Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2013

Έρχονται Χριστούγεννα!!

Ένα ακόμα άρθρο για τα Χριστούγεννα, μερικές μέρες πριν μας επισκεφθούν και φέτος. Δε θα πω ψέματα για να εντυπωσιάσω, τα Χριστούγεννα τα έχω στο μυαλό μου σαν κάτι καλό και έχει περάσει στο DNA μου η προσμονή γι' αυτά. Όμως τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον δεν έχω λόγους να περιμένω με χαρά να έρθουν. Σκέφτομαι πόσο μοναχικά θα νιώθω, όταν θα βλέπω στο facebook φίλους και γνωστούς να βγαίνουν και να διασκεδάζουν ή να έχουν πάει διακοπές. Για μια ακόμα φορά θα νιώθω το λιγότερο ηλίθια εγώ που έχω μείνει σπίτι και δεν γλεντάω την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Το ίδιο αίσθημα που έχω κάθε Σαββατόβραδο!

Ως άεργη φοιτήτρια, οι διακοπές των Χριστουγέννων είναι για μένα περίοδος απραξίας, και χωρίς καμία καθημερινή υποχρεωτική ενασχόληση να γεμίζει τις ώρες μου (όπως το να πηγαίνω στη σχολή) συνήθως βουλιάζω σε πελάγη στεναχώριας και απόγνωσης. Προκλητικό να το λέω αυτό εγώ, που έχω όλα τα καλά στη ζωή μου, ενώ υπάρχει πολύς κόσμος εκεί έξω που θα περάσει τις γιορτές κρυώνοντας και με άδειο στομάχι... Ίσως τελικά η καταθλιπτική διάθεση να είναι όντως προνόμιο όσων ευημερούν...

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Δυστυχώς αυτές οι γιορτές έχουν μετατραπεί σε ζευγαρο-γιορτές και με κάνουν να νιώθω freak τα τελευταία χρόνια, απ' το 2011. Δεν είμαι μόνη από τότε, αλλά το μέχρι πρότινος αγόρι μου μένει στο εξωτερικό και παρά το ότι σπουδάζαμε μαζί εδώ, τις γιορτές τις περνούσε με τους δικούς του, άρα έφευγε. Πλέον έχει γυρίσει στον μόνιμο τόπο κατοικίας του κι από φέτος προσπαθούμε να μην συνεχίσουμε τη σχέση μας, άρα θεωρητικά τώρα είμαι single. Πέρσι ήμουν σε σχέση εξ αποστάσεως- δε μπορώ να πω ότι ένιωθα καλύτερα... Δεν έχει και μεγάλη διαφορά από το να είσαι εντελώς μόνη. Αλλά και τώρα, είμαι ακόμα σε mood σχέσης, ακόμα αγαπάω και είμαι ερωτευμένη με κάποιον, ακόμα είμαι "δεμένη" μαζί του. Δυστυχώς σε τέτοιες περιπτώσεις δεν είναι καθόλου εύκολο να αποχωριστείς και να ξεχάσεις τα συναισθήματά σου, γιατί εκτός του ότι υπάρχουν ακόμα για σένα, ξέρεις ότι εξακολουθούν να υπάρχουν και για τον άλλο. Όταν σε χωρίζουν ξέρεις βαθιά μέσα σου ότι πρέπει να ξεκολλήσεις γιατί ο άλλος δεν σε θέλει πια κι έτσι δεν υπάρχει νόημα. Όταν όμως γνωρίζεις πως υπάρχει ανταπόκριση απ' την άλλη πλευρά, γίνεται δυσκολότερος ο αποχωρισμός...

Πραγματικά, δε μπορώ καν να φανταστώ ότι ίσως υπάρξουν Χριστούγεννα που θα είμαι ειλικρινά ευτυχισμένη. Πώς να είναι άραγε κάτι τέτοιο; Οι συγγενείς είναι πάντα τόσο απομακρυσμένοι, οι φίλοι πλέον δεν σκέφτονται καν να με προσκαλέσουν στις εξόδους τους, η οικογένειά μου βρίσκεται στα χειρότερά της, ο κόσμος όλος αιμορραγεί... Ξέρω ότι πολλά απ' αυτά τα καλλιέργησα εγώ η ίδια -από βλακεία, τεμπελιά, ντροπαλοσύνη- αλλά δεν παύουν να με θλίβουν και νομίζω ότι δε μπορώ να κάνω κάτι για να τ' αλλάξω. Κι έτσι, απομακρύνομαι από τα εγκόσμια και κλείνομαι όλο και περισσότερο στο μουντό και σκιερό σαλόνι μου. Συνήθως κάτι τέτοιο δεν με πειράζει, αλλά τις γιορτινές μέρες είναι διαφορετικά- αποζητάς την ανθρώπινη συντροφιά. Όμως δεν γνωρίζω και κάτι άλλο- οι μεγάλες οικογενειακές συγκεντρώσεις του παρελθόντος έχουν πια σβηστεί απ' τη μνήμη μου... Πώς να' ναι άραγε τα χαρούμενα Χριστούγεννα που τόσο συχνά ευχόμαστε ο ένας στον άλλο;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου