Παρασκευή 31 Μαΐου 2013

Μικρό, αλλά χάρηκα!

Σήμερα η μέρα μου ξεκίνησε λιγάκι... "άδοξα"! Για άγνωστο λόγο ξύπνησα στις 6:30, δηλαδή μιάμιση ώρα πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Αυτό είναι κάτι που μ' εκνευρίζει πάααρα πολύ όταν συμβαίνει, και δυστυχώς συμβαίνει συχνά. Ό,τι κι αν με ξύπνησε, τα φορτηγάκια των εμπόρων της λαϊκής που γίνεται κοντά στο σπίτι μου φρόντισαν να με κρατήσουν ξύπνια! Δυστυχώς μένω σε ισόγειο κι ακούω οποιονδήποτε ήχο του δρόμου. Συνεπώς, άργησα να σηκωθώ απ' το κρεβάτι κι επειδή έπρεπε οπωσδήποτε να μην χάσω το μάθημα στη σχολή -όπως συνέβη τις προηγούμενες μέρες- έφυγα απ' το σπίτι χωρίς πρωινό. Έτσι κι αλλιώς τον τελευταίο καιρό μού είναι δύσκολο να τρώω και ειδικά πρωινό...
Κι εκεί, μέσα στο βαγόνι του ηλεκτρικού, έγινε το μικρό "θαύμα" μου! Σίγουρα, για οποιονδήποτε δεν με γνωρίζει, αυτό που θα περιγράψω θα φανεί ως κάτι καθημερινό και συνηθισμένο, αλλά εγώ δεν το κάνω ποτέ γιατί είμαι ντροπαλή μέχρι εκεί που δεν πάει. Λοιπόν, αυτό το τόσο τρομερό ήταν ότι είδα μια συμφοιτήτρια και της μίλησα! Με τη συγκεκριμένη κοπέλα δεν κάνω παρέα αλλά είχε τύχει να μιλήσουμε μια-δυο φορές, ενώ ήμασταν με μια φίλη μου που την έχει γνωρίσει. Χωρίς να την ξέρω, μου φαινόταν σνομπ και κάπως υπεροπτική. Με τις φίλες μου της έχουμε βγάλει το ψευδώνυμο "βυζού", για προφανείς λόγους, αν και εγώ και η προαναφερθείσα φίλη μου είμαστε οι τελευταίες που θα μπορούσαν να την κρίνουν! Την είχα στο μυαλό μου ως η ματσωμένη τύπισσα που έχει λυμένα τα προβλήματά της και γενικώς δεν τρελαινόμουν γι' αυτήν, αν και είχε φανεί συμπαθητική τότε παλιά που είχαμε μιλήσει.
Σήμερα, λοιπόν, έτυχε να κάτσουμε σε διπλανές θέσεις στον ηλεκτρικό, με τον διάδρομο ανάμεσά μας. Μόλις κάτσαμε είδαμε η μια την άλλη, κι επειδή ήμασταν τόσο κοντά επιβαλλόταν να χαιρετηθούμε. Πηγαίναμε στο ίδιο μάθημα, ένα δύσκολο του προηγούμενου έτους που και οι δύο χρωστάμε, και πάνω σ΄αυτό ξεκίνησε η κουβέντα μας. Της είπα ότι χρωστάω πολλά κι ότι είμαι από τους χειρότερους στο έτος μας, μου είπε ότι δεν μου φαίνεται! Αυτή από την πλευρά της χρωστάει τα πολύ δύσκολα μαθήματα, αυτά που περιμένεις να χρωστάει κάποιος στη σχολή μας. Πάνω σ' αυτό της είπα κι ότι κάνω πιάνο και γι' αυτό παραμελώ τη σχολή, μου είπε ότι κάνει χορό! Μου μίλησε για την τέχνη της κι εγώ για τη δική μου! Κι ένιωσα ίσως για πρώτη φορά από κάποιον μη-μουσικό να καταλαβαίνει πραγματικά και ειλικρινά αυτά που του λέω για τη μουσική μου, τα άγχη και τις ανησυχίες μου!! Ήξερε τι είναι το άγχος του να εκτεθείς μπροστά σε κόσμο, να παρουσιάζεις και να εκτελείς κάτι. Αντιλαμβανόταν πλήρως τι σημαίνει έκφραση στην τέχνη και πόσο δύσκολο είν' αυτό και ένιωθε ακριβώς όπως κι εγώ όταν έβγαινε στη σκηνή. Μιλήσαμε και για το επερχόμενο πτυχίο στο πιάνο, τι σημαίνει αυτό, τι περιλαμβάνει και πώς γίνεται. Και -δεν ξέρω αν κάνω λάθος, αλλά συνήθως σε κάτι τέτοια είμαι σωστή- φαινόταν πραγματικά να την ενδιαφέρει η συζήτησή μας. Δεν σταματήσαμε να μιλάμε καθ΄όλη τη διαδρομή προς τη σχολή, παίρνοντας τον λόγο πότε η μια και πότε η άλλη. Της είπα ότι το ωδείο θα κλείσει κι έτσι δεν θα δώσω εξετάσεις για πτυχίο εκεί. Μου είπε για τις πρόβες σε πραγματικό χρόνο και στην ίδια ώρα που θα γίνει η παράσταση, δηλαδή τη νύχτα, για τις αλλαγές των κουστουμιών κι ότι συχνά αυτό γίνεται μπροστά σε κόσμο γιατί δεν υπάρχει ειδικός χώρος ή δεν προλαβαίνουν ανάμεσα στις χορογραφίες. Ακόμα κι όταν της είπα πόσα λεφτά πληρώνω το μήνα για το μάθημα του πιάνου, κατάλαβε ότι είναι καλή τιμή, ενώ οποιαδήποτε άλλη συμφοιτήτρια το θεωρεί ακριβό! Έλεγε πράγματα που με εξέπλητταν ευχάριστα και δεν περίμενα να ακούσω ποτέ από κανέναν, ούτε καν φίλο, πόσο μάλλον από μια σχεδόν άγνωστη συμφοιτήτρια! Της είπα πόσο δύσκολο είναι να έχεις μάθημα μετά τη σχολή, και ειδικά τις Πέμπτες που πήγαινα σπίτι ίσα ίσα για να φάω στα όρθια και μετά έφευγα. Μου απάντησε ότι αυτή δεν μπορεί καν να φάει πριν τις πρόβες κι ούτε επιτρέπεται να πίνει πολύ νερό για να μην την βαραίνει! Οι φίλοι της τη ρωτάνε γιατί ασχολείται τόσο πολύ αφού δεν θα το κάνει επαγγελματικά και ακριβώς το ίδιο μου λένε κι οι δικοί μου!! Μιλήσαμε λίγο ακόμα και για το γυμναστήριο! Αυτή κάνει γυμναστήριο και κάπως αναφέρθηκε πάνω στην κουβέντα. Της είπα ότι κι εγώ έκανα και τώρα που το σταμάτησα και βλέπω την αλλαγή στο σώμα μου μού λείπει, γιατί παρ' ότι είμαι λεπτή είμαι και κάπως πλαδαρή, και τότε άκουσα κάτι που δεν περίμενα! Μου είπε ότι δεν έχει σχέση το βάρος μ' αυτό, και μου φάνηκε τόσο περίεργη αυτή η δήλωση γιατί ΟΛΟΙ μου έλεγαν "τι χρειάζεσαι το γυμναστήριο, αφού είσαι αδύνατη;". Και της το είπα, ότι ο κόσμος θεωρεί το γυμναστήριο μέθοδο αδυνατίσματος! Εντυπωσιάστηκα που κάποιος με καταλάβαινε τόσο πολύ και συνεννοούμασταν τόσο καλά! Είχα πάρα μα πάρα πολύ καιρό να κάνω μια συζήτηση με επίπεδο, που να μ' ενδιαφέρει τόσο πολύ και να την απολαμβάνω σε τέτοιο βαθμό! Ξέρω, αυτό ακούγεται pathetic, αλλά έτσι είναι η ζωή μου, τραγικά άδεια για ένα άτομο της ηλικίας μου και του καλού βιοτικού επιπέδου μου. Στη σχολή ο παρέες που έχω κάνει δεν είναι και πολύ σόι. Κι επειδή είμαι συνέχεια εκεί, ως επί το πλείστον μ' αυτές συναναστρέφομαι. Θα μου πεις "γιατί δεν κάνεις άλλες παρέες;". Η απάντηση έχει ήδη δοθεί σ' αυτή την ανάρτηση: γιατί είμαι πολύ ντροπαλή και δε μπορώ να μιλάω εύκολα στους άλλους. Ίσως αυτό που έχω να είναι κάτι παραπάνω από ντροπαλότητα, πάντως ό,τι κι αν είναι με δυσκολεύει... προφανώς. Αλλά αυτά είναι πράγματα για τα οποία ίσως μιλήσω κάποια άλλη φορά.
Το σημερινό μου "θαύμα" τελείωσε όταν η κοπέλα αυτή πήγε στον "Γρηγόρη" για να πάρει καφέ, ενώ εγώ συνέχισα και πήγα στην αίθουσα που είχαμε μάθημα. Είχα τόσο καλή διάθεση μετά απ' αυτό, που χοροπηδούσα! Έπιασα την κουβέντα με μια φίλη, κι ενώ πριν μερικές μέρες μου είχε σπάσει τα νεύρα με κάτι που είχε πει, σήμερα είχα κάθε όρεξη να κάνω παρέα μαζί της! Δεν μ' ενοχλούσε τίποτα! Η κοπέλα με την οποία μιλούσα στη διαδρομή ήρθε κι αυτή κι έκατσε πίσω μας και μετά από λίγο ήρθε κι ένας φίλος της.

Ναι, η καθημερινότητά μου είναι τόσο αδιάφορη που ακόμα κι αυτό το μικροσκοπικό περιστατικό ρίχνει φως στα σκοτάδια μου. Αλλά με έκανε τόσο απεριόριστα χαρούμενη! Νιώθω ότι η ελπίδα στον κόσμο δεν έχει χαθεί, ότι υπάρχουν ακόμα άτομα που μπορεί να αξίζουν και να μην είναι όλοι ζώα. Γιατί τον τελευταίο καιρό έχω αρχίσει να πιστεύω ότι γίνομαι μισάνθρωπος και όλοι με ενοχλούν. Η αλήθεια είναι πως δύσκολα ταιριάζω με κάποιον κι έχω σίγουρα κάποια κοινωνικά προβλήματα που δεν έχω εντοπίσει. Όμως, όπως κι ο χειρότερος άνθρωπος στον πλανήτη, θέλω κι εγώ να ζήσω και να νιώσω τη χαρά μέσα απ' την ανθρώπινη επαφή και τη συντροφικότητα. Και όχι, αυτή η κοπέλα δεν με έλκυσε ερωτικά. Μου έδειξε, όμως, πόσο ωραίο είναι να επικοινωνείς με κάποιον και να χαίρεσαι γι' αυτό, πόσο σημαντικό και ωφέλιμο είναι για σένα στην τελική να κάνεις το δύσκολο βήμα και να έρχεσαι κοντά σε κάποιον άλλο, ακόμα και τόσο λίγο. Κι ότι μπορεί από κάτι που πήρες πολλά να παίρνει κι ο άλλος εξίσου πολλά και να το απολαμβάνετε κι οι δύο.

Για όλα αυτά, Ζωή σ' ευχαριστώ!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου