Παρασκευή 10 Μαΐου 2013

Κάτι απροσδόκητο

Υπό κανονικές συνθήκες σήμερα θα έπρεπε να ασχολούμαι πυρετωδώς με την εργασία μου για τη σχολή, της οποίας η ημερομηνία παράδοσης δεν έχει καθοριστεί ακόμη από τον καθηγητή... Τέτοιου είδους εκπλήξεις, κύριε Α., θα πρότεινα να αποφεύγονται! Παρ' όλα αυτά, όμως, εγώ ακόμα απολαμβάνω τη χαρά της αποχής από κάθε καθήκον, λόγω πασχαλινών διακοπών, ξεπερνώντας τα όρια της αεργίας!
Στα πλαίσια αυτής της "απόλαυσης" λοιπόν, είχα ψιλο-ξαπλώσει στον καναπέ και χάζευα τριγύρω. Κοίταξα το στήθος μου και για πρώτη φορά μετά από πολύ πολύ καιρό μού φάνηκε όμορφο! Φαίνεται χαζό ως διαπίστωση, όμως ανέκαθεν δεν είχα καλή σχέση με το συγκεκριμένο σημείο του σώματός μου: αλλιώς ήθελα να γίνει κι αλλιώς έγινε! Ας πούμε ότι είχα μεγάλες προσδοκίες που ποτέ δεν μου κάλυψε η φύση! Θυμάμαι σε όλη μου την εφηβεία να ντρέπομαι γι' αυτό. Πλέον έχω συμβιβαστεί με τον εαυτό μου, χωρίς και να μ'αρέσει, όμως...
Όλα αυτά μέχρι τις 13/3/2013, όπου μετά από προτροπή του γυναικολόγου μου πήγα στο ιατρείο κάποιου άλλου γιατρού για να κάνω υπέρηχο μαστών, καθώς πρώτα από μένα και έπειτα απ' τον γιατρό μου διαπιστώθηκε η ύπαρξη κάποιου ογκιδίου (σίγουρα καλόηθους, όπως είχε τονίσει ο γιατρός). Ακόμα και τότε δεν είχα άγχος, αντίθετα απ' τη μαμά μου που καθόταν σ΄αναμμένα κάρβουνα. Άλλωστε, όπως είχε πει κι ο γιατρός μου, ο υπέρηχος γινόταν απλώς για να καταγραφεί το ογκίδιο. Τελικά τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς έτσι. Η γιατρός που με είχε αναλάβει μας ανακοίνωσε, μετά από ολιγόλεπτη αναμονή, ότι το ογκίδιο περί ου ο λόγος ήταν μεγαλύτερο από το επιτρεπτό όριο και θα έπρεπε να αφαιρεθεί! Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα τι σημαίνει ψυχρολουσία... Δεν ήταν ούτε καρκίνος ούτε τίποτα και καμία σχέση δεν είχε με τον καρκίνο του στήθους που είχε η γιαγιά μου και την οδήγησε στη μαστεκτομή, όμως θα με έβαζε στο χειρουργείο. Δεν είχα πάει ποτέ στο νοσοκομείο ούτε ως παιδάκι και τώρα ξαφνικά εγχείριση... ήταν κάπως βαρύ.
Εν πάση περιπτώσει, μετά το ιατρείο είχα μάθημα στη σχολή, οπότε κατευθύνθηκα προς τα 'κει. Φυσικά έστειλα το απαραίτητο μήνυμα ενημέρωσης στη φίλη μου την Ε., αλλά επειδή είχα αρχίσει να στενοχωριέμαι επικίνδυνα, χρειάστηκα και συμπαράσταση από μια συμφοιτήτριά μου, που την παρακάλεσα να έρθει 2 ώρες νωρίτερα για να παρακολουθήσουμε μαζί το μάθημά μου. Φτάνοντας λίγο νωρίτερα, έκανα μια βόλτα στα μαγαζιά και μετά πήγα στην αίθουσα. Και μόνο που βρέθηκα ανάμεσα σε κόσμο και φωνές ένιωσα καλύτερα. Μίλησα λίγο με το αγόρι μου στο τηλέφωνο, καθώς βρισκόταν Ελλάδα και εκείνη τη μέρα επέστρεφε σπίτι του, και γενικά μπήκα πάλι κατά ένα βαθμό στην καθημερινότητά μου και ψιλο-ξεχάστηκα. Στο επόμενο μάθημα ήρθε και μια ακόμα κοπέλα της παρέας μου και είπα και σ' εκείνη τα μαντάτα. Όσο το έλεγα τόσο περισσότερο ξαλάφρωνα.
Δεν είμαι από τους ανθρώπους που θ' αρχίσουν τη γκρίνια και την κλάψα στους άλλους όταν τους παρουσιαστεί πρόβλημα. Αντιθέτως, κάνω πάντα χιούμορ και αστεία και "κρύβομαι πίσω από ένα χαμόγελο". Κι αυτό μέρος της δυσκολίας που έχω στην έκφραση είναι, σωστά; Όταν, όμως, βρεθώ μόνη στο σπίτι τα πραγματικά μου συναισθήματα έρχονται στην επιφάνεια και εξωτερικεύονται με μεγάλη ένταση. Αυτό είναι το σημείο που μισώ: δε μπορώ με τίποτα να σταματήσω το τσουνάμι των δακρύων μου...
Πριν πάω σπίτι εκείνη τη μέρα ξανασυναντήθηκα με τη μαμά μου για να πάμε, το απόγευμα πια, στο ιατρείο του γυναικολόγου μου και να μας κατευθύνει για την επικείμενη επέμβαση. Μιας και εκείνος δεν εγχείριζε τέτοια πράγματα, με προώθησε σε μια άλλη γιατρό, με την οποία έκλεισα ραντεβού μια βδομάδα αργότερα. Παρ΄όλ΄αυτά, μας καθησύχασε λέγοντας πως δεν ήταν κάτι ανησυχητικό και ειδικά στη νεαρή μου ηλικία δεν υπάρχει λόγος φόβου. Κι έτσι γύρισα σπίτι πιο ήρεμη από όσο θα περίμενα, το ίδιο και η αγχώδης μαμά μου...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου