Λίγη χριστουγεννιάτικη κλάψα ακόμα...!

Όχι, δεν είναι μόνο η ζευγαροκατάσταση των Χριστουγέννων που με κάνει να στενοχωριέμαι... Είναι και το ότι ποτέ μα ποτέ δεν γιορτάζουμε ως οικογένεια. Κι ότι οι φίλοι κάπου έχουν εξαφανιστεί. Κι ότι δεν θα μου πάρει κανείς δώρο. Το ξέρω, πολύ υλιστικό το τελευταίο, αλλά ποιος απ' όλους θ' αγαπούσε το ίδιο τα Χριστούγεννα χωρίς τα δώρα; Πείτε την αλήθεια!
Ανυπομονώ να 'ρθει το Σάββατο, που θα μαζευτούμε όλη η χορωδία στο σπίτι της Χριστίνας για να κάνουμε πρόβα, καθώς το ωδείο έκλεισε χθες! Με χαρά θα βγω την Παρασκευή να της πάρω κάποιο δώρο κι ίσως πάρω κάτι και για 'μένα την παραπονιάρα! Νομίζω άλλη ευχαρίστηση δεν μου έχει μείνει γι' αυτές τις γιορτές, γιατί όταν ψωνίζεις δώρα για τους άλλους δεν νιώθεις τύψεις ότι υπερκατανάλωσες κι ότι έκανες κατάχρηση των χρημάτων του πατέρα σου. Ενώ κάθε φορά που αγοράζω κάτι για 'μένα (που δεν γίνεται συχνά αυτό), νιώθω άσχημα μετά και θέλω να το κρύψω και να μην το δει κανείς αυτό που πήρα...
Σήμερα στολίσαμε το σπίτι! Η μαμά είχε βάλει εδώ και κάποιες μέρες το γιορτινό κόκκινο βελούδινο τραπεζομάντιλο στο σαλόνι και κάποια διακοσμητικά, αλλά σήμερα έβαλα όλα τα διακοσμητικά στις θέσεις τους και φυσικά στολίσαμε το δέντρο! Έχει και μερικά λαμπάκια, όσα δεν έχουν καεί στο πέρασμα των περίπου 20 χρόνων που το στολίζουμε! Είναι μια μικρή πολυτέλεια κι αυτά, καθώς πλέον το ηλεκτρικό ρεύμα είναι βραχνάς για κάθε σπίτι... Στο πιάνο έβαλα τα περισσότερα δώρα που μου έχουν κάνει κι όλες τις χριστουγεννιάτικες κάρτες που μου έχουν στείλει οι φίλοι και οι θείοι μου. Είναι και δύο από το μέχρι πρότινος αγόρι μου. Την μία την έλαβα σήμερα και ήταν πολύ μεγάλη έκπληξη -ειλικρινά δεν το περίμενα, ενώ εγώ δεν του έστειλα. Η άλλη ήταν από πέρσι. Δάκρυσα όταν τη διάβασα, γιατί δε μ' αρέσει καθόλου που χωρίσαμε. Και φυσικά συγκινήθηκα που θυμήθηκε αυτή μου τη συνήθεια να στέλνω κάρτες. Αλλά ας μην τα σκέφτομαι αυτά, γιατί μόνο καλό δε φέρνουν. Θα κοιτάω το δέντρο μας και θα παίρνω κουράγιο...
Η μία μου φίλη έφυγε και ούτε που σκέφτηκε να μου το αναφέρει -από το facebook το έμαθα. Η άλλη υποθέτω θα δουλεύει μέχρι και την τελευταία στιγμή. Ντρέπομαι ν' αρχίσω να λέω στους άλλους να βγούμε. Όλοι έχουν κανονίσει αυτές τις μέρες κι επιπλέον δεν ξέρω κανένα μέρος που θα μπορούσα να τους προτείνω. Στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στη σχολή, παντού ακούω ανθρώπους να συζητούν για τα γιορτινά τους σχέδια. Άραγε για 'μένα σκέφτεται κανείς ότι περνάω αυτές τις μέρες μόνη μου ή φαντάζονται ότι θα βγω με κάποιον άλλο ή με την οικογένειά μου; Νομίζω πως το πιθανότερο είναι να μην σκέφτονται καν την αφεντιά μου και θα 'χουν δίκιο.
Σήμερα διάβασα αυτό το άρθρο και κατάλαβα ότι τίποτα δεν μας ικανοποιεί εμάς τους ανθρώπους! Κατάλαβα φυσικά ότι είναι χιουμοριστικό, αλλά όλα αυτά προκύπτουν από κάποιες σκέψεις. Και δεν έχεις ιδέα πώς είναι να κάθεσαι αγκαλιά με το λάπτοπ και μπροστά στην τηλεόραση την ώρα που αλλάζει ο χρόνος, με τον πατέρα σου μέσα να κοιμάται και τον αδερφό σου να παίζει απορροφημένος WOW! Για τη μαμά μου δε θα πω καν -τα τελευταία χρόνια είναι στο σπίτι της γιαγιάς μου που είναι άρρωστη και την φροντίζει.
Και κάπου εδώ λέω να κλείσω. Είναι εκνευριστική αυτή η γκρίνια και μού τρώει ενέργεια -το ξέρω. Αλλά είμαι πολύ μόνη αυτή την εποχή κι έχω ανάγκη κάπου να τα πω και να ξαλαφρώσω...

Έρχονται Χριστούγεννα!!

Ένα ακόμα άρθρο για τα Χριστούγεννα, μερικές μέρες πριν μας επισκεφθούν και φέτος. Δε θα πω ψέματα για να εντυπωσιάσω, τα Χριστούγεννα τα έχω στο μυαλό μου σαν κάτι καλό και έχει περάσει στο DNA μου η προσμονή γι' αυτά. Όμως τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον δεν έχω λόγους να περιμένω με χαρά να έρθουν. Σκέφτομαι πόσο μοναχικά θα νιώθω, όταν θα βλέπω στο facebook φίλους και γνωστούς να βγαίνουν και να διασκεδάζουν ή να έχουν πάει διακοπές. Για μια ακόμα φορά θα νιώθω το λιγότερο ηλίθια εγώ που έχω μείνει σπίτι και δεν γλεντάω την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Το ίδιο αίσθημα που έχω κάθε Σαββατόβραδο!

Ως άεργη φοιτήτρια, οι διακοπές των Χριστουγέννων είναι για μένα περίοδος απραξίας, και χωρίς καμία καθημερινή υποχρεωτική ενασχόληση να γεμίζει τις ώρες μου (όπως το να πηγαίνω στη σχολή) συνήθως βουλιάζω σε πελάγη στεναχώριας και απόγνωσης. Προκλητικό να το λέω αυτό εγώ, που έχω όλα τα καλά στη ζωή μου, ενώ υπάρχει πολύς κόσμος εκεί έξω που θα περάσει τις γιορτές κρυώνοντας και με άδειο στομάχι... Ίσως τελικά η καταθλιπτική διάθεση να είναι όντως προνόμιο όσων ευημερούν...

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Δυστυχώς αυτές οι γιορτές έχουν μετατραπεί σε ζευγαρο-γιορτές και με κάνουν να νιώθω freak τα τελευταία χρόνια, απ' το 2011. Δεν είμαι μόνη από τότε, αλλά το μέχρι πρότινος αγόρι μου μένει στο εξωτερικό και παρά το ότι σπουδάζαμε μαζί εδώ, τις γιορτές τις περνούσε με τους δικούς του, άρα έφευγε. Πλέον έχει γυρίσει στον μόνιμο τόπο κατοικίας του κι από φέτος προσπαθούμε να μην συνεχίσουμε τη σχέση μας, άρα θεωρητικά τώρα είμαι single. Πέρσι ήμουν σε σχέση εξ αποστάσεως- δε μπορώ να πω ότι ένιωθα καλύτερα... Δεν έχει και μεγάλη διαφορά από το να είσαι εντελώς μόνη. Αλλά και τώρα, είμαι ακόμα σε mood σχέσης, ακόμα αγαπάω και είμαι ερωτευμένη με κάποιον, ακόμα είμαι "δεμένη" μαζί του. Δυστυχώς σε τέτοιες περιπτώσεις δεν είναι καθόλου εύκολο να αποχωριστείς και να ξεχάσεις τα συναισθήματά σου, γιατί εκτός του ότι υπάρχουν ακόμα για σένα, ξέρεις ότι εξακολουθούν να υπάρχουν και για τον άλλο. Όταν σε χωρίζουν ξέρεις βαθιά μέσα σου ότι πρέπει να ξεκολλήσεις γιατί ο άλλος δεν σε θέλει πια κι έτσι δεν υπάρχει νόημα. Όταν όμως γνωρίζεις πως υπάρχει ανταπόκριση απ' την άλλη πλευρά, γίνεται δυσκολότερος ο αποχωρισμός...

Πραγματικά, δε μπορώ καν να φανταστώ ότι ίσως υπάρξουν Χριστούγεννα που θα είμαι ειλικρινά ευτυχισμένη. Πώς να είναι άραγε κάτι τέτοιο; Οι συγγενείς είναι πάντα τόσο απομακρυσμένοι, οι φίλοι πλέον δεν σκέφτονται καν να με προσκαλέσουν στις εξόδους τους, η οικογένειά μου βρίσκεται στα χειρότερά της, ο κόσμος όλος αιμορραγεί... Ξέρω ότι πολλά απ' αυτά τα καλλιέργησα εγώ η ίδια -από βλακεία, τεμπελιά, ντροπαλοσύνη- αλλά δεν παύουν να με θλίβουν και νομίζω ότι δε μπορώ να κάνω κάτι για να τ' αλλάξω. Κι έτσι, απομακρύνομαι από τα εγκόσμια και κλείνομαι όλο και περισσότερο στο μουντό και σκιερό σαλόνι μου. Συνήθως κάτι τέτοιο δεν με πειράζει, αλλά τις γιορτινές μέρες είναι διαφορετικά- αποζητάς την ανθρώπινη συντροφιά. Όμως δεν γνωρίζω και κάτι άλλο- οι μεγάλες οικογενειακές συγκεντρώσεις του παρελθόντος έχουν πια σβηστεί απ' τη μνήμη μου... Πώς να' ναι άραγε τα χαρούμενα Χριστούγεννα που τόσο συχνά ευχόμαστε ο ένας στον άλλο;