Μανικιούρ με βερνίκι crackle!

Επηρεασμένη, καθώς είμαι, από το beauty blogging αλλά και από προηγούμενή μου ανάρτηση που ήταν γεμάτη φωτογραφίες και προϊόντα μακιγιάζ, είπα να αφιερώσω το σημερινό άρθρο αποκλειστικά και μόνο στον τομέα της ομορφιάς και της περιποίησης! Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν ασχολούμαι και πολύ με την εμφάνισή μου, όμως από παιδί έβαφα τα νύχια μου. Ίσως ήταν ένα μέσο για να εκφράζω τις καλλιτεχνικές μου ανησυχίες, ίσως απλώς ο τρόπος μου για να περνάω τις βαρετές ώρες στο χωριό το καλοκαίρι όταν ήμουν στην προεφηβεία και την εφηβεία, το βάψιμο των νυχιών είναι μια δραστηριότητα που με απασχολεί εδώ και πολλάαααα χρόνια. Οπότε, αυτή είναι η καλύτερη επιλογή για το πρώτο μου αμιγώς beauty άρθρο! Καλά, και επειδή αυτή την εποχή η μόνη ενασχόλησή μου με την εμφάνισή μου είναι να βάφω τα νύχια μου!

Ήθελα να τελειώσω το μαύρο μου βερνίκι αλλά νόμιζα πως δεν θα μου έφτανε για ολοκληρωμένο μανικιούρ, οπότε εμπνεύστηκα τον ακόλουθο συνδυασμό: μαύρο χρώμα στον δείκτη και τον παράμεσο και λευκό κρεμ με επίστρωση μαύρου crackle στα υπόλοιπα. Δεν είναι και πολύ καλλιτεχνικό ούτε ευφάνταστο (δεν είμαι του nail art γενικά), αλλά ήθελα καιρό να το κάνω! Τελικά αποδείχθηκε ότι το βερνίκι δεν ήθελε να τελειώσει τόσο εύκολα, οπότε έκανα το ίδιο και στα πόδια, όμως ακόμα και μετά απ' αυτό έχει μείνει λίγο ακόμα στο μπουκαλάκι! Τα παρατάω! Το αφήνω στην άκρη και σταματάω τους ψυχαναγκασμούς: θα τελειώσω το μαύρο αργότερα!
Και ιδού το αποτέλεσμα στα νύχια μου:

Τα βερνίκια που χρησιμοποίησα είναι τα παρακάτω:

Το μαύρο βερνίκι είναι ένα no-name από τα Hondos Center:

Παρ' ό,τι είναι "μάρκα μ' έκαψες" έχει αρκετά καλή διάρκεια και συναγωνίζεται επάξια άλλα επώνυμα. Η ποσότητά του δεν αναγράφεται στο μπουκαλάκι ή τουλάχιστον δεν φαίνεται πια, αλλά υπολογίζω ότι είναι γύρω στα 8ml. Με δύο στρώσεις το χρώμα βγαίνει ωραιότατο και απόλυτα μαύρο. Έχει λάμψη από μόνο του, όμως στο συγκεκριμένο μανικιούρ τού έχω περάσει από πάνω μια στρώση top coat.

Το άσπρο κρεμ είναι το Sheer cream της εταιρίας Oriflame, από τη σειρά Pure colour nail polish:

Έχει κανονική διάρκεια και το χρώμα του είναι πολύ όμορφο και σικάτο, ένα κρεμώδες λευκό που μου θυμίζει νυφικό! Δυστυχώς χρειάζεται κάμποσες στρώσεις για να φανεί τέλεια το χρώμα του, περίπου πέντε-έξι, πράγμα που το κάνει να τελειώνει γρήγορα. Η ποσότητά του είναι 8ml. Έχει λεπτό πινελάκι, χαρακτηριστικό που εμένα με βολεύει μιας κι έχω κοντά νύχια, όμως όχι και τις περισσότερες κοπέλες... Τέλος, έχει κανονική λάμψη αλλά το προτιμώ με top coat.

Το crackle είναι της εταιρίας Avon, το Black από τη σειρά Mosaic effects:

Δεν έχω δοκιμάσει άλλο βερνίκι crackle οπότε δεν έχω μέτρο σύγκρισης. Συνοπτικά, εφαρμόζεις το βερνίκι αυτού του είδους πάνω σε ήδη βαμμένα νύχια κι αυτό σχεδόν αμέσως εμφανίζει ρωγμές σε όλη την επιφάνεια του νυχιού, πράγμα που επιτρέπει να φαίνεται και το χρώμα από κάτω του. Το συγκεκριμένο της Avon "ραγίζει" επαρκώς, εκτός από το μικρό δάχτυλο του ποδιού. Το χρώμα του είναι πολύ μαύρο αλλά δεν έχει λάμψη, χωρίς να είναι, όμως, και ματ. Γι' αυτό το λόγο εφαρμόζω πάντα από πάνω μια στρώση top coat. Δυστυχώς πήζει πολύ εύκολα και χρειάζεται συνεχώς να το ανανεώνω με οινόπνευμα μέσα στο μπουκαλάκι του. Ευτυχώς αυτό δεν επηρεάζει την απόδοσή του στο "ράγισμα". Τέλος, το πινελάκι του είναι το κλασικό μεγάλο, πλατύ και εύχρηστο της Avon, που πιστεύω ότι βολεύει τον περισσότερο κόσμο και η ποσότητά του είναι 12ml.
Προσωπικά δεν ήμουν ποτέ λάτρης των crackle βερνικιών, όμως ήθελα πολύ να δοκιμάσω ένα όταν ήταν στη μόδα πριν περίπου τρία χρόνια.

,


Πάντα εφαρμόζω μία στρώση βάσης στα νύχια μου πριν το χρώμα, κι αυτό για να τα προστατεύσω καθώς κιτρινίζουν αμέσως, ειδικά τα νύχια των ποδιών. Αυτό τον καιρό έχω δύο διαφορετικές βάσεις της Oriflame, μια με μωβ λάμψη που εξουδετερώνει οπτικά τις κιτρινίλες και μια 2-σε-1 που είναι βάση και top coat. Είναι και οι δύο διαφανείς. Η εταιρία δεν τις βγάζει πλέον οπότε δεν τις δείχνω, όμως από ό,τι καταλαβαίνω τις έχει αντικαταστήσει με αυτό και αυτό.


Εν τέλει, είμαι αρκετά ικανοποιημένη με το αποτέλεσμα αν και μου φαίνεται κάπως "ψόφιο" για καλοκαίρι... Σίγουρα στο επόμενο βάψιμο θα προτιμήσω κάτι πιο ζωντανό και χρωματιστό! Για να δούμε, ποια θα είναι η έμπνευση της επόμενης εβδομάδας;!



Υ.Γ. Θα ήθελα να αναφέρω προς αποφυγή πιθανών παρεξηγήσεων ότι είμαι εγγεγραμμένο μέλος της Oriflame και γι' αυτό έχω πολλά προϊόντα της εταιρίας. Παρ' όλ' αυτά, δεν με πληρώνουν για να τους κάνω διαφήμιση ούτε μου έχει ζητήσει κανείς κάτι τέτοιο και ό,τι αναφέρω στο μπλογκ είναι απλώς η ακριβής και προσωπική μου άποψη.

Χοντρές, κοκαλιάρες... είμαστε όλες γυναίκες!

Ποια γυναίκα, έστω μία φορά στη ζωή της, δεν ένιωσε ότι απεχθάνεται το σώμα της; Ποια δεν άκουσε ποτέ αρνητικό σχολιασμό γι' αυτό; Ακόμα κι εγώ που ήμουν ανέκαθεν λεπτή είχα ν' αντιμετωπίσω κακοήθειες από μικρή, ακόμα, ηλικία: "Καλά, δεν τρώει τίποτα αυτό;", "Φάε, παιδί μου, να ψηλώσεις" (κι ας ήμουν ψηλό παιδί), "Έτσι μου 'ρχεται να της το δώσω να το φάει με το ζόρι!" και πολλά άλλα. Και όχι, ο σχολιασμός δεν προερχόταν ποτέ απ' τους γονείς μου, ενώ οι... ευγενικές προτροπές σπάνια έβγαιναν απ' το δικό τους στόμα. Πλέον, λέξεις όπως "κοκαλιάρα" και "ξυλάγγουρο" έχουν διαγραφεί απ' το λεξιλόγιό μου κι ούτε που θέλω να τις ξανακούσω. Ναι, είναι προσβολή να πεις κάποιον κοκαλιάρη και ξυλάγγουρο, όπως είναι κι αν πεις κάποιον άλλο χοντρόπετσο ή παιδοβούβαλο. Υπάρχουν πολλές κομψές λέξεις που δεν εμπεριέχουν το στοιχείο της κριτικής ή της ειρωνείας. Εγώ προτείνω πάντα τα "οστεώδης" και "λιπόσαρκος" -μου φαίνονται πιο ευγενικά.

Ευτυχώς έχω κληρονομήσει το σώμα και την όρεξη της μαμάς μου κι έτσι τουλάχιστον εκείνη δε με πίεσε ποτέ να φάω κάτι που δεν ήθελα. Δεν τρώω σούπες -μόνο φακή- και δεν έχω καν δοκιμάσει μαγειρίτσα, σπληνάντερο, κοκορέτσι, πατσά, σαλιγκάρια και ποιος ξέρει τί άλλο. Κατά τ' άλλα η διατροφή μου είναι πλήρης, πληρέστερη από πολλών φίλων μου που είναι κανονικού βάρους ή ακόμα και υπέρβαροι. Δεν έχω σπάσει ποτέ χέρι ή πόδι, κι ας έκανα διακοπές στο χωριό τρεις μήνες το καλοκαίρι, παίζοντας, τρέχοντας και σκαρφαλώνοντας με τα άλλα παιδιά. Κι από υγεία ...γερή σα βόδι! Παρ' ότι υπήρξα ψηλό παιδί έγινα μια μεσαίου ύψους γυναίκα και μονάχα αυτό με κάνει να αναρωτιέμαι αν άραγε θα είχα ψηλώσει περισσότερο αν έτρωγα και περισσότερο. Ίσως, όμως, να ήταν αυτό το ύψος που μου προόριζε το DNA μου, καθώς έχω περίπου το ίδιο ανάστημα με τις άλλες γυναίκες της οικογένειάς μου. Τί θέλω να πω; Ότι παρά τις προσδοκίες του ευρύτερου περίγυρού μου, είμαι υγιέστατη κι ας μην τρώω όσο εκείνοι θεωρούν ότι μου χρειάζεται.

Δε θα πω ψέματα ούτε θα υποδυθώ την αγία, όπως γίνεται συχνά σε τέτοιου είδους άρθρα: μού φαίνεται περίεργο ακόμα κι αφύσικο να είναι κάποιος παχύς. Έχω συνηθίσει τους λεπτούς και συχνά, όταν βλέπω κάποιον υπέρβαρο, μέσα στο κεφάλι μου αναρωτιέμαι πώς μπορεί ένας άνθρωπος να γίνει έτσι. Φαντάζομαι ότι κι εγώ θα τους φαίνομαι εξίσου περίεργη! Όμως ποτέ δεν έβρισα ή κορόιδεψα παιδάκι στο σχολείο ή αλλού και κράτησα τη γνώμη μου για τον εαυτό μου, παρ' όλο που εγώ άκουσα καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής μου πολλά για το σώμα μου. Σίγουρα αυτή την επικριτική  σκέψη την έμαθα απ' τη μαμά μου, που δεν είναι καθόλου διακριτικός άνθρωπος και δεν είχε κανένα πρόβλημα να σχολιάσει άλλες γυναίκες, ακόμα και μπροστά σε κόσμο. Το θεωρούσα φυσικό, μέχρι που ένας φίλος της τής είπε "Άσε τη γυναίκα να φορέσει ό,τι θέλει, τί σε νοιάζει; Στην παραλία πάει". Και τότε συνειδητοποίησα ότι όχι, δεν είναι λογικό να επικρίνουμε τους άλλους γι' αυτά που φοράνε επειδή είναι υπέρβαροι. Τί μπορεί να βάλει μια παχιά γυναίκα για να "κρυφτεί", ράσο; Ή είναι πιο κολακευτικό να μαυροντύνεται σαν καλόγρια "γιατί το μαύρο κόβει κιλά"; Ένα νεαρό κορίτσι έχει κάθε δικαίωμα να φορέσει σορτς κι ας έχει μπούτια. Είναι προτιμότερο να ντυθεί σαν τη γιαγιά μου;! Σίγουρα υπάρχει και το στοιχείο της καλαισθησίας, δηλαδή θα ήταν προτιμητέο το σορτς να καλύπτει εξ ολοκλήρου τον ποπό, ή δεν χρειάζεται να επιλεχθεί η πιο κοντή μπλούζα του εμπορίου που αφήνει εκτεθειμένη την κοιλιά, με το ίδιο σκεπτικό που κι εγώ η λεπτή δεν θα φορέσω το πιο εξώπλατο τοπ που δείχνει όλη τη ραχοκοκαλιά μου σαν ακτινογραφία. Αλλά ακόμα κι αν θες ντε και καλά να φορέσεις αυτό το ρούχο που δεν σου πάει, απ' το να ζηλεύεις και να γκρινιάζεις καλύτερα να το βάλεις!

Αυτό που χρειάζεται να καταλάβουμε όλες οι γυναίκες, όπως κι αν είμαστε, ό,τι κι αν φοράμε, είναι ότι η κακόβουλη κριτική υπάρχει πάντα και για όλους. Δεν θα αναφερθώ καν στο τί λένε οι άντρες! Είναι ανάγκη να σφαζόμαστε και μεταξύ μας;! Μια διάσημη θα κακοχαρακτηριστεί αν πάρει κιλά, με τον ίδιο τρόπο που θα επικριθεί και μια άλλη επειδή είναι "κοκάλω" και "τι πρότυπα λανσάρει έτσι όπως κυκλοφορεί;". Επίσης, τώρα που το ανέφερα, είναι εξίσου ανθυγιεινό να είναι κάποιος υπερβολικά αδύνατος ή υπερβολικά παχύς. Και μπορεί η αφύσικα λεπτή με τις διατροφικές διαταραχές τελικά να πεθάνει, όμως και η αφύσικα παχύσαρκη θα έχει πολλά προβλήματα υγείας που κατά πάσα πιθανότητα θα την οδηγήσουν κι εκείνη εν τόπω χλοερό. Κι ακόμα, πριν καταδικάσουμε κάποιον ως αρρωστημένα λεπτό/παχύ, ας σκεφτούμε ότι πλέον υπάρχουν πολλές εμπεριστατωμένες μέθοδοι για να διαπιστωθεί κάτι τέτοιο, πέρα από την προσωπική μας κρίση, που μάλλον δεν είναι και πολύ αντικειμενική. Όπως ανέφερα και παραπάνω, πόσο αντικειμενική μπορεί να είμαι όταν έχω μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον που οι περισσότεροι είναι λεπτοί; Αντίστοιχα, κάποιος που έχει ξεχάσει πώς μοιάζει ένα κόκαλο στο ανθρώπινο σώμα θα βγάλει υπερβολικά συμπεράσματα βλέποντας ένα αδύνατο παιδί. Όλα είναι σχετικά...

Θα ήθελα να κλείσω με μια προτροπή: να είμαστε ευγενικοί με τους άλλους. Πιστεύω πολύ στην ευγένεια κι ας μην καταφέρνω πάντα να την χρησιμοποιώ -όπως είπα δεν είμαι ούτε παριστάνω την αγία ή την αλάνθαστη. Να μπούμε λίγο και στη θέση του συνανθρώπου πριν τον κάνουμε να αισθανθεί σκουπίδι με την κριτική μας. Και τέλος, έχει μεγάλη σημασία πού λέμε την γνώμη μας. Είναι διαφορετικό να εκφραζόμαστε στο προστατευμένο φιλικό περιβάλλον κι αλλιώς δημόσια στο facebook ή αλλού, βγάζοντας όλη μας τη χολή γιατί η Χ παρουσιάστρια κατάφερε να χάσει τα κιλά της εγκυμοσύνης ενώ εμείς το παλεύουμε ακόμα ένα χρόνο μετά, ή επειδή η Ψ τραγουδίστρια βγάζει εκατομμύρια από τις πληθωρικές καμπύλες της ενώ εμάς δεν γυρίζει ούτε ο Μήτσος ο φούρναρης να μας κοιτάξει. Κι αυτές ψυχούλα έχουν και δεν θέλουν να τις κράζουν και το κυριότερο, οι διάσημες είναι έτσι "τέλειες" γιατί απ' αυτήν την "τελειότητα" βγάζουν το ψωμί τους. Είναι η δουλειά τους να χάνουν τα περιττά κιλά γρήγορα και να έχουν καλοσχηματισμένο σώμα. Όμως, τελικά η ζωή δεν είναι καλλιστεία ούτε διαγωνισμός. Και θα περάσουμε όλες καλύτερα όταν ξεπεράσουμε τις φαγωμάρες μας και γίνουμε φίλες! Είτε χοντρές είτε κοκαλιάρες, είμαστε όλες γυναίκες!

Lucky me!!

Πέρα από τη μιζέρια μου και την ατελείωτη αρνητική ενέργειά μου, όταν σκέφτομαι ψύχραιμα και λογικά κατατάσσω τον εαυτό μου στους τυχερούς ανθρώπους αυτού του πλανήτη. Κάτι τέτοιο γίνεται σε στιγμές συνειδητοποίησης, συνήθως τις νύχτες, λίγο πριν με πάρει ο ύπνος. Και ξέρω ότι για να είμαι τυχερή δε χρειάζεται να είμαι το μοναδικό άτομο σ' αυτόν τον γαλαξία που να έχει/κατέχει αυτά που με κάνουν να θεωρούμαι τυχερή. Δεν χρειάζεται, δηλαδή, να έχω τα πιο όμορφα και λειτουργικά καστανά μάτια του κόσμου για να χαρώ, αρκεί που είναι όμορφα και κάνουν τη δουλειά τους, κι ας τα 'χουν κι άλλοι πέντε εκατομμύρια άνθρωποι! Μάλλον ποτέ δεν θα αποκτήσω βίλα σαν αυτή του Brad Pitt (οι Κύπριοι μη γελάτε!) αλλά γιατί να μην είμαι χαρούμενη με το κατά τ' άλλα πανέμορφο σπίτι που έκτισαν οι γονείς μου στο χωριό; Είμαι τυχερή που οι γονείς μου μού παρέχουν σπίτι για να ζήσω και το σκέφτομαι κάθε φορά που κάποιος επαίτης μπαίνει στο βαγόνι του ηλεκτρικού και μέσα σ' όλα αναφέρει κι ότι είναι άστεγος. Είμαι τυχερή που κάποιοι νοιάστηκαν για 'μένα όταν εγώ δεν ήξερα ή δεν μπορούσα να το κάνω. Είμαι τυχερή που μου δίνουν τόσα χωρίς να έχω κάνει τίποτα για να τα αξίζω!

Η τύχη μου, όμως, δεν περιορίζεται μόνο σε βασικά αγαθά και χαρακτηριστικά. Έχω αποφύγει πάμπολλες φορές δυσάρεστες καταστάσεις καθαρά και μόνο λόγω τύχης! Για παράδειγμα, είχε συμβεί μερικές φορές στο  σχολείο να ακυρωθεί διαγώνισμα τριμήνου ή τετραμήνου για το οποίο δεν είχα διαβάσει. Ή αυτό που θυμάμαι χαρακτηριστικά και ευγνωμονώ ακόμα την τύχη μου, είναι η αποφυγή μιας παρουσίασης ομαδικής εργασίας στη σχολή! Φυσικά στο ελληνικό πανεπιστήμιο δεν υπάρχει κανενός είδους οργάνωση ούτε στα διοικητικά θέματα αλλά ούτε και στα μαθήματα κι έτσι, εφόσον το πρόγραμμα εργασιών και παρουσιάσεων του μαθήματος δεν ήταν συγκεκριμένο έτυχε να πέσει η επέμβασή μου μέσα στην εβδομάδα προετοιμασίας της εργασίας που έπρεπε να παρουσιάσει η ομάδα μου. Αφού εγώ δεν ήμουν και στα καλύτερά μου μετά την επέμβαση -απαγορευόταν να πέσει νερό πάνω στην τομή κι έτσι λουζόμουν σκύβοντας στη μπανιέρα, πράγμα που προξένησε αφόρητο πόνο στη μέση μου, είχα απίστευτη δυσκοιλιότητα εξαιτίας της αναισθησίας και φυσικά η ενόχληση από την ίδια την τομή- η εργασία πέρασε σε δεύτερη μοίρα και το αποτέλεσμα ήταν πολύ μέτριο και μάλλον απαράδεκτο για τον συγκεκριμένο καθηγητή. Η έκπληξη ήταν ιδιαιτέρως ευχάριστη όταν την ημέρα της κρίσεως, όντας πέμπτη και τελευταία κατά σειρά ομάδα που είχε υλικό για παρουσίαση, συνειδητοποιήσαμε καθηγητής και φοιτητές ότι δεν προλαβαίναμε να την πραγματοποιήσουμε! Κοινώς πέρασε η ώρα και... πάπαλα! Και στην ακριβώς επόμενη διάλεξη ο καθηγητής είχε καλέσει κάποιον εξωτερικό ομιλητή για να μας μυήσει στις λεπτομέρειες των επιχειρήσεων, οπότε η παρουσίαση δεν έγινε ποτέ! Από διάφορα που συζητήθηκαν σε επόμενες διαλέξεις συνειδητοποίησα ότι αν κάναμε τελικά την παρουσίαση μάλλον θα ξεφτιλιζόμασταν στο όποιο κοινό μας -τέτοιο χάλι ήταν αυτά που είχαμε ετοιμάσει! Οπότε η τύχη μας βοήθησε κι εκεί! 

Βεβαίως δε θα μπορούσα να μην αναφέρω την τύχη μου στον... ερωτικό τομέα! Μπορεί το πρώτο μου αγόρι στο γυμνάσιο να ήταν μια παταγώδης αποτυχία και να μου έμεινε απωθημένο για περίπου πέντε χρόνια, όμως οι ενήλικες σχέσεις μου μετά το σχολείο ήταν όλες πολύ καλές και με άτομα που επέλεξα. Είχα την τύχη να "πέσω" πάνω σε αγόρια που μου άρεσαν, ταιριάζαμε και μου έδιναν όσα ήθελα την εκάστοτε χρονική περίοδο. Και ξέρω πολύ καλά πως κάτι τέτοιο είναι μεγάλη τύχη!

Αλλά ας περάσω στον πραγματικό λόγο που αποφάσισα να γράψω αυτή την ανάρτηση: την τύχη στους διαγωνισμούς και στις κληρώσεις. Έχω αναφέρει ξανά ότι παρακολουθώ beauty blogging και όποιος έχει ασχοληθεί θα έχει σίγουρα παρατηρήσει ότι συχνά αυτές οι bloggers διεξάγουν διαγωνισμούς και κληρώσεις με δώρα καλλυντικά, κοσμήματα, αρώματα και τέτοια. Η αλήθεια είναι ότι μου πήρε λίγο καιρό μέχρι να καταλάβω πώς ακριβώς γίνεται κανείς μέλος στα μπλογκ αλλά όταν εντέλει το κατάφερα άρχισα να λαμβάνω μέρος και σε διαγωνισμούς που διεξήγαγαν τα μπλογκ που διάβαζα. Φυσικά στην αρχή δεν κέρδιζα τίποτα αλλά η τύχη μου γύρισε. Κι έτσι, μια ωραία πρωία κατέφθασε ένα mail από την Έλενα του Elena's finds που με ενημέρωνε ότι είχα κερδίσει μία καρφίτσα τρελοπρόβατο από την Νατάσα και το WitchCraft In Progress! Φυσικά είχα ενθουσιαστεί γιατί ήταν το πρώτο πράγμα που κέρδιζα ποτέ! Αφού της απέστειλα τα στοιχεία μου, το δώρο μου έφτασε την ημέρα της γιορτής του ονόματός μου και ήταν το παρακάτω: 

Μετά από αυτό η τύχη άργησε να με ξαναθυμηθεί αλλά τελικά το έκανε και μάλιστα πολύ εντυπωσιακά, με την καταπληκτική παλέτα Naked 3 της Urban Decay, δώρο της Μαίρης από το Made In Heart και της Νάταλι από το Natalie's BeautyLand.

Είπαμε, είμαι πολύ τυχερή! Οπότε μετά σειρά είχε η Δέσποινα με το αγαπημένο μου και δυστυχώς ανενεργό πλέον Beauty Case, που έβγαλε από το νεσεσέρ της τέσσερα υπέροχα προϊόντα μακιγιάζ και μου τα έστειλε με έναν vintage αέρα: κόκκινο βερνίκι Colour & Go στην απόχρωση 187 Juicy Love και κραγιόν μακράς διαρκείας στην απόχρωση 02 All you need is red της Essence, μαύρο eyeliner της Farmasi και μαύρη μάσκαρα WOW! Mascara False lash effect της Uma Cosmetics.
(Η κασετίνα και η καρδούλα με τα κομφετί δεν είναι μέρος του δώρου)

Τικ τακ, ο χρόνος πέρασε και εντελώς αναπάντεχα πριν δύο μήνες και κάτι κέρδισα ένα πολυαγαπημένο δώρο που μου είχε κεντρίσει απ' την αρχή το ενδιαφέρον, το παρακάτω καταπληκτικό μενταγιόν σε σχήμα ρολογιού από την Κατερίνα και το μπλογκ της Kate Tzoe!

Εντάξει, πόσο τυχερός να είναι πια ένας άνθρωπος; Ένα ακόμα και τελειώσαμε! Ή μήπως να πω καλύτερα πέντε;! Η Έφη από το Beauty Diaries πριν από περίπου ένα μήνα έδωσε φως σε ένα ανιαρό πρωινό στο πανεπιστήμιο. Κι εκεί που καθόμουν βαριεστημένη στο αναγνωστήριο, κοίταξα τα mail μου στο κινητό μου (το πρώτο μου smartphone!) και με χαρά είδα το θαύμα! Μερικές μέρες αργότερα κατέφθασαν στην πόρτα μου πέντε κραγιόν της Avon από την σειρά Ultra Colour Indulgence. Λατρεύω τα κραγιόν και ειλικρινά αγαπώ ιδιαιτέρως αυτά της Avon, οπότε η χαρά μου για το συγκεκριμένο δώρο ήταν απερίγραπτη!
Από αριστερά προς τα δεξιά οι αποχρώσεις είναι: Honey Flower (μπεζ με ροζ υποτόνους), Chocolate Rose (καφέ, σαν μαύρη σοκολάτα), Red Tulip (φλογερό κόκκινο), Peach Petunia (πορτοκαλί προς κοραλί), Orchid petal (μωβ-ροζ).

Δεν κομπάζω για τα δώρα μου, απλώς θα ήθελα να δείξω ότι οι διαγωνισμοί αυτοί είναι αληθινοί και κερδίζει και κόσμος που δεν έχει σχέση με τους διοργανωτές. Μόνο τύχη χρειάζεται και φυσικά να έχουν συμπληρωθεί σωστά οι όροι του διαγωνισμού...

Συχνά-πυκνά όλοι γινόμαστε απαισιόδοξοι, ίσως κάποιοι να έχουμε γεννηθεί, κιόλας, έτσι. Είναι, όμως, καλό να θυμόμαστε τα θετικά της ζωής μας και να μην τα θεωρούμε δεδομένα, να χαμογελάμε για όσα έχουμε κι αν είμαστε καλά να το ευχαριστιόμαστε, γιατί η τύχη είναι δώρο και τα δώρα πρέπει να τα χαιρόμαστε!