Τετάρτη 17 Ιουλίου 2013

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή...

Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, κάνω τον απολογισμό μου. Είναι ο καιρός που βγαίνουν τ' αποτελέσματα της εξεταστικής στη σχολή, είναι όμως κι ο καιρός που το μυαλό μου δεν είναι απασχολημένο με υποχρεώσεις, κι έτσι επιτρέπεται η είσοδος διαφόρων ειδών σκέψεων...
Σήμερα ειδικά, όμως, έφαγα μια γερή κατραπακιά! Βγήκαν οι βαθμοί για ένα πολύ δύσκολο μάθημα, που όμως λόγω των συνεχών εργασιών που κάναμε κατά τη διάρκεια του εξαμήνου περιμέναμε ότι θα το είχε περάσει η συντριπτική πλειονότητα. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν συνέβη... Από τα 45 άτομα που είχαν δώσει εξετάσεις πέρασαν μόνο οι 17! Και φυσικά, όλοι εμείς οι 45 είχαμε ξεσκιστεί όλο το εξάμηνο στις εργασίες και κάποιοι -μεταξύ αυτών κι εγώ- δεν ασχολούνταν με τίποτα άλλο. Ok, τώρα δραματοποιώ τα πράγματα και είμαι ιδιαιτέρως επιρρεπής σ' αυτό. Αλλά η αλήθεια είναι πως παρ' ότι έκανα ένα διάλειμμα από τις εξωσχολικές μου δραστηριότητες για να αφιερώνω περισσότερο χρόνο στη σχολή, το αποτέλεσμα δεν θα δικαιώσει την παύση αυτή. Και κάτι τέτοιες στιγμές είναι που σκέφτομαι αν αξίζει να συνεχίζω ν' ασχολούμαι ακόμα με τη σχολή... Διότι χρωστάω πολλά, πάρα πολλά μαθήματα, τόσα που κάποιος άλλος λιγότερο εγωιστής θα τα είχε παρατήσει προ πολλού. Όμως δεν μ' αρέσει ν' αφήνω πράγματα στη μέση. Εντάξει, το κάνω κι αυτό αλλά με την προοπτική να τα συνεχίσω κάποτε. Δυστυχώς, όμως, κάτι τέτοιο δε μπορεί να γίνει και με τις πανεπιστημιακές σπουδές, καθώς πλέον έχει θεσπιστεί ένα ανώτατο χρονικό όριο μέσα στο οποίο πρέπει να ολοκληρώσει κάποιος τις σπουδές του, αλλιώς διαγράφεται απ' το τμήμα του... Κι όμως, ακόμα κι αυτό το ανώτατο χρονικό όριο φαίνεται ανίκανο να καλύψει τα κενά μου... Κι έτσι κάθε καλοκαίρι τα ίδια! Τα μαθήματα μαζεύονται, το κουράγιο και η όρεξη φεύγουν διακοπές διαρκείας!
Η σχολή μου δεν είναι καθόλου εύκολη -άλλωστε γι' αυτό την επέλεξα! Τα' θελα και τα 'παθα, θα μου πεις και μάλλον θα 'χεις δίκιο... Αλλά όταν καταφέρνεις να βγάλεις τόσα μόρια που σου επιτρέπουν να μπεις σ' όποια σχολή του πεδίου σου σού καπνίσει εκτός απ' την πρώτη υψηλότερη, δεν είναι λογικό να πιστέψεις ότι θα τα καταφέρεις κι εκεί; Λογικό μου φαίνεται εμένα! Όμως δεν είχα λάβει υπ' όψιν μου κάποιες παραμέτρους, όπως ότι όταν έδινα πανελλαδικές είχα και πάλι διακόψει το ωδείο -την εξωσχολική μου δραστηριότητα. Επίσης, απέκτησα και αγόρι που ήθελε να με βλέπει πολύ συχνά, και σε καθημερινή βάση αν γίνεται. Άσε που ως 1 χρόνο μεγαλύτερος είχε τη σοφία της ηλικίας (!) και μου έλεγε ότι δεν χρειάζεται να διαβάζω κάθε μέρα για τη σχολή, παρά μόνο στην εξεταστική!! Φυσικά ήθελα και τον άκουσα, αλλά κι αυτού του είδους η πίεση δεν μετράει ως δυσκολία; Το πρόβλημα είναι ότι όλα αυτά συνέχισαν να με επηρεάζουν και ήρθαν και κάποια οικογενειακά θέματα να συμβάλλουν στο σκηνικό της φρίκης! Κι αφού το καλοκαίρι το περνούσα σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα με το τότε αμόρε, πού καιρός για διάβασμα και συμπλήρωση των κενών στην επαναληπτική εξεταστική! Κι έτσι, το τελικό αποτέλεσμα ήταν να πανικοβληθώ, να θεωρώ ότι τα κενά μου είναι τεράστια και ότι δεν θα μπορώ να καταλαβαίνω τα μαθήματα του επόμενου έτους! Σ' αυτό συνέβαλαν σε μεγάλο βαθμό και οι καθηγητές μας, που μας έλεγαν αρκετά συχνά ότι δεν θα μπορέσουμε να αντεπεξέλθουμε στις απαιτήσεις της σχολής αν δεν ενημερωνόμαστε συνεχώς για την επικαιρότητα και αν δεν διευρύνουμε καθημερινώς τις γνώσεις μας. Ακόμα θυμάμαι εκείνη τη διάλεξη που ο καθηγητής μας είχε πει πρώτη φορά αυτά τα λόγια! Κι όσο δυσκολότερα μου φαίνονταν τα μαθήματα, τόσο περισσότερο προσπαθούσα να αποφεύγω το διάβασμα. Συνεπώς, το δεύτερο έτος τα είχα πάει πολύ καλά στο ωδείο αλλά η σχολή... πήγε σχεδόν για φούντο! Διότι όσο είχα κάτι να μελετάω και να νιώθω ότι κάνω, το βάρος στη συνείδηση μου ελάφρωνε. Το πιάνο ήταν το "εύκολο", γιατί τα θεμέλια τα είχα στήσει χρόνια πριν. Δύσκολη διαδικασία τα θεμέλια, θέλει κόπο, υπομονή κι επιμονή, κι αυτά δεν είναι απλώς λόγια του αέρα που ταιριάζουν να λέγονται μαζί! Στο πανεπιστήμιο, όμως, τα θεμέλια έπρεπε να στηθούν εκ νέου και από την αρχή, και μετά από τόσο διάβασμα χρόνων δεν είχα καμιά όρεξη για έξτρα προσπάθεια, και η υπομονή κι η επιμονή μου είχαν κάνει φτερά προ πολλού!
Αυτά σκέφτομαι κάθε καλοκαίρι, και πάντα προσπαθώ να δώσω μια ακόμα ευκαιρία στον εαυτό μου και να προσπαθήσω να τα καταφέρω, όχι γιατί αγαπάω αυτό που σπουδάζω (δυστυχώς δεν μ' ενδιαφέρει καθόλου) αλλά γιατί δε θέλω να το αφήσω μισό και φυσικά να παραδεχτώ ότι εγώ, που κάποτε ήμουν ανάμεσα στους καλύτερους, δεν μπόρεσα να βγάλω ένα πανεπιστήμιο.
Όσο γράφω φουντώνει μέσα μου ο εγωισμός και δεν θέλω να τα παρατήσω με τίποτα! Αν μη τι άλλο, πρέπει να μορφωθώ τουλάχιστον και να μπορέσω να βρω μια δουλειά. Δυστυχώς η γονεϊκή χρηματοδότηση δεν θα μπορεί να με στηρίζει για πάντα -φαίνεται πως θα την χρειαστεί περισσότερο ο αδερφός μου... Άλλο κεφάλαιο αυτό! Για να δούμε, το πείσμα μου θα φανεί αρκετό ώστε να τα καταφέρω σ' αυτή την πρόκληση της απόκτησης πανεπιστημιακού πτυχίου;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου