες της εφηβείας πέρασα αρκετά χρόνια μες στη σύγκριση, τη ζήλια για τα άλλα κορίτσια που κάποια στιγμή όλες απέκτησαν τις πολυπόθητες καμπύλες, την κοροϊδία, το κόμπλεξ και την ανασφάλεια. Φυσικά η εμφάνισή μου "έπασχε" και σε άλλους τομείς, όμως η απουσία στήθους ήταν το πρώτο και -κατά την άποψή μου- το πιο σημαντικό εμφανισιακό μου ελάττωμα. Πέρασε λίγος καιρός μέχρι να αρχίσουν να με απασχολούν και τα υπόλοιπα. Το αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν να μην με κοιτάει ούτε αρσενικό κουνούπι στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο. Ειδικά στο Λύκειο. Καλά, εντάξει, με είχαν κοιτάξει κάνα δυο, αλλά ήταν όλοι τύπου Καραγκιόζης και Κολλητήρι. Έτσι λοιπόν, πίστευα ότι ποτέ δεν θα έβρισκα κάποιον να ταιριάξουμε και εν τέλει να τα βρούμε...
Μπορεί αυτά τα χρόνια να έχουν περάσει, μπορεί να πέταξα από πάνω μου την ασχήμια και την αγριάδα της εφηβείας κι ίσως ακόμα να θεωρούμαι κι εμφανίσιμη, αλλά την ανασφάλεια αυτή την κουβαλάω καλά γαντζωμένη μέσα μου. Και τώρα που χώρισα νιώθω ακριβώς όπως και τότε. Βέβαια, τώρα έχω και μια προϊστορία να με βαραίνει. Κι αυτή η προϊστορία είναι ο ένας χρόνος που έμεινα μόνη πριν βρω το τελευταίο μου αγόρι, που τώρα έχει γίνει κι αυτός πρώην μου. Φαίνεται πως κάθε φορά που χωρίζω γίνεται όλο και δυσκολότερο να ξαναβρώ κάποιον. Πιθανόν γιατί στην πορεία κάποιοι φεύγουν απ' την "αγορά", πιθανόν γιατί όσο πάει κι εγώ φεύγω απ' την ηλικιακή ζώνη της επιπολαιότητας και του χαβαλεδιάρικου πεσίματος -δεν είναι πια το ίδιο. Ο σκοπός σίγουρα δεν είναι ο γάμος αλλά μια επιτυχημένη σχέση, όμως ούτε καν αυτό δεν μπορώ να καταφέρω και κάθε φορά καταλήγω πληγωμένη, φοβισμένη για το μέλλον και μακροχρόνια μόνη. Όλα τα λάθη, όλα τα προσωπικά ψεγάδια είναι εκεί μπροστά μου και δημιουργούν ένα φράγμα που με δυσκολεύει να δω θετικά τη ζωή και την όποια επόμενη σχέση. Μα για ποια επόμενη σχέση μιλάω;! Κάτι τέτοιο φαντάζει αδύνατο για 'μένα τώρα... Στην τηλεόραση, στις ταινίες, πάντα υπάρχει το μετά. Πάντα κάποιος βρίσκεται που θα δει πέρα απ' τα αρνητικά της πρωταγωνίστριας και θα θέλει να είναι μαζί της, να την αγαπήσει και να μοιραστούν μέρες, μήνες, χρόνια... Μα κοίτα πώς ακούγομαι, σαν τις γυναίκες που εξαρτώνται ολοκληρωτικά από έναν άντρα για να ευημερήσουν, που περιμένουν σαν εμπόρευμα να τις διαλέξει κάποιος. Ε λοιπόν ναι, αυτή την εποχή νιώθω ακριβώς έτσι, ότι δηλαδή δεν έχω τρόπο να ορίσω τη ζωή μου και περιμένω από τους άλλους να με διαλέξουν. Αισθάνομαι ότι δεν έχω τη δύναμη αλλά ούτε και την αξία ως άνθρωπος για να διεκδικήσω την αγάπη και το ενδιαφέρον κάποιου, είτε είναι φίλος είτε γκόμενος. Θεωρώ ότι δεν αξίζω να πλασαριστώ σ' αυτόν τον κόσμο, με βλέπω ως κάλπικη κι ανίκανη για το οτιδήποτε...
Ίσως αυτά να είναι τα φυσικά συναισθηματικά επακόλουθα ενός χωρισμού και συν τω χρόνω να μου περάσουν. Όμως, κρίνοντας από το τελευταίο διάστημα, πολύ αμφιβάλλω ότι φταίει μόνο ο χωρισμός. Καιρό τώρα νιώθω έτσι, πριν ακόμα με χωρίσει ο πρώην μου, κι ας προσπαθεί η ψυχολόγος μου να με κάνει να πιστέψω ότι αξίζω κι είναι κρίμα να χαραμίζω τη ζωή μου. Απλώς δεν έχω τη δύναμη ή ακόμα και τη διάθεση να βγω εκεί έξω και να έχω μια ανθρώπινη και υγιή συμπεριφορά που θα με οδηγήσει στο να ζω τη ζωή μου. Μού φαίνεται αδύνατο να τελειώσω τη σχολή μου, μού φαίνεται αδύνατο να μιλήσω σε κάποιο καινούριο άτομο και να κάνω γνωριμίες, μού φαίνεται αδύνατο να πω στο αγόρι μου ότι όχι, κάνεις λάθος και μπορούμε να έχουμε ένα μέλλον μπροστά μας, γιατί το μέλλον δεν είναι ποτέ όπως το φανταζόμαστε, έρχεται μαζί με ένα σορό νέα πράγματα, απορρέει από συγκυρίες που ποτέ δεν είχαμε σκεφτεί και φέρνει εκπλήξεις. Αλλά το κυριότερο, το μέλλον μας το διαλέγουμε εμείς οι ίδιοι και έχουμε λόγο σ' αυτό, γιατί όσες πόρτες κι αν ανοιχτούν μπροστά μας, εμείς είμαστε αυτοί που αποφασίζουμε ποιες θα κρατήσουμε ανοιχτές και ποιες θα κλείσουμε. Όμως δεν έχω τη δύναμη να υπερασπιστώ ούτε τη σχέση μου αλλά ούτε και τον εαυτό μου. Μοιάζει σαν να περνάω μια ακόμα εφηβεία, όπου προσπαθώ να βρω τη θέση μου στον κόσμο και να καταλάβω ποια είμαι και τί θέλω να κάνω. Προστατευμένη στο αρρωστημένο οικογενειακό μου περιβάλλον, νόμιζα τόσα χρόνια ότι έχω το δικαίωμα να μένω άπραγη και να βάζω τη ζωή μου στο pause, όμως αποδείχθηκε ότι η ζωή είναι ένα τρένο που τρέχει και σταματημό δεν έχει και τόσο καιρό έχω χάσει πολλή απ' τη διαδρομή επειδή κοιμάμαι ζαλισμένη στο κουπέ μου. Γνωρίζω ότι αν θέλω να κάνω κάτι πάνω σ' αυτό το τρένο και να χαρώ το ταξίδι πρέπει να σηκωθώ απ' το κρεβάτι μου, να παλέψω με τη ναυτία μου και όντας πια στα πόδια μου ν' αρχίσω να κινούμαι και να είμαι παραγωγική. Πλέον έμαθα ότι η ζωή δεν είναι οι μικροκινήσεις που κάνω ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου, μέσα στο βαγόνι μου. Όλα αυτά είναι απλώς ένα υποκατάστατο, μια δικαιολογία, ίσα ίσα για να λέω ότι κάτι κάνω. Ζωή είναι να σηκωθείς και να προσπαθείς συνεχώς να μένεις όρθιος. Πώς, όμως, σηκώνεσαι; Πώς ξεκινάς, όταν ήδη έχεις χάσει τόσα πολλά; Από πού να αντλήσω αυτή τη δύναμη, όταν τα πόδια μου έχουν μουδιάσει τόσα χρόνια; Όταν το αγόρι μου με χωρίζει κι οι φίλοι μου φεύγουν ο ένας μετά τον άλλο στο εξωτερικό; Μόνο ο εαυτός μου μού μένει και μόνο απ' αυτόν φαίνεται να μπορώ να πάρω δύναμη. Μα για ποια δύναμη μιλάω; Αφού ούτε καν στα πόδια μου δεν μπορώ να στηριχτώ...
Μπορεί αυτά τα χρόνια να έχουν περάσει, μπορεί να πέταξα από πάνω μου την ασχήμια και την αγριάδα της εφηβείας κι ίσως ακόμα να θεωρούμαι κι εμφανίσιμη, αλλά την ανασφάλεια αυτή την κουβαλάω καλά γαντζωμένη μέσα μου. Και τώρα που χώρισα νιώθω ακριβώς όπως και τότε. Βέβαια, τώρα έχω και μια προϊστορία να με βαραίνει. Κι αυτή η προϊστορία είναι ο ένας χρόνος που έμεινα μόνη πριν βρω το τελευταίο μου αγόρι, που τώρα έχει γίνει κι αυτός πρώην μου. Φαίνεται πως κάθε φορά που χωρίζω γίνεται όλο και δυσκολότερο να ξαναβρώ κάποιον. Πιθανόν γιατί στην πορεία κάποιοι φεύγουν απ' την "αγορά", πιθανόν γιατί όσο πάει κι εγώ φεύγω απ' την ηλικιακή ζώνη της επιπολαιότητας και του χαβαλεδιάρικου πεσίματος -δεν είναι πια το ίδιο. Ο σκοπός σίγουρα δεν είναι ο γάμος αλλά μια επιτυχημένη σχέση, όμως ούτε καν αυτό δεν μπορώ να καταφέρω και κάθε φορά καταλήγω πληγωμένη, φοβισμένη για το μέλλον και μακροχρόνια μόνη. Όλα τα λάθη, όλα τα προσωπικά ψεγάδια είναι εκεί μπροστά μου και δημιουργούν ένα φράγμα που με δυσκολεύει να δω θετικά τη ζωή και την όποια επόμενη σχέση. Μα για ποια επόμενη σχέση μιλάω;! Κάτι τέτοιο φαντάζει αδύνατο για 'μένα τώρα... Στην τηλεόραση, στις ταινίες, πάντα υπάρχει το μετά. Πάντα κάποιος βρίσκεται που θα δει πέρα απ' τα αρνητικά της πρωταγωνίστριας και θα θέλει να είναι μαζί της, να την αγαπήσει και να μοιραστούν μέρες, μήνες, χρόνια... Μα κοίτα πώς ακούγομαι, σαν τις γυναίκες που εξαρτώνται ολοκληρωτικά από έναν άντρα για να ευημερήσουν, που περιμένουν σαν εμπόρευμα να τις διαλέξει κάποιος. Ε λοιπόν ναι, αυτή την εποχή νιώθω ακριβώς έτσι, ότι δηλαδή δεν έχω τρόπο να ορίσω τη ζωή μου και περιμένω από τους άλλους να με διαλέξουν. Αισθάνομαι ότι δεν έχω τη δύναμη αλλά ούτε και την αξία ως άνθρωπος για να διεκδικήσω την αγάπη και το ενδιαφέρον κάποιου, είτε είναι φίλος είτε γκόμενος. Θεωρώ ότι δεν αξίζω να πλασαριστώ σ' αυτόν τον κόσμο, με βλέπω ως κάλπικη κι ανίκανη για το οτιδήποτε...
Ίσως αυτά να είναι τα φυσικά συναισθηματικά επακόλουθα ενός χωρισμού και συν τω χρόνω να μου περάσουν. Όμως, κρίνοντας από το τελευταίο διάστημα, πολύ αμφιβάλλω ότι φταίει μόνο ο χωρισμός. Καιρό τώρα νιώθω έτσι, πριν ακόμα με χωρίσει ο πρώην μου, κι ας προσπαθεί η ψυχολόγος μου να με κάνει να πιστέψω ότι αξίζω κι είναι κρίμα να χαραμίζω τη ζωή μου. Απλώς δεν έχω τη δύναμη ή ακόμα και τη διάθεση να βγω εκεί έξω και να έχω μια ανθρώπινη και υγιή συμπεριφορά που θα με οδηγήσει στο να ζω τη ζωή μου. Μού φαίνεται αδύνατο να τελειώσω τη σχολή μου, μού φαίνεται αδύνατο να μιλήσω σε κάποιο καινούριο άτομο και να κάνω γνωριμίες, μού φαίνεται αδύνατο να πω στο αγόρι μου ότι όχι, κάνεις λάθος και μπορούμε να έχουμε ένα μέλλον μπροστά μας, γιατί το μέλλον δεν είναι ποτέ όπως το φανταζόμαστε, έρχεται μαζί με ένα σορό νέα πράγματα, απορρέει από συγκυρίες που ποτέ δεν είχαμε σκεφτεί και φέρνει εκπλήξεις. Αλλά το κυριότερο, το μέλλον μας το διαλέγουμε εμείς οι ίδιοι και έχουμε λόγο σ' αυτό, γιατί όσες πόρτες κι αν ανοιχτούν μπροστά μας, εμείς είμαστε αυτοί που αποφασίζουμε ποιες θα κρατήσουμε ανοιχτές και ποιες θα κλείσουμε. Όμως δεν έχω τη δύναμη να υπερασπιστώ ούτε τη σχέση μου αλλά ούτε και τον εαυτό μου. Μοιάζει σαν να περνάω μια ακόμα εφηβεία, όπου προσπαθώ να βρω τη θέση μου στον κόσμο και να καταλάβω ποια είμαι και τί θέλω να κάνω. Προστατευμένη στο αρρωστημένο οικογενειακό μου περιβάλλον, νόμιζα τόσα χρόνια ότι έχω το δικαίωμα να μένω άπραγη και να βάζω τη ζωή μου στο pause, όμως αποδείχθηκε ότι η ζωή είναι ένα τρένο που τρέχει και σταματημό δεν έχει και τόσο καιρό έχω χάσει πολλή απ' τη διαδρομή επειδή κοιμάμαι ζαλισμένη στο κουπέ μου. Γνωρίζω ότι αν θέλω να κάνω κάτι πάνω σ' αυτό το τρένο και να χαρώ το ταξίδι πρέπει να σηκωθώ απ' το κρεβάτι μου, να παλέψω με τη ναυτία μου και όντας πια στα πόδια μου ν' αρχίσω να κινούμαι και να είμαι παραγωγική. Πλέον έμαθα ότι η ζωή δεν είναι οι μικροκινήσεις που κάνω ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου, μέσα στο βαγόνι μου. Όλα αυτά είναι απλώς ένα υποκατάστατο, μια δικαιολογία, ίσα ίσα για να λέω ότι κάτι κάνω. Ζωή είναι να σηκωθείς και να προσπαθείς συνεχώς να μένεις όρθιος. Πώς, όμως, σηκώνεσαι; Πώς ξεκινάς, όταν ήδη έχεις χάσει τόσα πολλά; Από πού να αντλήσω αυτή τη δύναμη, όταν τα πόδια μου έχουν μουδιάσει τόσα χρόνια; Όταν το αγόρι μου με χωρίζει κι οι φίλοι μου φεύγουν ο ένας μετά τον άλλο στο εξωτερικό; Μόνο ο εαυτός μου μού μένει και μόνο απ' αυτόν φαίνεται να μπορώ να πάρω δύναμη. Μα για ποια δύναμη μιλάω; Αφού ούτε καν στα πόδια μου δεν μπορώ να στηριχτώ...
