Η αυθόρμητη στιγμή μου

Πόσο θέλω να εκφραστώ, να κάνω κάτι που μ'αρέσει, αλλά τι είν' αυτό; Άρχισα να γράφω εδώ κι έχω κολλήσει στις αφηγήσεις του παρελθόντος αντί να βγάζω από μέσα μου όσα με βαραίνουν. Κι αντί να προσπαθήσω να κάνω αυτό που θέλω, πάλι επιβάλλω στον εαυτό μου τους ανόητους ψυχαναγκασμούς μου. Δεν είναι ότι δε μ' αρέσει να γράφω αυτά που έζησα. Αντιθέτως, θέλω να μείνουν κάπου "καταγεγραμμένα" όχι για τους άλλους αλλά για να τα θυμάμαι εγώ. Όμως συχνά απαγορεύω στον εαυτό μου να κάνει κάτι αν δεν τελειώσω μια αγγαρία, κι αυτό είναι πολύ καταπιεστικό. Μ' άρεσε να διαβάζω λογοτεχνικά βιβλία, αλλά τώρα με τη σχολή νιώθω τύψεις αν αρχίσω κάποιο, γιατί θα χάσω τόσο χρόνο από το διάβασμα που τελικά δεν κάνω έτσι κι αλλιώς... Κι έτσι έχω να διαβάσω βιβλίο πάνω από 1 χρόνο. Και πριν απ' αυτό πάλι είχα διαβάσει πριν καιρό... Δεν ξέρω τι κάνω, γιατί υποβάλλω τον εαυτό μου σ' αυτά τα μικρά αλλά ψυχοφθόρα βασανιστήρια. Σήμερα, λοιπόν, έκανα ένα μικρό βήμα για την ανθρωπότητα και "έσπασα" την ροή των αναρτήσεών μου. Το τέλος της ιστορίας μου θα καθυστερήσει. Απόψε θα γράψω για μένα και μόνο, γι΄αυτό που είμαι τώρα στις 00:32 24/5/2013. Γιατί σήμερα είναι μια μέρα απ' αυτές που νομίζω πως θα σκάσω, που δε με χωράει ο τόπος και δεν ξέρω γιατί. Μια ακόμα μέρα που δεν έχω και πολύ κουράγιο να συνεχίσω. Μια μέρα απ' αυτές που γίνονται όλο και συχνότερες και φοβάμαι ότι θα με κατασπαράξουν. Δεν ξέρω αν έχω την όρεξη και τη δύναμη να πω ότι είμαι δυνατή και θα καταφέρω να ξεπεράσω τις ανησυχίες και την κακή μου διάθεση. Δεν ξέρω τι είμαι ούτε τι μπορώ να κάνω. Δεν ξέρω καν αν είμαι κάτι κι αν μπορώ να κάνω τίποτα. Νιώθω σταγόνα στον ωκεανό, χωρίς να είμαι τίποτα σημαντικό ή αξιοπρόσεχτο, αλλά από την άλλη "ανεβάζω και τη στάθμη της θάλασσας".

Ίσως μπορώ να πω ότι μετά από αυτό το μικρό κι ανώδυνο ξέσπασμα ξαλάφρωσα λίγο. Όμως ούτε καν αυτό δε μπορώ να ορίσω, τα κύματα της "δυστυχίας" έρχονται απότομα και χωρίς να τα περιμένω. Δεν ξέρω αν έχει κάποιο νόημα τελικά αυτή η ανάρτηση, αλλά τι στο καλό, όλα σ' αυτόν τον κόσμο πρέπει να' χουν νόημα;! Αυτή θα είναι η γιορτή της παρόρμησής μου, μιας και δεν είμαι καθόλου αυθόρμητη στην κανονική μου ζωή.

Καληνύχτα λοιπόν καλό μου μπλογκ, κι ελπίζω μέσα από την τρέλα της στιγμής, στις πολλές στιγμές που θα ακολουθήσουν, εγώ να βρω την ηρεμία και τη γαλήνη της ψυχής μου -αν γίνεται όχι με τον θάνατο :p