Δευτέρα 22 Ιουλίου 2013

Εν συντομία

Σήμερα είπα να γράψω μία στα γρήγορα μόνο και μόνο για να εκφράσω τη χαρά μου που κάποια πράγματα δρομολογήθηκαν, και φυσικά όχι από μένα! Η μαμά μου πήγε στο δημαρχείο και πήρε ένα πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης που χρειαζόμουν για να βγάλω κάρτα σίτισης στη σχολή κι επιπλέον αναθεώρησε κάποια στοιχεία στο βιβλιάριο τραπέζης. Έτσι, τώρα πια μπορεί να βγάζει λεφτά από τον λογαριασμό μας μόνη της, χωρίς τον μπαμπά μου, που είναι διακοπές. Κι αυτό είναι καλό γιατί πέρσι, όταν ο μπαμπάς μου είχε πάει στο χωριό, μας είχε αφήσει απλώς κάποια χρήματα πίσω χωρίς το βιβλιάριο, κι αυτά τα χρήματα τελείωσαν εν ριπή οφθαλμού. Οπότε φέτος δεν θα έχουμε πρόβλημα χρημάτων. Τετάρτη, λοιπόν, πάω σχολή για να δώσω τα δικαιολογητικά για την κάρτα σίτισης κι έτσι το χειμώνα θα είμαι πιο χαλαρή από θέμα φαγητού. Τελικά αποφάσισα να μην βάψω τα μαλλιά μου αυτό το καλοκαίρι αφού δε θα πάω πουθενά και κανείς δε θα με δει, αλλά παπούτσια μάλλον θα αγοράσω, αν βρω κάτι καλό. Εκείνα τα βολικά που θα μπορούσα να επισκευάσω με 12€ τελικά τα έδωσα στον μπαμπά μου να τα πάρει στο χωριό και να τα δώσει προς επισκευή στον άνθρωπο που τα είχε φτιάξει εξ αρχής. Τελικά τα έφτιαξε και δεν μας πήρε λεφτά!! Από μέρα σε μέρα πρέπει να ξεκινήσω και διάβασμα. Έχω αρχίσει να αγχώνομαι και πιστεύω ότι θα αναγκαστώ να βγάλω τη σχολή στα 8 χρόνια, αν θέλω να κάνω κάτι σοβαρό κι αξιόλογο. Μάλλον ήρθε η στιγμή που πρέπει να κοιτάξω σοβαρά το μέλλον μου, να συνειδητοποιήσω ότι είμαι μια ενήλικη γυναίκα που έχει υποχρεώσεις και κάποια στιγμή πρέπει να κάνει κάτι με τη ζωή της. Τόσα χρόνια σ' αυτή τη σχολή και δεν έχω μάθει απολύτως τίποτα. Αυτό είναι καιρός ν' αλλάξει. Θα κάνω ό,τι μπορώ αυτό το καλοκαίρι. Για να δούμε... Το λέω, θα το κάνω όμως;

Κυριακή 21 Ιουλίου 2013

Το καινούριο μου ρουζ!

Σήμερα αποφασίσαμε με τη μαμά μου να βάλουμε μια τάξη στο υπεργεμισμένο πάνω αριστερό συρτάρι της τουαλέτας της, η οποία από την εφηβεία μου και μετά φιλοξενεί και τα δικά μου γυναικεία καλούδια! Τον τελευταίο καιρό αυτό το συρτάρι είχε αρχίσει να μου σπάει επικινδύνως τα νεύρα. Κι αυτό διότι είχε μέσα τόσα πολλά κουτάκια που αφενός όταν το άνοιγα δε μπορούσα να βρω με ευκολία να βαφτικά μου, αφετέρου όταν το έκλεινα χρειάζονταν κάμποσες προσπάθειες. Μετά από την πασίγνωστη γκρίνια μου αποφάσισε να μου κάνει το χατίρι κι έτσι το βγάλαμε όλο, για να δούμε τι θα μείνει στο προσκήνιο και τι θα θαφτεί στα έγκατα σκοτεινών ντουλαπιών. Φυσικά κρίθηκαν αχρείαστα όλα τα παμπάλαια κοσμήματα της, όπως επίσης και κάτι σταυροί και αλυσίδες του πατέρα μου, από την εποχή της ανταλλαγής δώρων του γάμου τους. Κι έτσι ανοίχτηκε μπροστά μου μια έκταση για να τακτοποιήσω πιο άνετα σκιές, πούδρες, ρουζ και πινέλα!
Πιάνοντας τη μεγάλη ροζ σκιά της Seventeen θυμήθηκα κάτι: όταν την είχα αγοράσει πριν μερικές χιλιάδες χρόνια, μου είχε κάνει εντύπωση η μεγάλη ποικιλία σε ροζ χρώματα που είχε η εταιρία. Επίσης, κάποια στιγμή στο παρελθόν, κοιτάζοντάς την δίπλα στις άλλες σκιές είχα παρατηρήσει ότι ήταν η μεγαλύτερη όλων. Υποψίες μου μπήκαν όταν πριν 2 βδομάδες επισκέφτηκα το Hondos Center και περνώντας απ' το σταντ της Seventeen είδα τα ρουζ της. Σκέφτηκα πως μου θυμίζουν τη σκιά μου κι όποτε το θυμηθώ να κοιτάξω τι λέει το πίσω μέρος της συσκευασίας. Κι έτσι, η μέρα που θα το κοιτούσα έμελλε να είναι η σημερινή. Με την ευκαιρία του συμμαζέματος αποφάσισα να διαλευκάνω κι αυτό το μυστήριο, το οποίο τελικά ήταν απλό, καθώς δεν είχαν σβηστεί οι πληροφορίες του προϊόντος. Όχι, δεν ξαφνιάστηκα όταν είδα ότι τελικά η σκιά μου έγραφε ότι είναι blush. Ευτυχώς, έχω μια διπλή της Avon που το ένα χρώμα της είναι σχεδόν ίδιο με της Seventeen μου και θα την αντικαταστήσει, αν και η ποσότητα είναι ούτως ή άλλως υπεραρκετή και θα μπορούσε να καλύψει και τις 2 ανάγκες.
Πέρασαν μερικές ωρίτσες μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι χωρίς να ξοδέψω καθόλου χρήματα είχα αποκτήσει ένα καινούριο ρουζ! Και κάπως έτσι σκέφτηκα πως με τον ίδιο τρόπο μπορούμε να δίνουμε άλλη όψη σε στοιχεία της ζωής μας, σε ανθρώπους, αντικείμενα, οτιδήποτε. Η πορτοκαλί μου φούστα, που τη σνόμπαρα, τώρα έχει κυρίαρχη θέση στην καλοκαιρινή μου γκαρνταρόμπα, καθώς διανύω μια "πολύχρωμη φάση". Και γενικώς, όλη τη χρονιά φόρεσα πολύ τις φούστες μου, ακόμα και το χειμώνα, μιας και είχα βαρεθεί τα παντελόνια μου που τα 'χω τόσα χρόνια... Δεν είν' ανάγκη να ξοδέψω ένα σωρό λεφτά για να ανανεωθώ, αρκεί να φανώ λιγάκι έξυπνη κι εφευρετική. Ξέθαψα κάθε κόσμημα που έχω, ακόμα κι εκείνα που φορούσε η μαμά μου στην ηλικία μου. Κάποια μου αρέσουν πολύ. Βέβαια, δε φοράω σχεδόν ποτέ κοσμήματα, αλλά ίσως ήρθε η ώρα να το συνηθίσω κι αυτό. Δίνουν άλλη όψη στα παλιά μου ρούχα, που τα έχω από το λύκειο και πολλά ακόμα κι απ΄το γυμνάσιο.
Είναι δύσκολο να ενθουσιαστείς ξανά από την αρχή για κάτι που υπάρχει στη ζωή σου καιρό. Νομίζω ότι γίνεται, αν το 'χεις σε μια γωνιά ξεχασμένο και το ξαναθυμηθείς, αλλά πρέπει εσύ να του δώσεις αυτή την ευκαιρία. Μου 'χει συμβεί και με ανθρώπους! Όταν βγήκα μετά από πολύ καιρό με μια φίλη απ' το σχολείο και πέρασα πραγματικά καλά, όταν μίλησα με μια άλλη στο τηλέφωνο και είχαμε τόσα να πούμε. Κάποια πράγματα υπήρξαν στο παρελθόν μας γιατί είχαν λόγο να υπάρχουν κι εμείς απλώς ξεχάσαμε αυτόν τον λόγο. Όπως η παρέα στο λύκειο, όπως η φούστα που θεώρησα ως λανθασμένη αγορά και παράτησα στο βάθος του συρταριού μου. Περνάει ο καιρός, γνωρίζεις κι άλλα ενδιαφέροντα πράγματα, αλλά αυτό δε σημαίνει πως τα παλιά δεν αξίζουν πλέον. Η μέθοδος LIFO έχει απαξιωθεί πια στη λογιστική, στη ζωή πότε;

Τετάρτη 17 Ιουλίου 2013

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή...

Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, κάνω τον απολογισμό μου. Είναι ο καιρός που βγαίνουν τ' αποτελέσματα της εξεταστικής στη σχολή, είναι όμως κι ο καιρός που το μυαλό μου δεν είναι απασχολημένο με υποχρεώσεις, κι έτσι επιτρέπεται η είσοδος διαφόρων ειδών σκέψεων...
Σήμερα ειδικά, όμως, έφαγα μια γερή κατραπακιά! Βγήκαν οι βαθμοί για ένα πολύ δύσκολο μάθημα, που όμως λόγω των συνεχών εργασιών που κάναμε κατά τη διάρκεια του εξαμήνου περιμέναμε ότι θα το είχε περάσει η συντριπτική πλειονότητα. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν συνέβη... Από τα 45 άτομα που είχαν δώσει εξετάσεις πέρασαν μόνο οι 17! Και φυσικά, όλοι εμείς οι 45 είχαμε ξεσκιστεί όλο το εξάμηνο στις εργασίες και κάποιοι -μεταξύ αυτών κι εγώ- δεν ασχολούνταν με τίποτα άλλο. Ok, τώρα δραματοποιώ τα πράγματα και είμαι ιδιαιτέρως επιρρεπής σ' αυτό. Αλλά η αλήθεια είναι πως παρ' ότι έκανα ένα διάλειμμα από τις εξωσχολικές μου δραστηριότητες για να αφιερώνω περισσότερο χρόνο στη σχολή, το αποτέλεσμα δεν θα δικαιώσει την παύση αυτή. Και κάτι τέτοιες στιγμές είναι που σκέφτομαι αν αξίζει να συνεχίζω ν' ασχολούμαι ακόμα με τη σχολή... Διότι χρωστάω πολλά, πάρα πολλά μαθήματα, τόσα που κάποιος άλλος λιγότερο εγωιστής θα τα είχε παρατήσει προ πολλού. Όμως δεν μ' αρέσει ν' αφήνω πράγματα στη μέση. Εντάξει, το κάνω κι αυτό αλλά με την προοπτική να τα συνεχίσω κάποτε. Δυστυχώς, όμως, κάτι τέτοιο δε μπορεί να γίνει και με τις πανεπιστημιακές σπουδές, καθώς πλέον έχει θεσπιστεί ένα ανώτατο χρονικό όριο μέσα στο οποίο πρέπει να ολοκληρώσει κάποιος τις σπουδές του, αλλιώς διαγράφεται απ' το τμήμα του... Κι όμως, ακόμα κι αυτό το ανώτατο χρονικό όριο φαίνεται ανίκανο να καλύψει τα κενά μου... Κι έτσι κάθε καλοκαίρι τα ίδια! Τα μαθήματα μαζεύονται, το κουράγιο και η όρεξη φεύγουν διακοπές διαρκείας!
Η σχολή μου δεν είναι καθόλου εύκολη -άλλωστε γι' αυτό την επέλεξα! Τα' θελα και τα 'παθα, θα μου πεις και μάλλον θα 'χεις δίκιο... Αλλά όταν καταφέρνεις να βγάλεις τόσα μόρια που σου επιτρέπουν να μπεις σ' όποια σχολή του πεδίου σου σού καπνίσει εκτός απ' την πρώτη υψηλότερη, δεν είναι λογικό να πιστέψεις ότι θα τα καταφέρεις κι εκεί; Λογικό μου φαίνεται εμένα! Όμως δεν είχα λάβει υπ' όψιν μου κάποιες παραμέτρους, όπως ότι όταν έδινα πανελλαδικές είχα και πάλι διακόψει το ωδείο -την εξωσχολική μου δραστηριότητα. Επίσης, απέκτησα και αγόρι που ήθελε να με βλέπει πολύ συχνά, και σε καθημερινή βάση αν γίνεται. Άσε που ως 1 χρόνο μεγαλύτερος είχε τη σοφία της ηλικίας (!) και μου έλεγε ότι δεν χρειάζεται να διαβάζω κάθε μέρα για τη σχολή, παρά μόνο στην εξεταστική!! Φυσικά ήθελα και τον άκουσα, αλλά κι αυτού του είδους η πίεση δεν μετράει ως δυσκολία; Το πρόβλημα είναι ότι όλα αυτά συνέχισαν να με επηρεάζουν και ήρθαν και κάποια οικογενειακά θέματα να συμβάλλουν στο σκηνικό της φρίκης! Κι αφού το καλοκαίρι το περνούσα σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα με το τότε αμόρε, πού καιρός για διάβασμα και συμπλήρωση των κενών στην επαναληπτική εξεταστική! Κι έτσι, το τελικό αποτέλεσμα ήταν να πανικοβληθώ, να θεωρώ ότι τα κενά μου είναι τεράστια και ότι δεν θα μπορώ να καταλαβαίνω τα μαθήματα του επόμενου έτους! Σ' αυτό συνέβαλαν σε μεγάλο βαθμό και οι καθηγητές μας, που μας έλεγαν αρκετά συχνά ότι δεν θα μπορέσουμε να αντεπεξέλθουμε στις απαιτήσεις της σχολής αν δεν ενημερωνόμαστε συνεχώς για την επικαιρότητα και αν δεν διευρύνουμε καθημερινώς τις γνώσεις μας. Ακόμα θυμάμαι εκείνη τη διάλεξη που ο καθηγητής μας είχε πει πρώτη φορά αυτά τα λόγια! Κι όσο δυσκολότερα μου φαίνονταν τα μαθήματα, τόσο περισσότερο προσπαθούσα να αποφεύγω το διάβασμα. Συνεπώς, το δεύτερο έτος τα είχα πάει πολύ καλά στο ωδείο αλλά η σχολή... πήγε σχεδόν για φούντο! Διότι όσο είχα κάτι να μελετάω και να νιώθω ότι κάνω, το βάρος στη συνείδηση μου ελάφρωνε. Το πιάνο ήταν το "εύκολο", γιατί τα θεμέλια τα είχα στήσει χρόνια πριν. Δύσκολη διαδικασία τα θεμέλια, θέλει κόπο, υπομονή κι επιμονή, κι αυτά δεν είναι απλώς λόγια του αέρα που ταιριάζουν να λέγονται μαζί! Στο πανεπιστήμιο, όμως, τα θεμέλια έπρεπε να στηθούν εκ νέου και από την αρχή, και μετά από τόσο διάβασμα χρόνων δεν είχα καμιά όρεξη για έξτρα προσπάθεια, και η υπομονή κι η επιμονή μου είχαν κάνει φτερά προ πολλού!
Αυτά σκέφτομαι κάθε καλοκαίρι, και πάντα προσπαθώ να δώσω μια ακόμα ευκαιρία στον εαυτό μου και να προσπαθήσω να τα καταφέρω, όχι γιατί αγαπάω αυτό που σπουδάζω (δυστυχώς δεν μ' ενδιαφέρει καθόλου) αλλά γιατί δε θέλω να το αφήσω μισό και φυσικά να παραδεχτώ ότι εγώ, που κάποτε ήμουν ανάμεσα στους καλύτερους, δεν μπόρεσα να βγάλω ένα πανεπιστήμιο.
Όσο γράφω φουντώνει μέσα μου ο εγωισμός και δεν θέλω να τα παρατήσω με τίποτα! Αν μη τι άλλο, πρέπει να μορφωθώ τουλάχιστον και να μπορέσω να βρω μια δουλειά. Δυστυχώς η γονεϊκή χρηματοδότηση δεν θα μπορεί να με στηρίζει για πάντα -φαίνεται πως θα την χρειαστεί περισσότερο ο αδερφός μου... Άλλο κεφάλαιο αυτό! Για να δούμε, το πείσμα μου θα φανεί αρκετό ώστε να τα καταφέρω σ' αυτή την πρόκληση της απόκτησης πανεπιστημιακού πτυχίου;

Αγαπημένο μου ημερολόγιο 16/7/2013

Σήμερα υποτίθεται ότι θα σηκωνόμουν νωρίς για να πάω ν' αγοράσω παπούτσια -γιατί όλα μου' χουν σπάσει και τα κολλάω με κόλλα- αλλά φυσικά δεν μπορούσα να αποχωριστώ το στρώμα! Ντάξει, λέω, όλο και κάτι θα μείνει από την επέλαση των ευροφονιάδων στις εκπτώσεις. Θα πάω το απόγευμα! Έδωσα παραγγελία στη μαμά για το σούπερ-μάρκετ, έκανα μπάνιο και σάπισα στον υπολογιστή σαν να μην υπήρχε αύριο. Αν εξαιρέσεις το σούπερ-μάρκετ, αυτή είναι η θερινή μου καθημερινότητα... Και κάθε βράδυ σκέφτομαι "πώς πέρασε έτσι αυτή η μέρα", "πότε θα διαβάσω, τελειώνουν οι μέρες" κι άλλα τέτοια αγχωτικά. Κι όμως, είναι αλήθεια. Έχω πολλά μαθήματα για τον Σεπτέμβριο κι οι μέρες, όσο πολλές κι αν είναι, δε μου φτάνουν!
Εν πάση περιπτώσει, αφού ξεροψήθηκα στο ίντερνετ, κάποια στιγμή αποφάσισα να την κάνω την παλικαριά και να σηκωθώ να ετοιμαστώ για τα μαγαζιά. Έξω είχε λαύρα κι έπρεπε να ντυθώ ελαφρά, αλλά παράλληλα έπρεπε να βάλω κάτι όχι πολύ κοντό γιατί τα πόδια μου ήταν ερεθισμένα απ' την αποτρίχωση. Άντε βρες άκρη! Ήθελα να κάνω και μια γαλλική πλεξούδα με μαντίλι αλλά η ζέστη που επικρατούσε στο δωμάτιο στάθηκε εχθρός της wannabe περιποιημένης κόμης και κατέφυγα στη λύση του απλού κοτσακίου, που μ' έκανε να δείχνω σαν γριά εκκλησιάζουσα... Ok, δεν θα πάω και για γαμπρό- χαλάρωσε!
Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έφυγα τελικώς για τα μαγαζιά, αν και δεν είχα καθόλου κέφι μετά από όλες τις στυλιστικές αποτυχίες που μου έτυχαν. Τουλάχιστον είχα σταμπάρει τα μαγαζιά από μια προηγούμενη εξερευνητική βόλτα και ήξερα πού θα κατευθυνόμουν. Παρ' ότι στην πρώτη βόλτα είχα ξετρελαθεί και είχα βρει πολλά και διάφορα σχέδια που μ' άρεσαν, σήμερα ήταν μια παταγώδης αποτυχία! Στο μαγαζί που ήταν ο κύριος στόχος μου, τελικά με τη δεύτερη ματιά δεν υπήρχε κάτι αρκετά ενδιαφέρον παρά μόνο ένα ζευγάρι. Οπότε πήγα να τσεκάρω και τα υπόλοιπα με το σκεπτικό να καταλήξω εκεί αν δεν έβρισκα τίποτα καλύτερο. Σοφή η σκέψη, καθώς λίγο παρακάτω βρήκα το ίδιο παπούτσι σε χαμηλότερη τιμή. Τσάμπα ο κόπος, όμως:  το σχέδιο δεν ταίριαζε καθόλου στο πόδι μου, που έχει ένα έντονο κόκαλο στη βάση του μεγάλου δαχτύλου... Κι ό,τι άλλα σχέδια δοκίμασα ήταν φαρδιά για το λεπτό μου ποδαράκι, ακόμη και σε μικρότερο νούμερο απ' αυτό που φοράω! Τελικά, όπως φαίνεται, ο κόσμος δεν είναι φτιαγμένος μόνο για αδύνατες, όπως λένε κάποιες παχουλές κοπέλες όταν δεν βρίσκουν νούμερο στα ρούχα! Και τέλος, πήγα και σ' ένα άλλο μαγαζί αλλά δεν είχαν το σχέδιο που ήθελα στο νούμερο μου, ούτε στο μικρότερο. Έφυγα απογοητευμένη και νικημένη απ' αυτή τη σκευωρία που λέγεται "παπούτσια μόνο για χοντροπόδαρες" και τελικά μάλλον θα πρέπει να λιώσω όλα τα υπάρχοντα παπούτσια μου για να βρω ένα ζευγάρι καινούρια! Ή στη χειρότερη θα πληρώσω 12€ για να επισκευάσω κάποια πολύ βολικά παλιά που έχω.
Πάντα οι επιλογές μου είναι τόσο μίζερες και κρύβουν έναν εξαναγκασμό. Τι παπούτσια θα βάλω, σε ποια σχολή θα φοιτήσω, πού θα πάω διακοπές κι άλλα τέτοια. Όλα μια βλακεία που πρέπει να υπομείνω γιατί στην εκάστοτε φάση δεν βρίσκω τίποτα καλύτερο ή δεν ξέρω τι θέλω. Φυσικά, υπάρχουν και οι φορές που από 'κεί που δεν το περιμένω έρχεται κάτι που μ' αρέσει πολύ και ειλικρινά! Αλλά συνήθως αυτά τα καλά της ζωής δεν τα εκτιμούμε και πολύ όταν έρχονται και μας κάνουν την ευχάριστη έκπληξη...
Όπως και να' χει, ελπίζω τελικά φέτος να βρω ένα καλό ζευγάρι παπούτσια και να μην κυκλοφορώ με τα κολλημένα παλιά μου, όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά γιατί αναγκάζομαι να κουβαλάω στην τσάντα μου κι ένα ζευγάρι "ανταλλακτικά", σε περίπτωση που σπάσουν αυτά που φοράω! Ε, και φυσικά κάτι τέτοιο δεν είναι καθόλου βολικό, ειδικά όταν θέλω να πάρω μικρή τσάντα!

Δευτέρα 15 Ιουλίου 2013

Και μετά τι...;

Αφού τελείωσα την εξιστόρηση της επέμβασης μου, για πολύ καιρό δεν είχα χρόνο να γράψω λόγω εξεταστικής. Δεν ήταν, όμως, μόνο αυτό που με κρατούσε μακριά από το μπλογκ μου... Πραγματικά δεν ήξερα τι να γράψω! Σε κάθε περίπτωση με φρέναρε η δημόσια εμφάνιση των γραπτών μου κι ότι πρέπει να προσέχω συνεχώς τι δημοσιεύω. Σκεφτόμουν ότι πρέπει να είναι όλα τέλεια, να αφιερώνω επιπλέον χρόνο στη διάρθρωση του λόγου μου και να μην επιτρέπω το παραμικρό λάθος. Εμφανίστηκε, δηλαδή, χωρίς να το καταλάβω, το πρόβλημα που έχω σε όλα τα θέματα στη ζωή μου! Αν δεν καταφέρω να κάνω κάτι τέλεια και στο βαθμό που εγώ θεωρώ ικανοποιητικό, απ΄τη στιγμή που -θεωρητικά- θα το δει κόσμος, καλύτερα να μην το κάνω καθόλου. Κι έτσι βρέθηκα και πάλι στην αρχή, να προσπαθώ να χαλιναγωγήσω τον μανιακό εαυτό μου!!
Η λύση που προς το παρόν έχω βρει είναι η κατά-πρόσωπο αντιμετώπιση του κινδύνου (*). Φυσικά, πρώτα χρειάζεται να εντοπιστεί ο κίνδυνος ή το πρόβλημα. Εντάξει, αυτό έγινε! Μετά, αυτό που έχει σειρά είναι να μπεις στη διαδικασία να κάνεις αυτό που θες. Ανοίγω το λάπτοπ, μπαίνω στον blogger. Πωπω, η σελίδα μου έχει τα χάλια της! Καταπιάνομαι λίγο μαζί της, να την κάνω ένα μέρος οικείο που θα μου αρέσει να βλέπω. Όπως η Μιράντα στο Sex and the City, που ανανέωσε το κρεβάτι της ώστε να γίνει ένας χώρος που πρωτίστως θα αρέσει σ' αυτήν να βρίσκεται εκεί και μετά και στους άλλους!
Και τέλος, αφού τακτοποιήθηκαν τα βασικά, ήρθε η ώρα να γράψω... Σιγά σιγά στην αρχή, χωρίς κάποια δυνατή, κινητήρια ιδέα να με καθοδηγεί. Χρησιμοποιώ το μπλογκ μου για τον λόγο που το δημιούργησα. Δεν απαιτείται οι λέξεις να ρέουν ασυγκράτητα από μέσα μου, αρκεί σταδιακά να βγαίνουν και να πραγματοποιείται λίγο-λίγο ο σκοπός. Δεν χρειάζεται από την αρχή να γίνω η συγγραφέας των μεγάλων επιτυχιών. Τις περισσότερες φορές το μόνο που χρειάζεται είναι να κάνουμε τη δουλειά μας ήσυχα κι ωραία, χωρίς βιάση, απλώς βρίσκοντας τον αρχικό σκοπό μας. Γιατί συχνά ξεχνάμε για ποιο λόγο ξεκινήσαμε αυτό που κάνουμε, μπαίνουν εμπόδια στην πορεία, μας αποπροσανατολίζουν. Όμως αν με ηρεμία αφοσιωθούμε, χωρίς το άγχος της πρωτιάς και της επιβράβευσης, αυτές μπορεί και να έρθουν. Να θυμηθούμε την αρχή, όταν όλα ήταν απλά ή απλούστερα...
Back to the basics, λοιπόν- αυτό που μου είπε το αγόρι μου στο πρώτο μας ραντεβού. Αυτός δεν ξέρει τη σημασία των λόγων του, όμως για μένα είναι κάτι που τελικά αποδείχθηκε χρήσιμο και σοφό. Ελπίζω να καταφέρω να το εισάγω με σύνεση κι επιτυχία στη ζωή μου!

Κι αφού τελικώς κατάφερα να συντάξω κάτι, μετά το sequel της επέμβασης μου, μπορώ σχετικώς ικανοποιημένη να αποχωρίσω. Έχω κι άλλα να πω και θα καταφέρω να τα βγάλω από μέσα μου, ναι!

(*) Η μέθοδος της κατά πρόσωπο αντιμετώπισης του κινδύνου είναι κάτι που είχε αναφερθεί σε ένα μάθημα σχετικό με ψυχολογία που είχα παρακολουθήσει στο πανεπιστήμιο. Δεν είναι κάτι που σκέφτηκα απολύτως μόνη μου, αλλά έγινε κτήμα μου μέσω της διάλεξης του καθηγητή.